Patrologiae Cursus Completus

 Patrologiae Cursus Completus

 Elenchus Rerum Quae In Hoc Volumine Continentur.

 Sanctissimo Domino Nostro Clementi XII, Pontifici Optimo Maximo.

 Sanctissimo Domino Nostro Clementi XII, Pontifici Optimo Maximo.

 Praefatio Generalis.

 Praefatio Generalis.

 Pars Prima— In qua de Mss. deque editis collectionibus agitur singillatim.

 Pars Altera. In qua exposita Hieronymianorum operum indole, de iis agitur quae interciderunt aut putantur intercidisse.

 Pars Tertia.— In qua in nova hac editione quid praestitum sit, explicatur.

 Praefatio Hujus Tomi.

 Praefatio Hujus Tomi.

 Epistolarum Ordo Chronologicus Argumentis Demonstratur.

 Epistolarum Ordo Chronologicus Argumentis Demonstratur.

 Epistolae I. Classis Quas Hieronymus Potissimum E Calcidis Eremo Scripsit Ab Anno 370 Ad 380.

 Epistolae II. Classis Quas Hieronymus Per Ferme Triennium Romae Scripsit Ab Exeunte Anno Christi 382. Ad Ultra Medium 385.

 Epistolae III. Classis Quas Hieronymus Ab Anno 386. E Bethleemi Monasterio Scripsit Usque Ad Saeculi Quarti Finem, Damnatumque In Alexandrina Synodo O

 Epistolae IV. Classis Quas Hieronymus Ab Ineunte Anno 401. Usque Ad 420. Suae Scilicet Vitae Finem Scripsit.

 S. Eusebii Hieronymi Stridonensis Presbyteri Vita Ex Ejus Potissimum Scriptis Concinnata Ad Eminentiss. S. R. E. Cardinalem Dominicum Riviera.

 S. Eusebii Hieronymi Stridonensis Presbyteri Vita Ex Ejus Potissimum Scriptis Concinnata Ad Eminentiss. S. R. E. Cardinalem Dominicum Riviera.

 Caput Primum. I. Hieronymi Patria. II. Natalis annus. Nomen. Parentes et consanguinei.

 Caput II. I. Probe educatus domi una cum Bonoso, Romam ad literas ediscendas mittitur. II. Grammaticorum, Rhetorum, et Philosophorum scholas frequenta

 Caput III. I. Romae Baptismum suscipit, II. Sub Liberio Papa, anno circiter aetatis suae XX.

 Caput IV. I. Post Romana studia domum revertitur. II. Aquileiae parumper moratur. Gallias petit.

 Caput V. I. E Gallia Stridonem regreditur, et Aquileiam. II. Scribit Epistolam ad Innocentium de muliere septies percussa.

 Caput VI. I. Aquileiae varias inimicitias incurrit. II. Inde subito divulsus in Orientem navigat.

 Caput VII. I. Iter S. Patris describitur. II. An Jerosolymam tunc adierit? Antiochiae substitit.

 Caput VIII. I. Antiochiae hospitatur, ubi de ineunda solitudine secum agit. II. Scribit ea super re ad amicos Epistolas. Apollinarium Laodicenum audit

 Caput IX. I. In Calcidis eremum se recipit, ac paenitentiae devovet. II. Hebraicae linguae ad carnem magis edomandam, studio se mancipat. Num etiam Gr

 Caput X. I. Scribit Vitam Sancti Pauli Eremitae. II. Epistolas quoque ad diversos. Et Exhortatoriam ad Heliodorum.

 Caput XI. I. Antiochena Ecclesia trium simul Episcoporum factionibus agitatur. II. Quarum unaquaeque Hieronymum ad se rapere contendit. Ex his Meletia

 Caput XII. I. Eremo decedit et Antiochiam remigrat. II. Scribit Dialogum Luciferiani et Orthodoxi. Presbyter a Paulino ordinatur. Tempus ejus ordinati

 Cap. VI. I. Antiochia Constantinopolim peregrinatur, ubi Gregorium Nazanzenum audit. II. Ibidem Chronicon Eusebii Latine vertit, continuatque. Homilia

 Cap. XIV. I. Constantinopoli Romam ad Synodum proficiscitur. II. Ibi Damaso ab Epistolis elegitur, ejusque nomine consultationibus Orientis atque Occi

 Caput. XV. I. Cogitur Romanas aliquot Virgines ac Matronas sacris literis instituere. II. Ad quas plures Epistolas scribit. De singulari illa ad Eusto

