Ei

§ 30. 1) Ei ejusdem est comprehensionis atque ai et au, initio tamen nonnisi rarissime occurrens;

a) Initio: tantummodo in ei, eis, eisarn;

b) Medio: beidan, bleiþs, usgeisnan, greipan, deigan, dreiban, qeins, heito, hleibjan, hneivan, þeihan, þreihan, keinan, galeiþan, meina, neiþ, peikabagms, reiks, seiþu, skeinan, sleiþa, smeitan, sneiþan, speivan, steigan, svein, gateihan, tveihnai, veihs, andavleizns, ïnfeinan, freidjan, weits; sveiban, gageigan, hleiduma, veihnan, þeihs, leihts, þreihsl, leiþus, hleiþra, leik, weila, skeima, lein, undarleija, veipan, reiran, skeirs, veis, leitils, fairveitl, heivafrauja, tveifls, leiwan;

c) Fine: nei, þei, sei, þatei, aiþei, gabei, managei, etc., et imperativi sokei, lagei, etc.

2) Pro graecis ει et ι indiscriminatim usurpatur, sit istud accentu notatum, necne, sit breve vel longum. a) Pro ει: ïaeirus Ἰάειρος, ïoreim Ἰωρείμ, aileia keim Ἐλιακείμ, Samareites Σαμαρείτης, helei Ἡλεί; b) pro ι accentu notato: addeín Ἀδδί, aizleim Ἐσλί, mailkein Μελχί, saimaiein Σεμεί, rabbei ῥαββί, kumei κουμί, helei Ἡλί, daveid Δαυίδ, baineiamein Βενιαμίν, aizaikeia Ἐζεκία, ananeias Ἀνανίας, barakeias Βαραχίας, heleias Ἡλίας, seimon Σίμων, aivneika Εὐνίκη, þaissalauneika Θεσσαλονίκη, teitus Τίτος, areistarkus Ἀρίσταρχος, peilatus Πίλατος; c) pro ι nullo accentu notato: aipafraudeitus Ἐπαφρόδιτος, eikaunio Ἰκόνιον, adauneikam Ἀδονικάμ, abeileni Ἀβιληνή, aileiaizair Ἐλιέζερ, aileisabaiþ Ἐλισάβετ, ameinadab Ἀμιναδάβ, areimaþaia Ἀριμαθαία, kaeinan Καἳνάν, galeilaia Γαλιλαία, taleiþa Ταλιθά, teimaius Τιμαῖος, teimauþaius Τιμόθεος, þaiaufeilus Θεόφιλος, iaireiko ( eiaireiko Esdr. II, 34) Ἱεριχώ, tykeikus Τυχικός, teibairius Τιβέριος.

«Annotatio 1.—Quandoque etiam ponitur pro η (cujus prolatio jam aetate ulfilana ad ῖ proxime accedebat): aimmeira Ἐμμήρ, kyreinaius Κυρηναῖος, 0925 aþeineis Ἀθῆναι, nazoreinus Ναζωρηνός, obeid Ὠβήδ, eiram Ἠράμ, airmogaineis Ἑρμογένης, auneiseifaurus Ὀνησίφορος, paraskaivein Mth. XXVII, 62 παρασκευήν drakmein Luc. XV, 9 δραχμήν, vid. h. l. Per exceptionem pro ε: makeibis Μαγεβίς.»

3) Ei cum e frequenter commutatur, ita ut non solum e pro ei stet (§ 23, 6) , sed etiam vice versa ei pro e adhibeatur, ex. gr.: leitan Mth. IX, 6; Mc. XV, 9 et saep., greitan Mc. XIV, 72; Luc. VII, 38 et saep., qeins Luc. I, 5; II, 5, faheiþs Luc. VIII, 13, manaseiþs Luc. IX, 13 et saep., speidiza Mth. XXVII, 64, bireiks Cor. I, XV, 30, leivjan Joan. VI, 64, teikan Col. II, 21, amasaisleip Luc. VIII, 23, usmeitum Cor. II, I, 12 h. l., veiseis Joan. XI, 32, veisun Neh. V, 15; VI, 17, veisjau Neh. V, 14, dalei Luc. III, 5, fareisaiei V, 33, ïudaiei Joan. XI, 45; XII, 11, gardei Luc. X, 5, þizeiei Phil. III, 19, ïzei Joan. VII, 50; Cor. II, IX, 2, 14, þizei Mc. XIV, 69; Luc. XIV, 15; Joan. VII, 50; Cor. II, IV, 18; Gal. II, 10; Tim. II, II, 14, þizeiei Gal. III, 19; hidrei Luc. IX, 41, þandei Luc. I, 34, et saep., svarei Cor. II, VI, 1, iohannein Luc. III, 15, visseis Luc. XIX, 22.

«Annotatio 2.— Ei quandoque etiam pro i usurpatur, ex. gr.: kunnei Joan. XVII, 23, dreibeina Mc. IX, 18, greteiþ Rom. IX, 27, flauteiþ Cor. I, XIII, 4, siukeiþ Cor. II, XIII, 3, baireiþ Gal. VI, 5.»

4) Quamvis ei quandoque stet, ubi, consulto graeco, i breve spectaretur, semper tamen longum remanet, quippe cum in genuinis vocabulis gothicis tum ut longum τοῦ i, tum ut ex ii efformatum videatur; sic in plurali gasteis a Gasti, cum vigos a Viga, in conj. vandeiþ pro vandi-iþ. Etymologice loquendo ei ejusdem est conditionis atque ji, ex. gr.: lagjiþ cum vandeiþ, harjis cum hairdeis, gavairþjis cum gavairþeis, vid. ad Luc. I, 23; sed immerito assereretur ei in istis casibus ex ji ortum duxisse. Utriusque discrepantia facile patet ex praecedentis syllabae quantitate; cum enim haec radicalis syllaba brevis 0926 est, corroborandi causa inducitur ji, ut in harjis, lagjiþ; cum autem longa est syllaba, quae vel tali corroboratione non indiget, vel syllabam derivativam huic corroborationi incompatibilem praecedit, tunc ei adhibetur, ut in haïrdeis, vandeiþ, sokeiþ, mikileiþ, laisareis.

5) Ei appellatur ut e et i, quorum prolatio satis distincta esset, ut non confundantur, non autem satis, ut auri dividatur. Quam probat non solum ex eo quod ei etymologice valeat ī vel ii, sed ex eo quod frequenter commutetur cum e et i, nec non et pro graeco ι regulariter adhibeatur.