97

504 Ps 48,2a Εὐτρεπίσατε δὲ τὴν ἀκοήν, οὐ τὴν κοινὴν πρὸς τὰ αλλα ζῷα

ἀλλὰ τὴν τοῦ εσω ἀνθρώπου καθ' ην συνίεμεν τῶν ἀκουομένων, καθά φησιν ὁ σωτήρ· ̔Ο εχων ωτα ἀκούειν ἀκουέτω. 505 Ps 48,3a ̓Επεὶ ἐν τοῖς καλουμένοις εθνεσιν εἰς ἀκρόασιν οἱ μέν εἰσιν γεώδεις ολοι τῆς υλης καὶ τοῦ γηΐνου φρονήματος, γεγενημένοι δὲ υἱοὶ ἀνθρώπων κατ' ἐπιστήμην καὶ παίδευσίν εἰσιν οσοι μαθήμασιν καὶ λόγοις ἐξητασμένοις ἐπανέχουσιν, καλεῖ δὲ οὐ μόνον τοὺς ἀγελαίους καὶ βοσκηματώδεις ἀλλὰ καὶ τοὺς συνετοὺς λέγων ̓Ακούσατε ταῦτα οἱ ἐν τοῖς εθνεσιν γηγενεῖς καὶ ἀνθρώπων υἱοί. ὀφειλέται γὰρ οἱ διδάσκαλοι οὐ μόνον σοφῶν ἀλλὰ καὶ ἀνοήτων εἰσίν. 506 Ps 48,4 Προφέρω ἐκ στόματος τὴν σοφίαν, πρότερον μελετήσας ἐν καρδίᾳ σύνεσιν. τότε γὰρ ἀλήπτως δυνήσεταί τις σοφὸν προσενέγκασθαι λόγον, οταν συγγεγυμνασμένην κατὰ σύνεσιν εχῃ τὴν διάνοιαν. 507 Ps 48,5b ̔Ο μαθὼν τὰ θεῖα καὶ καλῶς αὐτὰ παραδοῦναι δυνήσεται. διὸ καὶ μετὰ τὸ κλῖναι εἰς παραβολὴν τὸ ους αὐτοῦ ἀνοίγειν ὑπισχνεῖται, τουτέστιν σαφηνίζειν ἐν ψαλτηρίῳ τὸ πρόβλημα ἑαυτοῦ· ο γὰρ προέβαλεν ἑαυτῷ, μεμουσωμένως καὶ εὐρύθμως κατὰ θεωρίαν ἀπαγγέλλων ἀνοίγει ἐν ψαλτηρίῳ τὸ πρόβλημα ἑαυτοῦ. μεμούσωται δὲ ὁ λόγος τοῦ τὰ ἀληθῆ ὡς δεῖ προφέροντος. τάχα δὲ καὶ ὁ τοὺς θείους λόγους προβλήματα τυγχάνοντας εργοις ἐπιδεικνύων ἐν ψαλτηρίῳ συγκειμένῳ ἐξ αἰσθήσεως καὶ δυνάμεως ἀνοίγει εκαστον τῶν προβλημάτων. 508 Ps 48,6b.8 Εἰ αρα κυκλώσει με τῆς πτέρνης μου ἀνομία, οὐκ αλλη ουσα τῆς πατροπαραδότου ης ὁ οφις ἐνῆκεν τῇ πτέρνῃ τοῦ ̓Αδάμ. Πάντες οἱ γεννητοὶ ὁμογενεῖς καὶ ἀδελφοί, οὐδεὶς δὲ τὸν ἑαυτοῦ ἀδελφὸν ἁμαρτῶντα λυτρώσασθαι δύναται. μόνος γὰρ ὁ ανθρωπος ἐκεῖνος λυτρώσεται περὶ ου ειρηται ̓Αποστελεῖ αὐτοῖς ανθρωπον ος σώσει αὐτούς, ος καὶ περὶ ἑαυτοῦ φησιν Νῦν δέ με ζητεῖτε ἀποκτεῖναι ανθρωπον ος τὴν ἀλήθειαν ὑμῖν λελάληκα. ουτος δὲ ὁ ανθρωπος, ἐπεὶ οὐκ εγνω ἁμαρτίαν οὐδὲ ἐποίησεν ἁμαρτίαν, οὐ δώσει τῷ θεῷ ἐξίλασμα ἑαυτοῦ τὸ ὑπὲρ τῶν ἁμαρτανόντων διδόμενον, ἀλλ' οὐδὲ τιμὴν ὀρέξει λυτρώσεως αὐτοῦ τῆς ψυχῆς· κοπιάσας δὲ κατ' ἀρετὴν ζήσεται εἰς τέλος, οὐδεπώποτε ετι τεθνηξόμενος. ∆ύναται δὲ καὶ περὶ τοῦ λυτρουμένου λέγεσθαι τὸ Οὐ δώσει τῷ θεῷ ἐξίλασμα ἑαυτοῦ. οὐ γὰρ εκαστος περὶ ἑαυτοῦ οιός τέ ἐστιν ἐξίλασμα δοῦναι, Χριστοῦ πάντας ἱλασκομένου ἐν τῷ ἰδίῳ αιματι, ἀλλ' οὐδὲ δοῦναί τις τιμὴν ἱκανὸς τῆς λυτρώσεως τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, δόντος Χριστοῦ ὑπὲρ πάντων λύτρον τὴν ψυχὴν αὐτοῦ. εἰ καὶ οὐ δώσει δὲ ἐξίλασμα οὐδὲ τιμὴν τῆς λυτρώσεως τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, ἀλλά γε μετὰ τὸ ἀπολυτρωθῆναι ἐντολὰς δέχεται, ινα κατ' αὐτὰς κοπιάσας ζῆσαι εἰς τέλος δυνηθῇ ἐσχηκὼς τὴν αἰώνιον ζωήν. 509 Ps 48,10b ̔Ο λυθρωθεὶς ὑπὸ Χριστοῦ ουτω βεβαίως εξει τὴν σωτηρίαν ὡς μὴ ευσειστος καὶ εὐκίνητος ειναι, ειπερ αρα καὶ τοὺς νομιζομένους σοφοὺς ὁρᾷ ἀποθνῄσκοντας, ἐπεὶ οὐδὲ σκανδαλίζεται ωστε διαφθορὰν ἰδεῖν. τὸ γὰρ σκανδαλίζεσθαι ἐπὶ τῷ ὁρᾶν οὐκ ἐπὶ τοῦτον θετέον ἀλλ' ἐπὶ τοὺς νομιζομένους σοφούς. 510 Ps 48,11.12ab Ανουν οὐ τὸν πάντῃ ἐκτετμημένον ἀλλὰ τὸν κακόνουν καὶ κακόφρονά φησιν· καὶ γὰρ τὸν κακοπρόσωπον ἀπρόσωπον καὶ τὸν κακότεχνον ατεχνον λέγειν εἰώθαμεν. ουτως ουν ὁ κακόνους καὶ κακόφρων αμα τιμωρίαν ὑφέξουσιν· αυτη γὰρ αὐτῶν ἡ ἀπώλεια, δι' ην τὸν πλοῦτον αὐτῶν ον κακῶς ἐθησαύρισαν καταλείψουσιν ἀλλοτρίοις· οὐδεὶς γὰρ ιδιος τοῦ ταῦτα λέγοντος κληρονόμος πλουσίου αφρονος καὶ ανου. ουτος ὁ αφρων καὶ ανους ἀγνοήσαντες ἑαυτοὺς τίνες εἰσὶν εδοξαν οτι κατὰ τὰ αλογα ζῷα οὐκ ἐπιδιαμένει αὐτῶν ἡ ψυχή. φασὶν γάρ· Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αυριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν. ουτοι τοὺς τάφους ἐν οις εἰσιν ἐντετυμβευμένοι οιονται οἰκίας αὐτῶν ειναι εἰς τὸν αἰῶνα, ἀνάστασιν νεκρῶν οὐ προσδοκῶντες· ἀλλὰ καὶ σκηνώματα αὐτῶν ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