 Cap. XVI. I. Damasus moritur, cui Siricius, non usque adeo Hieronymi studiosus, succedit. II. Hic inimicitias plurimorum subit. Calumnia criminis grav

 Cap. XVII. I. In Orientem Hieronymus navigat. II. Quo proficiscuntur S. quoque Paula et Eustochium. Una omnes invisunt Palaestinam, et Loca Sancta. Ae

 Cap. VIII. I. Quod fuerit Hieronymi vitae genus in Bethleem. II. Num ejus Ecclesiae ut Sulpitio dicitur, fuerit? Scribit in quatuor Pauli Epistolas Co

 Caput XIX. I Scribit in Ecclesiastem Commentarios. II. Quaestionum quoque Hebraicarum in Genesim: de locis item, deque Hebraicis nominibus libros sing

 Caput XX. I. Recensentur quae Hieronymus ex τῶν LXX. exemplari in Latina tunc vulgata Editione emendavit. Libri qui ex eo labore nunc superant.

 Caput XXI. I. Vetus Testamentum ex Hebraeo interpretatur. II. Praepostero ordine, atque initio a Regum libris facto, maximam ante annum 392 ejus versi

 Caput XXII. I. Intereadum varias Hieronymus ad Paulum atque Eustochium Epistolas scribit. II. Scripsit etiam in Michaeam, Sophoniam, Naum, Abacuc, atq

 Caput XXIII. I. Joviniani haeresim S. Pater impugnat duobus libris. II. Quibus dum virginitatem extollit, nuptiis detrahere visus est. Scribit adeo pr

 Caput XXIV. I. Recedit parumper a Ruffini amicitia declaratione sua quadam in Origenem. II. Quae in apertam simultatem abit occasione adventus S. Epip

 Caput XXVIII. I. Dissidentes in concordiam redigere Archelaus Comes incassum nititur. II. Id ipsum Theophilus Alexandrinus Episcopus frustra conatur.

 Caput XXIX. I. Ruffinus in Occidentem reversurus cum Hieronymo in templo Anastasis ex inimicitia redit in gratiam. II. Annus, quo id contigit, novis a

 Caput XXX. I. Nova cum Ruffino contentio exoritur ob interpretatum ab eo Origenis librum Periarchon, et laudatum in Praefatione Hieronymum. II. Quam P

 Caput XXXI. I. Theophilus in Origenistas declamat Paschali Epistola. II. Tum de Nitriae monasteriis, coacta ibi Synodo ejicit. Synodicam quoque, sive

 Caput XXXII. I. Paschalem Theophili alteram interpretatur. II. Tum synopsi librorum contra se Ruffini respondet. Quo tempore et Hospitium juxta Monast

 Caput XXXIII. I. Contentio Hieronymum inter atque Augustinum oboritur. II. Epistolae hac super re ultro citroque missae. Commentarius in Abdiam huic t

 Caput XXXIV. I. Librum Theophili contra Sanctum Joannem Chrysostomum de Graeco vertit. II. Condit et Commentarios in Prophetas Zachariam et Malachiam:

 Caput XXXV. I. Nuntio de capta Roma, et Marcellae obitu consternatus, despondet animu. II. Caeptos tamen in Ezechielem Commentarios postea resumit. Et

 Caput XXXVI. I. Pelagius haeresim suam importat in Palaestinam. II. Quem Hieronymus in Jeremiam scribens, perstringit. Mox impugnat data ad Ctesiphont

 Incipit Vita Sancti

 Incipit Vita Sancti

 S. Eusebii Hieronymi Incomparabilis Ecclesiae Christi Doctoris, Et Eximiae Sanctitatis Viri Vita Ex Ipsius Praesertim Syngrammatis, E Sanctorum Item A

 S. Eusebii Hieronymi Incomparabilis Ecclesiae Christi Doctoris, Et Eximiae Sanctitatis Viri Vita Ex Ipsius Praesertim Syngrammatis, E Sanctorum Item A

 Vita Divi Hieronymi Incerto Auctore.

 Vita Divi Hieronymi Incerto Auctore.

 Selecta Veterum Testimonia De Hieronymo Ejusque Scriptis.

 Selecta Veterum Testimonia De Hieronymo Ejusque Scriptis.

 Idem, lib. III. de Peccat. merit. et remiss., cap. VI.

 Idem, lib. I. contra Julianum.

 Idem, Epist. CCLXI. ad Oceanum.

