37

προσδιατρίψας, ἐξαίφνης ἀπήχθην ὑπὸ τῆς ἀρρωστίας τὰ μὲν ἤδη λυπούσης, τὰ δὲ ἀπειλούσης. 126.2 Καὶ εἰ δεῖ τινα εἰκασίαν εὑρεῖν τῷ πάθει, ταὐτὸν ἔπαθον τοῖς πολύποσιν, οἳ βίᾳ τῶν πετρῶν ἀποσπώμενοι κινδυνεύουσι καὶ ταῖς κοτύλαις πολλάκις, ὧν τι προσαφιᾶσι ταῖς πέτραις, ἤ τι παρ' αὐτῶν προσλαμ βάνουσι. 126.3 Τὸ μὲν οὖν ἡμέτερον τοιοῦτον. Ἃ δ' ἂν παρὼν ἐδεήθην τῆς σῆς καλοκἀγαθίας, ταῦτα καὶ ἀπὼν ἐθάρρησα. Τὸν υἱὸν Νικόβουλον σφόδρα εὗρον τῇ τοῦ δρόμου φροντίδι καὶ τῇ τῆς μονῆς προσεδρείᾳ στενοχω ρούμενον, ἄνθρωπον καὶ ἀσθενῆ καὶ τῶν τοιούτων ἀήθη καὶ τὴν ἐρημίαν οὐ φέροντα. 126.4 Τούτῳ πρὸς ἄλλο μὲν πᾶν ὅ τι ἂν ᾖ σοι φίλον χρήσασθαι θέλησον· καὶ γὰρ πρόθυμος εἰς πάντα ὑπηρετεῖν τῇ σῇ ἐξουσίᾳ· ταύτης δέ, εἰ δυνατόν, ἐλευθέρωσον τῆς φροντίδος· εἰ μή τι ἄλλο, καὶ ὡς ἡμέτερον τιμῶν νοσοκόμον, ἐπειδὴ πολλὰ καὶ περὶ πολλῶν δεηθέντες καὶ τυχόντες χρῄζομεν καὶ εἰς ἡμᾶς αὐτοὺς τῆς σῆς ἡμερότητος. 127.Τ ΕΛΛΑ∆ΙΩΙ 127.1 Ἡδὺ μὲν καὶ ἄλλως τὸ προσαγορεύειν τὴν σὴν εὐλάβειαν· ἐμοὶ δὲ ἥδιον οὕτω διακειμένῳ. Τὸ γὰρ καθ' ἑκάστην ἀπογινώσκεσθαι σχεδὸν τὴν ἡμέραν πλέον ἔχεσθαί σου ποιεῖ, ὡς ἀεὶ τὰ τελευταῖα παρακερδαίνοντα. 127.2 Ἐπειδὴ δὲ τὸ κέρδος ὁμολογῶ, χρεωστῶ τὴν ἀντίδοσιν τῷ αἰδεσιμωτάτῳ υἱῷ Νικοβούλῳ παρ' οὗ τὸ κέρδος· ὅπερ δὲ ποιοῦσιν οἱ πένητες πρὸς τοὺς εὐπόρους βλέποντες ἵνα παρ' ἐκείνων εὖ πάθωσι, τοῦτο καὶ αὐτὸς ποιῶ διὰ σοῦ τῷ ἀνδρὶ διαλύων τὸ χρέος. 127.3 Χρῄζει ἀπραγμο σύνης, πάντα τὸν χρόνον ταύτῃ συνειθισμένος· πρὸς ταύτην αὐτῷ συνάρασθαι καταξίωσον. 128.Τ ΠΡΟΚΟΠΙΩΙ 128.1 ∆ιὰ μακροῦ σε προσφθέγγομαι, τὸν ἀντὶ πάντων ἐμοὶ καὶ πρὸ πάντων, ὃν καὶ παρόντα τῶν μεγάλων ἠξίους καὶ ἀπόντα οἶδ' ὅτι τῶν αὐτῶν ἀξιοῖς. 128.2 Μισθὸς δὲ γενέσθω τῷ διακόνῳ τῆς ἐπιστολῆς τῷ υἱῷ ἡμῶν Ἀνθίμῳ ὑπὲρ μεγάλων μέγας. Τίς οὗτος; τῆς παρὰ σοῦ προστασίας τυχεῖν, ἐν οἷς ἂν δέηται. 