Psalmus XXXI.

2. Beati quorum remissae sunt iniquitates, et quorum tecta sunt peccata. Beatus vir cui non imputavit Dominus peccatum, nec est in spiritu ejus dolus. Sunt nonnulli poenitentes, quorum per lavacrum regenerationis 0754D remissae sunt iniquitates, et beati sunt. Rursus sunt plerique, qui post baptismum peccaverunt, sed ad confessionem redierunt: et per poenitentiam et emendationem tecta sunt eorum peccata, quae gesserunt. Et ipsi nihilominus sunt beati. Est alius vir strenuus, et ideo unus quia rarus, animi virtute fultus, qui se ab omni peccato criminali custodivit, qui culpam cum per carnalem concupiscentiam oriretur, per rigorem spiritus fortiter restrinxit, non delectatus est, non consensit. Hic est beatus vir, cui Dominus peccatum non imputavit. Hinc per eundem Psalmistam alibi dicitur, Si mei non fuerint dominati, tunc immaculatus ero (Psal. 18.) . Et Apostolus ait, Nihil nunc damnationis est his qui sunt in Christo Jesu (Rom. 8.) , qui non secundum carnem ambulant. Et dum iste vir sanctus in hoc non se justificat, sed peccatorem confitetur, et seipsum accusat: non est in spiritu ejus dolus. 0755A Quod quia poenitens iste non fecit, quale damnum pertulerit, insinuat, cum subjungit:

137 3. Quoniam tacui, inveteraverunt ossa mea, dum clamarem tota die. Contrarium videtur esse, quod ait, Tacui dum clamarem. Sed aliquid tacuit, aliquid clamavit. Tacuit confessionem, clamavit praesumtionem. Quamdiu peccatum nostrum reticemus, ipsum peccatum clamat ad Dominum. Hinc est quod Cain a Domino dicitur, Ecce vox sanguinis fratris tui clamat ad me de terra (Genes. 4.) . Quia enim requisitus negaverat, ipsa fusio ad Dominum clamor erat, Quoniam tacui (inquit) inveteraverunt ossa mea. Si clamaret peccata sua, innovarentur ossa ejus, idest, tota virtus ejus robusta esset in Domino; quia in se inveniretur infirmus. Modo autem, quia in se voluit esse firmus, factus est infirmus: et inveteraverunt ossa ejus, remansit in vetustate, qui noluit confitendo amare novitatem. Quid est, Dum clamarem tota die? dum perseverarem in defensione peccati. Et quia tacuit, vindicantem Domini manum sensit, dicens,

0755B 4. Quoniam die ac nocte, idest, assidue gravata est super me manus tua. Super illum Dominus manum gravat, quem exaltantem se humiliat (Luc. 18.) . Qui a confessione humilitatis suae noluit humiliari, humiliatus est pondere manus Dei. Et ideo subdit: Conversus sum in aerumna mea, id est, in consideratione meae miseriae, Dum configitur spina. Dum compungitur conscientia. Per ferientem manum Domini sensit super se pondus flagelli, sensit intra se compunctionem peccati. Datus est ei sensus doloris, et sic invenit suam infirmitatem, qui tacuerat confessionem. Unde protinus ait:

5. Delictum meum cognitum tibi feci, et injustitiam meam non abscondi. Per delictum potest intelligi peccatum cogitationis. Per injustitiam, peccatum operis. Vel delictum est, cum mandatum Dei relinquimus, Injustitia vero, quod ipsa, quae praecepta Dei prohibent, opere perpetramus. Utrumque hoc peccatum prius iste poenitens reticuit. Unde, et vindicantem Domini 0755C manum sensit: et sic flagellatus et eruditus, ad confessionem et emendationem humilis venit. Piaque Domini dispensatione factum est, ut quod poena peccati extitit, hoc ipsum virtutis occasio fuerit. Unde et ait: Dixi, confitebor adversum me injustitiam meam Domino: et tu remisisti impietatem peccati mei. Vide quam velox sit Dei misericordia erga peccatorem. Proposuit se pronunciaturum, et ille jam dimisit. Vox nondum venerat in ore, sed auris Dei jam erat in corde. Postquam autem dixit, Confitebor, non sine caussa mox addidit, adversum me. Multi enim (Ex Augustino, Enarr. 2.) pronuntiant impietatem suam, sed adversus ipsum Dominum: quando inveniuntur in peccatis, dicunt, Deus hoc voluit. Si enim homo dicat, Non feci: aut, Hoc factum quod arguis, non est peccatum: non pronunciat nec adversus se, nec adversus Dominum. Si autem dicat, Feci prorsus, peccatum est, sed Deus hoc voluit, quod ego feci, pronuntiat adversus Dominum. Multi hoc dicunt. Dicunt 0755D et aliud, Fatum mihi fecit, Casus mihi fecit. Et ita per circuitum volunt venire ad accusandum Deum. Tollit ergo poenitens iste tales occasiones in peccatis, ne declinet cor suum in verba malitiae, et confitetur adversum se 138 injustitiam suam Domino. Quid est adversum se? Accusans et increpans semetipsum, et non alium. Talem confessionem sequitur velox remissio. Ideo ait, Et tu remisisti impietatem peccati mei. Et notandum, quod non ait peccatum, sed impietatem peccati. Cum enim agimus malum, vel loquimur, vel cogitamus, peccatum quidem est. Cum autem idipsum Deo abscondere volumus, jam non solum peccatum est, sed etiam impietas peccati. Ex his ergo verbis ostendit, quod ex hoc, quod confiteri peccatum suum disposuit, non solum ei Deus, quod male gessit, sed etiam quod impie absconderat, dimisit. Licet autem Deus dimittat peccata, ex quo homo in voluntate 0756A poenitet: tamen confitendum est ministris Ecclesiae, quia nisi confiterentur, ex sua inobedientia damnarentur. Quod ostensum est in Lazaro, qui postquam vivificatus est, indiguit solvi.

6. Pro hac, videlicet impietate peccati, orabit ad te omnis sanctus. Inde orabit ad te, quia dimisisti peccata. Nam si non dimitteres peccata, non esset sanctus, qui ad te oraret. Orabit autem In tempore opportuno. Modo est opportunum tempus orandi, confitendi peccata sua et corrigendi. Modo enim tempus gratiae, tempus misericordiae, de quo dicit Apostolus, Ecce nunc tempus acceptabile, ecce nunc dies salutis (2. Cor. 6.) ; modo possunt appropinquare Deo, qui volunt, si praeterita mala puniant, si mores corrigant, si sobrie et juste vivant. Erit postmodum tempus judicii, tempus vindictae: quo jam non appropinquabunt, qui modo appropinquare contemnunt. Hoc est, quod subjungit. Veruntamen in diluvio aquarum multarum, ad eum non approximabunt. Recte per diluvium, Dei judicium designatur: quia sicut prius in diluvio, ita in 0756B extremo judicio peccatores damnabuntur. Nemo autem arbitretur, cum repente finis venerit sicut in diebus Noe, remanere confessionis locum, pro qua propinquetur ad Deum. Modo non videtur Dominus, et prope est. Tunc autem videbitur, et jam prope non erit. Multi fluctus diluviorum corda commovebunt pravorum, quos illi sensuri non sunt, qui modo ad portum divinae misericordiae refugiunt. Quod fecit iste poenitens, qui ait:

7. Tu es refugium meum, a tribulatione, quae circumdedit me. Multa est tribulatio, quae nos undique circumdat, teste Apostolo, qui ait, Foris pugnae, intus timores (2. Cor. 7.) . Et in alio psalmo dicitur, Multae tribulationes justorum (Psal. 33.) . Denique tota vita ista mortalis servis Dei tribulatio est (Job. 7.) . Sed ab hac tribulatione, qua circumdatur in hoc mundo, non invenit homo tam tutum refugium, quam ipsum Deum. Refugiant alii ad vires suas, ad munitiones suas, ad defensiones peccatorum suorum. Mihi non 0756C est refugium, nisi tu, qui es etiam Exultatio mea. Quia de te gaudeo. Et ideo, Erue me a circumdantibus me: Inimicis et vitiis. Audio vocem gaudii, Exultatio mea. Audio gemitum, redime me. Gaudes et gemis? ita, inquit. Gaudeo in spe, gemo adhuc in re. Spe enim salvi facti sumus (Rom. 8.) : ecce unde gaudium. Spes autem, quae videtur, non est spes. Si autem, quod non videmus, speramus: per patientiam expectamus (Ibid.) . Ecce gemitus. Ideo ait, Erue me.