 Severus Sulpicius, dial. I. cap. VII.

 Idem, cap. VIII.

 Idem, cap. IX.

 Orosius in Apol. de libert. arb. contra Pelagium, p. 621.

 Idem, iterum p. 623.

 Idacius in Chron.

 Caelius Sedulius in praef. operis Paschalis.

 Cassianus, lib. VII. de Incarnatione.

 Prosper in Carmine de ingratis, cap. II.

 Prosper in Chron. Ol. CCXCI. CCCLXXXVI. Arcadio et Bautone.

 Sidonius Apollinabis, lib. IV. epist. III.

 Idem, lib. IX. epist. II.

 Claudianus Mamertus de Statu animae lib. II, cap. IX.

 Idem, lib. II, cap. X.

 Gelasius Papa, C. Sancta Romana dist. 15.

 Idem, Epist. V. ad Episcopos per Picenum.

 Ennodius Ticinensis Dictione VIII.

 Marcellinus Comes in Chron.

 Facundus Hermianensis, lib. IV. cap. II

 Idem, lib. contra Mutianum.

 Cassiodor. Divin. Lect, cap. XXI.

 Idem in Chronico.

 Isidorus Hispalensis Originum libro VI.

 Beda de Computo.

 Anonymus apud Canisium, tom. VI. Antiquar. Lect.

 Einardus in Epistola ad Lupum.

 S. Columbanus Epistol. ad Gregorium papam.

 Nicolaus I. Epist. LI. ad Lotharium.

 Ratramnus Corbeiensis de Nativitate Christi, cap. X Ex Dacherii Spicileg., tom. I, p. 339.

 Servatus Lupus de trib. Quaest.

 Agobardus in Libro contra objectiones Fredegisi, cap. IX.

 Haymo Halberstrad. lib. X, cap. VIII.

 Rabanus in Martyrologio ad XXX. septembris.

 Prudentius Tricassi., de praedest. contra Scotum Erigenam, cap. I.

 Hincmarus Remensis, tom. I. Operum.

 Photius in Bibliotheca Cod. III.

 Sigebertus in Chronographia ad A. C. 421.

 Honorius Augustodun., de Luminaribus Ecclesiae, cap. CXXXVI.

 Chronicon Turonens. apud Martene tom. V, p. 928.

 Joannes Saresberiensis Policratici, sive de nugis curialium lib. II, cap. XXVII.

 Idem, lib. VII, cap. X.

 Codofridus Viterbiensis, chronic. parte XVI.

 Bernardus In Parabola de Christo et Eccl.

 Ado Viennensis in Martyrologio d. XXX. septembris.

 Gerardus, de Arvernia ad Ivonem Ab. Cluniac.

 Notkerus in Martyrologio ad XXX. septembr.

 Laurentius Justinianus in Operibus pag. 680. Sermone in solemnitate beatissimi Hieronymi doctoris et Confessoris.

 Jo. Bapt. Platina in Innocentio I.

 Franc. Philelphus, lib. VI, epist. ultima. Ad Aloysium Crottum.

 Raphael Volaterranus, Commentar. Urban. lib. XVI.

 Jacob. Philippus Bergomensis in Chronico ad an. Chr. 429.

 Trithemius, de Scriptor. Eccl.

 Des. Erasmus Reterodamus, lib. II, epist. 1. ad Leonem X. P. M.

 Idem, lib. V, epist. XXVI ad Jo. Eckium.

 Idem, lib. V, epist. XIX ad Greverardum.

 Pol. Vergilius, de rerum inventoribus lib. VII, cap III.

 Ex Ms. Cod. Vatic., olim Reginae, num. 571.

 Ex Alio Ms. Codice, qui apud me est.

 Caelius Calcagninus In imaginem D. Hieronymi, in nucis cortice expressam.

 Julius Caesar Scaliger in D. Hieronymum.

 Josephus Scaliger, Prolegom. ad Eusebii Chron.

 Sixtus Senens., lib. IV. Biblioth. sanctae.

 Ant. Possevinus, tomo I. Apparatus.

 Richardus Simon in Historia critica lib.

 Petri Pauli Vergeri Justinopolitani De Divo Hieronymo Oratio.

 Petri Pauli Vergeri Justinopolitani De Divo Hieronymo Oratio.

 Ex Antiq. Cod. Ambrosian. Bibliotec. Quae Mediolani Est, N. 173.

 Ex Antiq. Cod. Ambrosian. Bibliotec. Quae Mediolani Est, N. 173.