128.3 Μέγιστον δὲ εἰς τὴν πρεσβείαν ἡμῖν καὶ ὁ ἀνὴρ αὐτὸς ἐξ ἐπιφανοῦς στρατείας, ἴσως καὶ τοῖς μεγάλοις ὑμῖν γνώριμος, καὶ ἡ συμφορὰ τοῦ σώματος αὐτόθεν τὴν ὄψιν πείθουσα. 128.4 Βαρεῖα μὲν καὶ καθ' ἑαυτήν, τῷ παρ' ἀξίαν δὲ ὡς εἰκὸς βαρυτέρα. Τούτοις προστεθεῖσα καὶ ἡ παρ' ἡμῶν παράκλησις οἶδ' ὅτι κατορ θώσει μᾶλλον τὸ σπουδαζόμενον. 129.Τ ΤΩΙ ΑΥΤΩΙ 129.1 Εἰ μὲν μὴ πονηρῶς ἡμῖν ἐχρῆτο τὸ σῶμα μηδὲ περὶ τοῦ ζῆν αὐτοῦ πονηρὰς εἴχομεν τὰς ἐλπίδας, πρῶτον μὲν ἂν καὶ μέγιστον ἐκερδάναμεν τὴν σὴν συντυχίαν καὶ συνουσίαν, ἥ σοι παρ' ἡμῶν πάντως ἀφείλετο· δεύτερον δὲ ὡς δι' ἡμῶν αὐτῶν ταύτην ἂν ἐπληρώσαμεν τὴν πρεσβείαν. 129.2 Ἐπεὶ δὲ κείμεθα παντελῶς τῇ ἀρρωστίᾳ πεπεδημένοι, καὶ οὐχ ἑκόντες ἐζημιώμεθα, ὃ δεύτερον ἦν ποιοῦμεν, πρόσιμέν σοι διὰ τῶν γραμμάτων καὶ δεξιούμεθα καὶ κατασπαζόμεθα καὶ θαρροῦμεν δεηθῆναι περὶ τοῦ συνδιακόνου ἡμῶν Εὐγενίου, ὃν ἐξαιτούμεθα παρὰ τῆς σῆς μεγαλονοίας. 129.3 Εἰ μὲν οὖν οὐδέν ἐστιν ἀδίκημα ἡ πρὸς τὸν ἀνόσιον Ῥηγιανὸν οἰκειότης (οὐ γὰρ ἄλλο γε οὐδὲν ἀδικῶν φαίνεται) δι' αὐτὸ τὸ δίκαιον, οὗ σὺ βρα βευτὴς καὶ προστάτης· 129.4 εἰ δὲ ἀδίκημα τοῦτο κρίνεις, διά γε τὸν Θεὸν ᾧ παρέστηκε καὶ τὴν ἡμετέραν πολιάν, ἣν αἰδέσιμον οἶδας πολλοῖς τῶν φοβουμένων τὸν Κύριον, δὸς οὖν, παρακαλῶ, καὶ ἡμῖν καὶ τῷ κλήρῳ παντὶ ταύτην τὴν χάριν, καὶ δεξιὰς σεαυτῷ ποίησον τὰς κατὰ Θεὸν ἐλπίδας, ἐλευθερώσας τῆς ἐπηρείας τὸν ἄνθρωπον. 129.5 Ἀντιλήψῃ δὲ ὧν δίδως οὐκ ἐλάττονα (εἰ μὴ μέγα τοῦτο εἰπεῖν), τὰς παρ' ἡμῶν εὐχάς. 130.Τ ΤΩΙ ΑΥΤΩΙ 130.1 Ἔχω μὲν οὕτως, εἰ δεῖ τἀληθὲς γράφειν, ὥστε πάντα σύλλογον φεύγειν ἐπισκόπων, ὅτι μηδεμιᾶς συνόδου τέλος εἶδον χρηστὸν μηδὲ λύσιν κακῶν μᾶλλον ἐσχηκὸς ἢ προσθήκην. 130.2 Ἀεὶ γὰρ φιλονεικίαι καὶ φιλαρχίαι (ἀλλ' ὅπως μή με φορτικὸν ὑπολάβῃς οὕτω γράφοντα), καὶ λόγου κρείττονες· καὶ θᾶττον ἄν τις ἐγκληθείη κακίαν ἑτέροις δικάζων ἢ τὴν ἐκείνων λύσειε. 130.3 ∆ιὰ τοῦτο εἰς ἐμαυτὸν συνεστάλην καὶ μόνην ἀσφάλειαν ψυχῆς τὴν ἡσυχίαν ἐνόμισα. Νῦν δὲ καὶ τὴν ἀρρωστίαν ἔχω προστα τοῦσαν τῆς