Epistola Nuncupatoria.

Viro illustri et nobili Henrico Ranzovio, regis Daniae in Cimbrica Chersoneso produci.

Amavit, credo, Ulysses Ithacam, quam per tot annorum, terra marique exantlatas aerumnas, sustinuit repetere, patria enim erat. Sed ludus ille tamen merus et nugae, prae his quae patriae desiderio Porphyrius iste molitus est. Carmina dico, patientiae miserrimae, temeritatis pene incredibilis, certe, quod constet, nullius ante se exempli: quibus quod reditum impetravit exsul, satis eo superque poenarum expendisse, nec inimicis quidem invidiam ultra debere videtur. Nam nulla crux umquam conferenda cum hac cruce, prae qua cordatus aliquis valide inclamet, Exsilium, ut Philoxenus ille olim Latumias, ne Dionysii versibus aures praebere cogeretur: O mora, o poena, iteret, quisquis a limine inspiciat. Indignum vero visum, tam improbi laboris opus latere diutius, et auctori tantarum vigiliarum lucubrationem, posterum incuria perire. Itaque unico freti codice, eoque sat multis 0389 locis corrupto, editionem tamen adornavimus, naevos, qui tuto poterant, sustulimus, mala alia ulcera, quae tractari respuerent, non attigimus. De auctore, quidquid ex Hieronymo et aliis observatum, praescripsimus; Hieronymum enim, et poetam et librum hunc respexisse apparet, an Fulgentii itidem loca eo quoque pertineant, etiam nunc ambigimus. Addimus praeterea ex VI carmine, videri exsilio fuisse mulctatum vel injuria, vel levi de causa, his enim Constantinum alloquitur:

Respice me falso de crimine, maxime Rector,
Exsulis afflictum poena: nam caetera causae,
Nunc objecta mihi, venia venerabile numen
Vince pia, et solito superans fatalia nutu,
Sancte tui vatis Caesar miserere serenus.
Librum ante caedem Crispi Caes. quae in annum Christi 324, Constantini 19, incidit, scripsisse, carmen XX ostendit; etsi Hieronymus 23 Constantini demum ab exsilio revocatum fuisse annotavit; sed multa in Hieronymiano chronico esse perperam transposita, omnes vident; Crispi enim sic meminit,

Crispe avis melior . . .
Inde multa in ejus et fratris Constantini laudem sequuntur. Cur paganus adeo visus Bedae, ut ejus attactum illo nomine refugerit, non admodum scio: fabulae intermixtae sunt, sed et Christianae pietatis argumenta per multa, imprimis, irrisa Juliano in Misopogone Chi littera, et crux Constantiniana omnino integra, ea prorsus forma, quam Eusebius descripsit, repetitae sunt toties, ut impietatis profecto notam deprecari debuerint, sine etiam carmine IX, et quae alia sunt ejus generis non pauca, fuisset. De reliquo, Judicium ferre, lectoris potissimum partes: ausim tamen pronuntiare et ego, Ausonianis propemodum verbis, esse hic, quod mireris (id nemo iniquus adeo negaturus), verum multo magis etiam esse, paucis litteris additis, cujus miserearis, neque aemulari velis: nam hoc postremum, omnes Musarum pueros per spem studiorum suorum, oratos volo enixe. Praesens et certa pestis ingeniorum, imitari velle ista talia, quae recti specie, et ipsa difficultatis illecebra, queant incautis lenocinari, non illis, qui veram poeseos pulchritudinem animo umquam conceperint. Porro cum patronum Porphyrius quaereret, qui insuetae audaciae conatum tueri, tum posset, tum vellet, et longe illi Constantinus Aug. longe Crispus et Constantinus Caess. essent, in tuam, Vir illustris, sibi clientelam putavit concedendum; quod in tua maxime virtute, humanitate, doctrina, satis sibi praesidii ex utroque capite esse intelligeret. Tuum jam erit, supplicem non negligere, qui scias, quanti hoc genus homines Plato faciundum censuerit, natura praeterea ita sis informatus, perpetuo bene omnibus faciendi usu confirmatus, ut nemo quisquam tuam opem umquam frustra imploraverit, eis qui Apollinis sacris operati, manus etiam adjutrices ultro semper porrexeris. Vale.