 Ex Alio Cod. Ambrosian. I. LIII.

 Ex Alio Cod. Ambrosian. I. LIII.

 Admonitio De Subsequente Opusculo.

 Admonitio De Subsequente Opusculo.

 Eusebius, De Morte Hieronymi Ad Damasum.

 Eusebius, De Morte Hieronymi Ad Damasum.

 Admonitio De Subsequentibus Duabus Epistolis.

 Admonitio De Subsequentibus Duabus Epistolis.

 Augustini Hipponensis Episcopi Ad Cyrillum Jerosolymitanum Episcopum, De Magnificentiis Beati Hieronymi.

 Augustini Hipponensis Episcopi Ad Cyrillum Jerosolymitanum Episcopum, De Magnificentiis Beati Hieronymi.

 Cyrilli Episcopi Jerosolymitani De Miraculis Hieronymi Ad Sanctum Augustinum Episc. Hipponensem.

 Cyrilli Episcopi Jerosolymitani De Miraculis Hieronymi Ad Sanctum Augustinum Episc. Hipponensem.

 Sancti Eusebii Hieronymi Stridonensis Presbyteri Epistolae Secundum Ordinem Temporum Ad Amussim Digestae Et In Quatuor Classes Distributae.

 Sancti Eusebii Hieronymi Stridonensis Presbyteri Epistolae Secundum Ordinem Temporum Ad Amussim Digestae Et In Quatuor Classes Distributae.

 Prima Classis. Complectens Epistolas Potissimum E Calcidis Eremo Scriptas Ab Anno Christi 370 Ad 380.

 Epistola I . Ad Innocentium

 Epistola II . Ad Theodosium Et Caeteros Anachoretas

 Epistola III . Ad Ruffinum Monachum

 Epistola IV . Ad Florentium

 Epistola V Ad Florentium.

 Epistola VI . Ad Julianum

 Epistola VII . Ad Chromatium, Jovinum, Et Eusebium.

 Epistola VIII . Ad Niceam Hyppodiaconum Aquileiae

 Epistola IX . Ad

 Epistola X . Ad Paulum Senem Concordiae

 Epistola XI . Ad Virgines

 Epistola XII . Ad

 Epistola XIII . Ad Castorinam Materteram.

 Epistola XIV . Ad Heliodorum

 Epistola XV . Ad Damasum Papam.

 42 Epistola XVI . Ad Damasum Papam.

 Epistola XVII . Ad

 Epistola XVIII . Ad Damasum Papam. De Seraphim et calculo.

 Secunda Classis Complectens Epistolas, Quas Hieronymus Per Ferme Triennium Romae Scripsit Ab Exeunte Anno Christi 382 Ad Ultra Medium 385.

 Epistola XIX Damasi Papae Ad Hieronymum,

 Epistola XX Seu Rescriptum Hieronymi Ad Damasum.

 Epistola XXI Ad Damasum De Duobus Filiis.

 Epistola XXII 88 Ad Eustochium, Paulae Filiam.

 Epistola XXIII . Ad Marcellam, De exitu Leae.

 Epistola XXIV . Ad Eamdem Marcellam, De laudibus Asellae.

 Epistola XXV . Ad Eamdem Marcellam, De decem Nominibus Dei.

 Epistola XXVI . Ad Eamdem Marcellam, De quibusdam nominibus.

 Epistola XXVII . Ad Eamdem Marcellam.

 Epistola XXVIII . Ad Eamdem Marcellam, De voce Diapsalma.

 Epistola XXIX . Ad Eamdem Marcellam. De Ephod et Theraphim.

 Epistola XXX . Ad De Alphabeto Hebraico Psalmi

 151 Epistola XXXI . Ad Eustochium. De Munusculis.

 Epistola XXXII . Ad Marcellam.

 Epistola XXXIII . Ad Paulam

 Epistola XXXIV . Ad Marcellam De aliquot locis Psalmi

 Epistola XXXV . Damasi Papae Ad Hieronymum.

 Epistola XXXVI . Seu rescriptum Hieronymi Ad Damasum

 Epistola XXXVII . Ad Marcellam. De Commentariis Rheticii in Canticum Canticorum.

 Epistola XXXVIII . Ad Marcellam De Aegrotatione Blaesillae.

 Epistola XXXIX . Ad Paulam super obitu Blaesillae filiae.

 Epistola XL . Ad

 188 Epistola XLI . Ad Marcellam

 Epistola XLII . Ad Marcellam. Contra Novatianos Haereticos.

