Caput XII.

Regnum Patris atque Filii unum esse ac indivisum; et unam similiter utriusque divinitatem.

92. Quaero autem quomodo regnum velint Patris et Filii esse divisum; cum Dominus dixerit, ut supra ostendimus; Omne regnum in se divisum, facile destruetur (Matth. XII, 25) ?

93. Et ideo ad excludendum Arianae sacrilegium saevitatis, unum imperium Patris et Filii etiam 514 Petrus sanctus asseruit dicens: Quapropter satagite, 0608C fratres, certam vestram vocationem et electionem facere. Haec enim facientes non errabitis; sic enim abundantius ministrabitur vobis introitus in aeternum imperium Dei, et Domini nostri conservatoris Jesu Christi (II Petr. I, 10, 11) .

94. Aut si quis de Christi tantum imperio dictum putat, et hoc ideo sic accipit, ut Patrem Filiumque potestate secernat; is tamen et regnum Filii fatebitur, et aeternum. Itaque non solum duo inducent regna divisa, ut obnoxia sint defectui; sed etiam cum regna comparabilia nulla sint Dei regno, quod Filii esse, etiamsi velint negare non possunt: aut contra suam sententiam redibunt, ut idem Patris et Filii regnum esse fateantur: aut, quod sacrilegium est dicere, jus Patri regni minoris ascribent: 0608D aut, quod contrarium est, quem minorem divinitate impie memorant, ejus regnum fatebuntur aequale.

95. Sed hoc non quadrat, non congruit, non cohaeret. Dicant igitur unum esse regnum, sicut nos dicimus, et probamus: probamus autem non nostris, sed coelestibus testimoniis.

96. Primum enim etiam aliis exemplis disce regnum coelorum, regnum etiam Filii esse: ipse enim 0609A dixit: Amen, amen, dico vobis quoniam sunt aliqui dehic astantibus, qui non gustabunt mortem, donec videant Filium hominis venientem in regnum suum (Matth. XVI, 28) . Dubitari ergo non potest quod sit regnum Filii Dei.

97. Sed accipe ipsum esse regnum Filii, quod Patris est: Amen dico vobis quod sunt quidam circumstantium, qui non gustabunt mortem, donec videant regnum Dei veniens in virtute (Marc. VIII, 39) . Eo enim usque unum regnum est, ut unum sit praemium, idem haeres, eadem merita, idem sponsor.

98. Quomodo non idem regnum, cum praesertim ipse de se Filius dixerit : Tunc justi fulgebunt sicut sol in regno Patris mei (Matth. XIII, 43) . Quod enim Patris est per majestatis proprietatem, id etiam Filii 0609B est per ejusdem claritudinis unitatem. Ergo et Patris regnum Scriptura dixit, et Filii (Joan. XVII, 5) .

99. Accipe nunc quia ubi regnum Dei dicit, nec Patris nec Filii separat potestatem; quia et paternum et Filii regnum uno Dei nomine comprehendit, sicut habes: Cum videritis Abraham, Isaac, et Jacob, et omnes prophetas in regno Dei (Luc. XIII, 28) . An negamus in regno Filii prophetas esse, cum et latroni dicenti: Memento mei, cum veneris in regnum tuum; responderit Dominus: Amen dico tibi, hodie mecum eris in paradiso (Luc. XXIII, 42, 43) ? Aut quid est esse in regno Dei, nisi aeternam nescire mortem? Qui autem nesciunt aeternam mortem, vident Filium hominis venientem in regnum suum.

100. Quomodo ergo potest non in potestate habere 0609C quod donat dicens: Tibi dabo claves regni coelorum (Matth. XVI, 19) ? Et videto distantiam. Servus 515 aperit, Dominus largitur: iste per se, ille per Christum: famulus claves accipit, Dominus ordinat potestates: aliud jus donantis, aliud dispensantis obsequium est.

101. Accipe adhuc unum regnum, unum imperium esse Patris et Filii. Habes ad Timotheum: Paulus apostolus Jesu Christi secundum imperium Dei Salvatoris nostri, et Christi Jesu spei nostrae (I Tim. I, 1) . Unum igitur Patris et Filii regnum evidenter est declaratum, sicut et apostolus Paulus asseruit dicens: Hoc enim scitote quod omnis impudicus, aut immundus, aut avarus, quod est idololatria, non habet haereditatem in regno Christi et Dei (Ephes. 0609D V, 5) . Ergo unum regnum, et una divinitas.

102. Unam divinitatem lex probavit, quae dicit unum Deum (Deut. VI, 4) . Probavit et Apostolus, 0610A dicendo de Christo: In quo habitat omnis plenitudo divinitatis corporaliter (Coloss. II, 9) . Si enim juxta Apostolum plenitudo omnis corporaliter divinitatis in Christo est, aut unius divinitatis Patrem et Filium fatebuntur: aut si Patris et Filii divinitatem cupiunt separare, cum omnem plenitudinem divinitatis corporaliter Filius habeat; quid est quod existimant amplius reservandum, cum amplius nihil sit plenitudine perfectionis? Ergo una divinitas.