37

τε σπουδάζειν καὶ σπουδάζουσι μὴ ταλαιπωρεῖσθαι, καθεύδειν δὲ ἀδεῶς, ἐπεὶ καὶ ἐγρηγορὼς οὐχ ὑπὲρ ἑαυτοῦ μᾶλλον ἢ καὶ ὑπὲρ τῶν ἄλλων ἁπάντων, ὡς εἰκός, ἐγρή γορα. Ταῦτα ἴσως κατηδολέσχησά σου καὶ κατελήρησα παθών τι βλακῶδες (ἐπῄνεσα γὰρ ἐμαυτὸν ὥσπερ Ἀστυ δάμας), ἀλλ' ἵνα σε πείσω προὔργου τι μᾶλλον ἡμῖν τὴν σὴν παρουσίαν, ἅτε ἀνδρὸς ἔμφρονος, ποιήσειν ἢ παραιρή σεσθαί τι τοῦ καιροῦ ταῦτα ἐπέστειλα. Σπεῦδε οὖν, ὅπερ ἔφην, δημοσίῳ χρησόμενος δρόμῳ. Συνδιατρίψας δὲ ἡμῖν ἐφ' ὅσου σοι φίλον, οἵπερ ἂν θέλῃς ὑφ' ἡμῶν πεμπόμενος, ὡς προσῆκόν ἐστι, βαδιῇ.

40.τ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΩ

40.1 Τὸ ἔμφυτόν μοι ἐκ παιδόθεν γαληνὸν καὶ φιλάνθρωπον ἐπιδεικνύμενος

μέχρι τοῦ παρόντος ὑπηκόους ἐκομισάμην τοὺς οἰκοῦντας τὴν ὑφ' ἥλιον. Ἰδοὺ γὰρ πᾶν γένος βαρβά ρων μέχρις ὁρίων Ὠκεανοῦ δῶρά μοι κομίζον ἧκεν. Ὁμοίως δὲ καὶ οἱ Σαγάδαρες οἱ περὶ τὸν ∆ανούβιον ἐκτρα φέντες, οἱ εὐμορφοποικιλοκαθαρόμορφοι, οἷς οὐκ ἔστι θέα ἀνθρώπων, ἀλλὰ μορφὴ ἀγριαίνουσα, καὶ αὐτοὶ προκυλιν δοῦνται τοῖς ἴχνεσι τοῖς ἐμοῖς ὑπισχνούμενοί μοι ἐκεῖνα ποιεῖν ἅπερ τῇ ἐμῇ βασιλείᾳ ἁρμόζει. Αὐτὸς δὲ ἐπέκεινα τῆς τούτων δυνάμεως πεφρόνηκας εὐλάβειαν μὲν λέγων ἐνδεδύσθαι, ἀναίδειαν δὲ προσλαβόμενος πανταχοῦ διαφη μίζειν ἀνάξιόν με τῆς Ῥωμαίων βασιλείας γεγονέναι. Ἦ οὐκ οἶδας; Κῶνστα τοῦ κρατίστου ἀπόγονος τυγχάνω καὶ τούτων λεχθέντων μοι σοῦ ἕνεκα οὐδὲ ἐπὶ τοῦ παρόντος ἐξίσταμαι τῆς πρὸς σὲ διαθέσεως ἧς ἐγώ τε καὶ σὺ ἔτι νέοι ὄντες ἅμα μετεσχήκαμεν τὰ βέλτιστα γράμματα. Καὶ νῦν ἰδοὺ γαληνῷ τῷ φρονήματι θεσπίζω χιλιάδα λιτρῶν χρυσίου ἐξαποσταλῆναί μοι παρὰ σοῦ ἐπὶ τὸν Περσικὸν μέλλοντι διοδεύειν πόλεμον, ἔτι μου κατὰ τὴν λεωφόρον ὑπάρχοντος. Τοῦ οὖν ἐξονομασθέντος χρυσίου ἐξαριθμοκαμπανοτρυ τανίσας ἔκπεμψον δι' οἰκείου σου πιστοῦ δακτυλίῳ τῷ σῷ ἐκσφραγισάμενος, ὥστε, κἂν ὀψέ, ποτε γαληνότερόν σοι γενέσθαι περὶ τὰ ἀπεσταλμένα, ἑτοίμως ἔχοντός μου ἐξανασκαλεῦσαι πᾶσαν τὴν Καίσαρος πόλιν καὶ κατα στρέψαι αὐτῆς τὰ ἐγηγερμένα καλλιεργήματα καὶ κατὰ τόπον ναοὺς καὶ βωμοὺς ἐξαναστῆσαι καὶ πεῖσαι τοὺς ἐν αὐτῇ οἰκοῦντας εἴκειν βασιλεῖ Ῥωμαίων καὶ μὴ ὑπεραί ρεσθαι. Ἃ γὰρ ἀνέγνων κατέγνων.

41.τ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΠΡΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΝ

41.1 Μικρά σου τὰ τῆς παρούσης τύχης ἀνδραγαθήματα, καὶ φαῦλα τὰ τῆς

ἀριστείας ἧς αὐτὸς ἠρίστευσας οὐ καθ' ἡμῶν, ἀλλὰ καθ' ἑαυτοῦ. Ἐγὼ μὲν γὰρ τρόμῳ πολλῷ συν έχομαι ὅταν λάβω κατὰ νοῦν πορφυρίδα σε περιβεβλῆσθαι, στεφάνῳ δέ σου κοσμεῖσθαι τὴν ἄτιμον κεφαλήν, ὅπερ δίχα εὐσεβείας οὐκ ἔντιμον, ἀλλ' ἄτιμον τὴν βασιλείαν καθίστησιν. Καταγελαστότερον δέ σου οὐδεὶς τεθέαται πώποτε, ὥστε σε ἐπανελθόντα καὶ ὑπερμεγέθη γεγονότα, ὅθεν φαῦλοι καὶ μισόκαλοι δαίμονες εἵλκυσάν σε εἰς τοῦτο μὴ μόνον τὸ ὑπὲρ πᾶσαν φύσιν φρονεῖν, ἀλλὰ καὶ εἰς Θεὸν ὑπεραίρεσθαι, καὶ τὴν πάντων μητέρα τιτθίον Ἐκκλησίαν παρυβρίζειν ἐπιχειρεῖν, μηνύσει χρησάμενος πρός με τὸν εὐτελέστατον δέκα σοι ἑκατοντάδας λιτρῶν χρυσίου ἐξαποσταλῆναι παρ' ἡμῶν. Καὶ ἡ ὁλκὴ τοῦ χρυ σίου οὐκ ἐξέπληξέ μου τὴν διάνοιαν, εἰ καὶ μάλα πολλὴ καθέστηκε, δακρῦσαι δέ με πικρῶς παρεσκεύασεν ἐπὶ τῇ ταχίστῃ σου ἀπωλείᾳ. Ἐντεθύμημαι γὰρ ἐγὼ πῶς ἐγώ τε καὶ σὺ ἀναμεμαθήκαμεν τὰ κάλλιστα γράμματα, κοινῇ δὲ διεξήλθομεν τὰς θεοπνεύστους Γραφάς, καὶ τότε