 Epistola XLIII .

 Epistola XLIV . Ad Marcellam. De Muneribus.

 Epistola XLV . Ad Asellam.

 Epistola XLVI . Paulae Et Eustochii Ad Marcellam. De Sanctis locis.

 210 Epistola XLVII Ad Desiderium.

 Epistola XLVIII , Seu Liber Apologeticus, Ad Pammachium, Pro Libris Contra Jovinianum.

 Epistola XLIX Ad Pammachium.

 Epistola L . Ad Domnionem.

 Epistola LI S. Epiphanii Ad Joannem Episcopum Jerosolymorum A Hieronymo Latine reddita.

 Epistola LII . Ad Nepotianum. De Vita Clericorum et Monachorum.

 Epistola LIII . Ad Paulinum. De studio Scripturarum

 282 Epistola LIV . Ad Furiam. De Viduitate servanda.

 295 Epistola LV . Ad Amandum.

 Epistola LVI Augustini Ad Hieronymum.

 305 Epistola LVII . Ad Pammachium. De optimo genere interpretandi.

 Epistola LVIII . Ad Paulinum

 Epistola LIX . Ad Marcellam.

 331 Epistola LX . Ad Heliodorum.

 Epistola LXI . Ad

 Epistola LXII

 353 Epistola LXIII . Ad Theophilum.

 354 Epistola LXIV . Ad Fabiolam.

 373 Epistola LXV . Ad Principiam Virginem, Sive Explanatio Psalmi XLIV.

 Epistola LXVI . Ad Pammachium.

 Epistola LXVII Augustini Ad Hieronymum.

 Epistola LXVIII . Ad Castrutium.

 Epistola LXIX . Ad Oceanum.

 Epistola LXX . Ad

 Epistola LXXI

 Epistola LXXII . Ad Vitalem De Salomone et Achaz.

 Epistola LXXIII , Ad

 447 Epistola LXXIV Ad De jurgio duarum meretricum, et judicio Salomonis.

 Epistola LXXV . Ad Theodoram Viduam.

 Epistola LXXVI Ad Abigaum.

 Epistola LXXVII . Ad Oceanum De morte Fabiolae.

 Epistola LXXVIII . Seu Liber Exegeticus Ad Fabiolam. De mansionibus Israelitarum in deserto.

 Prima Mansio.

 II. Mansio.

 III. Mansio.

 IV. Mansio.

 V. Mansio.

 VI. Mansio.

 VII. Mansio.

 VIII. Mansio.

 IX. Mansio.

 X. Mansio.

 XI. Mansio.

 478 XII. Mansio.

 XIII. Mansio.

 XIV. Mansio.

 XV. Mansio.

 XVI. Mansio.

 XVII. Mansio.

 XVIII. Mansio.

 XIX. Mansio.

 XX. Mansio.

 484 XXI. Mansio.

 XXII. Mansio.

 XXIII. Mansio.

 XXIV. Mansio.

 XXV. Mansio.

 XXVI. Mansio.

 XXVII. Mansio.

 XXVIII. Mansio.

 XXIX. Mansio.

 XXX. Mansio.

 XXXI. Mansio.

 XXXII. Mansio

 XXXIII. Mansio.

 XXXIV. Mansio.

 XXXV. et XXXVI. Mansio.

 XXXVII. Mansio.

 XXXVIII. Mansio.

 XXXIX. Mansio.

 XL. Mansio.

 XLI. Mansio.

 XLII. Mansio.

 Epistola LXXIX . Ad Salvinam.

 Epistola LXXX . Sive Praefatio Ruffini In Libros

 Epistola LXXXI .

 Epistola LXXXII . Adversus Joannem Jerosolymitanum.

 Epistola LXXXIII .

 Epistola LXXXIV .

 Epistola LXXXV . Ad Paulinum.

 Epistola LXXXVI

 Epistola LXXXVII Theophili Ad Hieronymum.

 Epistola LXXXVIII Ad Theophilum.

 Epistola LXXXIX Theophili Ad Hieronymum.

 Epistola XC . Theophili Ad Epiphanium.

 Epistola XCI Epiphanii Ad Hieronymum.

 542 Ad Palaestinos.

 Epistola XCIV

 Epistola XCIV

 Epistola XCV 558 Anastasii Papae Ad Simplicianum

 Epistola XCVI . Sive Theophili Alexandrini Episcopi

 Epistola XCVII . Ad Pammachium Et Marcellam.

