Psalmus LXI.

2. Nonne Deo subjecta erit anima mea? Noverat enim (Ex Augustino) , quoniam qui se exaltat humiliabitur: et trepidus, ne transiliendo superbiret, non elatus ex his, quae infra essent: sed humilis ex Deo, qui supra esset, tanquam minantibus ei ruinam invidis, qui eum transiliisse doluerant, respondit: Nonne Deo erit anima subjecta, id est, obediens et mandata ejus observans? Anima, dico, mea, id est, meae potestatis: quia licet corpus vestrae potestatis sit, tamen 0889B anima nunquam nisi mea erit. Quantumcunque accedam, quantumcunque ascendam, quantumcunque transiliam, sub Deo ero, non contra Deum. Securus ero transcendendo caetera, quando ille me sub se tenet, qui est super omnia. Et justum est, ut ei subjiciar, Ab ipso enim, id est, a Deo Patre est salutare meum, id est, mea salvatio. Et hoc probatur:

3. Nam et ipse Deus meus, qui me creavit, et salutaris meus, qui me salvavit. Susceptor meus, qui me de morte ad vitam, de poena ad gloriam suscepit. Ideoque, Non movebor amplius. Licet aliquando motus fuerim, nunc susceptus, et sanatus sum ab auctore et Redemtore meo. Jam ulterius non movebor. Et notandum, quod inter Salutaris, et Salutare est differentia. Nomine enim salutaris Christus accipitur. Salutare autem, quia per eum salvatio facta intelligitur. Et quando quidem tantum habeo Salvatorem, a quo amplius non movebor: igitur o stulti,

303 4. Quousque irruitis, id est, quandiu irrationabiliter 0889C impetum facitis, In hominem? exteriorem. Quia licet corpus possitis affligere, usque ad animam pertingere non potestis (Matth. 10.) . Nobis quidem nullum est detrimentum. Sed vos in eo, quod agitis, vestrum cogitate interitum. Quia Interficitis universi vos. Quicunque bonos a suo proposito nitimini removere, sive dissua dendo, sive persequendo, vos ipsos in hoc intus occiditis. Animas vestras damnatis: irruitis autem tanquam parieti inclinato. Id est, sicut inclinatus paries pronus est ad ruinam, sic nos ad cadendum aestimatis faciles, tanquam omni destituamur auxilio. Et maceriae depulsae? Id est, sicut maceria sine caemento est fragilis, et si depellatur, facile ruit: sic nos putatis sine colligatione esse, et pronos ad ruinam: sed non est ita.

5. Verumtamen non ideo cessant mali, sed Pretium meum cogitaverunt repellere a me. Id est, Deum meum et gloriam, quam spero futuram, meritumque laboris auferre mihi. Ideo Cucurri in siti. Non ut piger et fastidiosus, sed tanquam sitiens, et pro justitia 0889D mori desiderans. Ad passionem enim alacer fui. Beati enim, qui esuriunt et sitiunt justitiam, quoniam ipsi saturabuntur (Matth. 5.) . Inter hunc cursum et sitim, Ore suo benedicebant. Ut adulationis me verbis deciperent. Et corde suo maledicebant. Iniquitatem et mortem machinantes. Hoc faciunt iniqui, et dolosi, quando aperte bonos non audent persequi. Ore doloso loquuntur bonum, sed intus in corde latet venenum. Sed quamvis hoc faciant, haec cogitent, quamvis impellant, insidientur, persequantur, calumnientur: ego tamen fixus in Deo permanebo. Ideo animam suam inter tot pericula exhortans subdit:

6. Veruntamen Deo subjecta esto anima mea. Sicut cepisti, recognosce te ab eo accepisse bona, quae habes. Humilia te illi quantum potes. Et re vera ita facies: Quoniam ab ipso patientia mea. Vel quia ipse Christus exemplum factus est patientiae, sicut dicit Apostolus: Christus passus est pro nobis, vobis relinquens 0890A exemplum ut sequamini vestigia ejus (1. Petr. 2.) . Vel quia ipse fortem et patientem facit in tribulationibus. Nemo enim tanta, vel aperta bella, vel occultas insidias inter apertos hostes et falsos fratres tolerare posset, nisi omnipotens Deus vires patiendi tribueret. Iterum reddit aliam caussam, quare anima Deo debeat esse subjecta, dicens: Quia ipse Deus meus, qui vocat me. Et salvator meus, qui redemit me. Adjutor meus. Ad bene operandum: et ideo, Non emigrabo. Versum hunc jam superius praemisit. Sed quia ibi in hoc auditores suos monuit, nunc eundem ad sui ipsius exhortationem repetiit. Est autem utile consilium, in omnibus Deum nostrum salvatorem atque adjutorem reminisci: quatenus ab eo nullis tentationibus valeamus emigrare. Unde adhuc subdit:

8. In Deo salutare meum. Id est, per Deum habeo salvationem. Tota nanque salus justorum ad eum referenda est, qui justificat impium. Et gloria mea: ut (secundum Apostolum) qui gloriatur, in Domino glorietur 0890B (1. Cor. 10.) . Vel quia per ipsum gloria aeternae vitae tribuitur, interim nunc inter tentationes et scandala, inter apertas oppugnationes et subdolas locutiones, Deus auxilii mei. Dat enim auxilium certantibus. Et 304 spes mea in Deo est. Spes (Ex Augustino) quandiu nondum est, quod promissum est, et creditur, quod non videtur. Cum autem venerit, erit salvatio et glorificatio. Non tamen dum illa differuntur, deserimur. Deus enim auxilii mei, et spes mea in Deo est. Jam caeteros exemplo suo exhortatur, tanquam currens in siti, desiderans omnes salvos fieri. Justum est enim, ut qui bene vivendo ad Deum currunt, secum ad eum trahere festinent, quos possunt. Ait ergo:

9. Sperate in eo omnis congregatio populi, Omnes qui congregati estis in unitate fidei. Et ut digne in illo possitis sperare, Effundite coram illo corda vestra. Id est, evacuate ab omni sorde, ut sint coram illo, id est, in beneplacito ipsius: quia qui non habet cor 0890C vacuum a malo, si speret, non est spes, sed praesumtio. Nolite ergo (Ex eod.) corda vestra retinere intra corda vestra, coram illo effundite plangendo, confitendo, deprecando. Quia Deus adjutor noster in aeternum. Non est talis adjutor Deus, ut homo. Adjuvant enim homines temporaliter. Adjuvat Deus etiam ad aeternitatem praestandam. Deus (inquam) adjutor noster in aeternum.

10. Veruntamen vani filii hominum. Haec non attendunt, sed sunt vani, id est, dediti vanitatibus. Filios dicit hominum imitatores carnaliter viventium. Sunt etiam mendaces filii hominum in stateris, id est, in libra justitiae, in boni malique deliberatione, dum bono malum praeponderant. Dictum est hoc a simili eorum qui in stateris, in quibus videtur esse justitia, emptores decipiunt. Unde et subdit: ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum: hoc quod ait, In idipsum, significat, quia etsi sunt diversae fraudes, diversi errores, diversa dogmata: omnia tendunt ad unam vanitatem, ad unum regnum destructionis et perditionis. 0890D Ab hujusmodi vanitate ergo nititur eos dehortari, cum subjungit:

11. Nolite sperare in iniquitate. Et hanc iniquitatem per partes exequitur, cum subinfertur: Et rapinas nolite concupiscere. Dictum est pauperibus hoc, fortassis aliquid de necessitate rapturis. Audiant et divites: Divitiae si affluant, si exundent, tanquam de fonte currant, Nolite cor apponere. Ne in divitiis (Ex eod.) confidatis. Ne praesumatis: ne speretis. Ne dicatur: Ecce homo, qui non posuit Deum adjutorem suum (Psal. 51.) : sed speravit in multitudine divitiarum suarum, et praevaluit in vanitate sua. Beatus autem cujus est Dominus Deus spes ejus, et non respexit in vanitates et insanias falsas (Psal. 58.) . Ecce ille non habet, iste habet. Ille non quaerat rapere, quod non habet. Iste in eo quod habet, non apponat cor: non ibi figat, sed magis timeat. Praecipe (inquit Paulus) divitibus hujus seculi, non superbe 0891A sapere, nec sperare in incerto divitiarum (1. Tim. 6.) . Ergo non fraudem, non rapinam concupiscatis. Non in his quae habetis, spem ponatis. Et ut magis eos a vanitate dissuadeat, proponit duo: quorum alterum deterret, alterum demulcet, dicens:

12. Semel locutus est Deus, duo haec audivi, quia potestas Dei est, ((Vers. 13.)) et tibi, Domine, misericordia: quia tu reddes unicuique juxta opera sua. Si vocem hominis contemnis, attende quia locutus est ipse Deus: et hoc semel, id est, incommutabiliter: vel semel, id est, in unico Verbo suo. 305 Habet enim Deus Pater unum Verbum, unigenitum Deum (Hebr. 1.) . In illo sunt omnia: quia per Verbum facta sunt omnia (Joan. 1.) . Ibi omnes thesauri sapientiae et scientiae absconditi sunt (Coloss. 2.) . Unum Verbum habet: semel locutus est Deus. Duo haec quae vobis dicturus sum, ibi audivi. Non ex me loquor. Audivit forte alia multa, sed non opus est dicit nobis. Ait enim ipse Dominus: Multa habeo vobis 0891B dicere, sed non potestis portare modo (Joan. 16.) . Transiliendo universam creaturam, pervenit ad Verbum unigenitum Dei, quo revelante, duo haec valde nobis necessaria audivit, quia potestas Dei est. Omnis enim potestas a Deo (Rom. 13.) ; et tibi Domine misericordia. His duobus continentur prope omnes Scripturae. Propter haec duo Patriarchae, Prophetae, Lex, Dominus noster Jesus Christus, Apostoli. Propter haec annuntiatio omnis, et celebratio verbi in Ecclesia. Potestatem ejus timete: Misericordiam ejus amate. Nec sic de misericordia ejus praesumatis, ut potestatem contemnatis. Nec sic potestatem timeatis, ut de misericordia desperetis. Ad ejus potestatem pertinet, malos pro pravo opere punire. Ad ejus misericordiam pertinet, justos pro bono opere remunare. Ideo ait, Quia tu reddes unicuique juxta opera sua: bonis videlicet bona, et malis mala. Ergo antequam hoc fiat, studeamus declinare a malo, et facere bonum. Studeamus transire de hoc mundo ad 0891C Deum, de vitio ad virtutem. Hic est fructus hujus psalmi, et intentio transilientis.