139 8. Diapsalma. Responsio Dei. Intellectum tibi dabo. Ut cognoscas te semper, et semper gaudeas ad Deum in spe, donec (Ex Aug., ibid.) ad illam patriam pervenias: ubi jam non spes, sed res erit. Et instruam te; Armis justitiae (1. Cor. 3.) , scientia, bonis moribus et virtutibus; et In via hac, virtutum, qua gradieris, firmabo super te oculos meos. Super nos in via nostra Dominus oculos firmat, cum profectum nostrum per viam virtutum misericorditer attendit. Et nos in eodem itinere perseveranter custodit. Neque enim sufficeret 0756D intellectum dare, et bene vivendo informare: nisi et in his nos faceret permanere. Post hunc intellectum et protectionem suam convertit se ad superbos defendentes peccata sua, et ostendit nobis, quid sit intellectus.

9. Nolite fieri sicut equus et mulus, quibus non est intellectus. Equus superbos significat, et luxuriosos. Mulus autem pigros et infoecundos. Tales sunt homines hujus seculi: in elatione se erigunt, carnalibus voluptatibus deserviunt: nullum animae fructum faciunt. Et dum solis terrenis inhaerent, bestialiter viventes sicut equus et mulus, intellectum de coelestibus non habent. Qualiter tractandi sunt tales, sequitur: et dicit, In chamo et freno maxillas eorum constringe, qui non approximant ad te. Duris disciplinae vinculis debent coerceri, crebris verberibus ora jactantia reprimi: quia prave et indomite vivunt, effrenate loquuntur, 0757A dum fugiunt, in mortem currunt. De talibus non est mirum, si adhibito freno flagella sequuntur. Unde subditur:

10. Multa flagella peccatoris. Indomitum animal (Ex Augustino, ibid.) esse cupiebat: domatur freno et flagello. Atque utinam perdometur. Verendum est enim, ne nimium resistendo Deo dominatori, relinqui mereatur, et ire in vagam suam licentiam: ut dicatur de illo, Prodiet quasi ex adipe iniquitas ejus (Psal. 72.) : sicut de illis, quibus modo sunt impunita peccata. Ergo cum flagellatur, corrigatur, dometur: quia et ille sic se dixit edomitum. Equum et mulum se dixerat, quoniam tacuit. Sed unde domitus est? flagellis, conversus in aerumnam dum configeretur spina. Sive flagella dicas, sive stimulos dicas, domat Deus jumentum, cui insideat: quia jumento expedit, ut insideatur, et flagello dometur: quatenus Dei misericordiam consequatur. Unde et subditur: Sperantem autem in Domino misericordia circumdabit. Quem primo circumdat tribulatio, postea circumdat misericordia: 0757B quoniam misericordiam dabit, qui propter peccata nostra juste tribulari nos voluit. Ideo admonendo subjungit:

11. Laetamini in Domino, et exultate justi. Laetamini corde: exultate in corpore, non in vobis, non in mundo: non mundi amatores, non peccatores, sed justi. Et gloriamini omnes recti corde. Non est magnum gloriari in gaudiis. Rectus corde gloriatur etiam in tribulatione (Philip. 4.) . Vide rectum cor. Scientes, inquit, quoniam tribulatio patientiam operatur, patientia probationem, probatio spem. Spes autem non confundit, quia caritas Dei diffusa est in cordibus nostris per Spiritum Sanctum, qui datus est nobis (Rom. 5.) . Ergo si justi sumus, si rectum cor habemus, 140 laetemur corde in Domino: exultemus corpore: gloriemur in tribulatione.