 Epistola XCVIII . Sive Theophili Alexandrini Altera

 Epistola XCIX

 Beatissimo Papae Theophilo Hieronymus.

 611 Epistola C . Sive Theophili Alexandrini Episcopi Ad Totius Aegypti Episcopos Paschalis

 631 Epistola CI Augustini Ad Hieronymum.

 Epistola CII Hieronymi Ad Augustinum.

 634 Epistola CIII . Ad Augustinum.

 635 Epistola CIV Augustini Ad Hieronymum.

 638 Epistola CV . Ad Augustinum.

 Epistola CVI.

 Epistola CVII . Ad Laetam De institutione filiae.

 Epistola CVIII . Ad Eustochium Virginem. Epitaphium Paulae matris.

 Epistola CIX . Ad Riparium Presbyterum

 729 Epistola CX . Augustini Ad Hieronymum.

 Epistola CXI Augustini Ad Praesidium.

 Epistola CXII Hieronymi Ad Augustinum.

 Epistola CXIII Theophili Ad Hieronymum.

 Epistola CXIV . Hieronymi Ad Theophilum.

 Epistola CXV . Ad Augustinum.

 Epistola CXVI . Augustini Ad Hieronymum.

 Epistola CXVII . Ad Matrem Et Filiam

 Praefatio.

 Epistola CXVIII. Ad Julianum.

 Epistola CXIX . Ad Minervium Et Alexandrum

 Epistola CXX . Ad Hedibiam.

 Hieronymus Ad Hedibiam. De Quaestionibus XII.

 Epistola CXXI. Ad Algasiam.

 Capitula XI Quaestionum Algasiae Ad S. Hieronymum.

 Hieronymus Ad Algasiam. De quaestionibus XI.

 890 Epistola CXXII . Ad Rusticum, De Poenitentia.

 Epistola CXXIII Ad Ageruchiam De Monogamia.

 Epistola CXXIV . Ad Avitum Quid cavendum in Libris

 Epistola CXXV . Ad

 Epistola CXXVI . Ad

 Epistola CXXVII . Ad Principiam Virginem, Sive Marcellae Viduae Epitaphium.

 Epistola CXXVIII . 961 Ad Gaudentium. De Pacatulae infantulae educatione.

 Epistola CXXIX . Ad Dardanum De Terra promissionis.

 Epistola CXXX. . Ad Demetriadem. De servanda Virginitate.

 Epistola CXXXI

 Epistola CXXXII . Augustini Ad Hieronymum. Seu Liber De Sententia Jacobi.

 Epistola CXXXIII . Ad Adversus Pelagium.

 Epistola CXXXIV Ad Augustinum.

 Epistola CXXXV

 Epistola CXXXVI Innocentii Ad Hieronymum.

 Epistola CXXXVII Innocentii Ad Joannem.

 Epistola CXXXVIII . Ad Riparium

 Epistola CXXXIX .

 Epistola CXL . Ad Cyprianum Presbyterum.

 Epistola CXLI

 1066 Epistola CXLII. Ad Augustinum.

 Epistola CXLIII . Ad Alypium Et Augustinum.

 Epistola CXLIV . S. Augustini Ad Optatum Episcopum Milevitanum.

 1079 Epistola CXLV . Ad

 Epistola CXLVI .

 1084 Epistola CXLVII . Ad Sabinianum

 1095 Epistola CXLVIII De ratione pie vivendi.

 Epistola CXLIX

 Epistola CL. Procopii Ad Hieronymum.

 D. Joannis Martianaei Monachi Benedictinie Congregatione S. Mauri In Universas S. Hieronymi Epistolas Notae.

 D. Joannis Martianaei Monachi Benedictinie Congregatione S. Mauri In Universas S. Hieronymi Epistolas Notae.

 Epist. I. Ad Innocentium.

 Epist. III. Ad Ruffinum.

 Epist. IV. Ad Florentium.

 Epist. V. Ad Florentium.

 Epist. VI. Ad Julianum.

 Epist. VIII. Ad Niceam.

 Epist. IX. Ad Chrysogonum.

 Epist. X. Ad Paulum.

 Epist. XII. Ad Antonium Monach.

 Epist. XIV. Ad Heliodorum.

 Epist. XV. et XVI Ad Damasum.

 Epist. XVII. Ad Marcum.

 Epist. XVIII. Ad Damasum.

 Epist. XIX. Damasi.

 Epist. XX. Ad Damasum.

 Epist. XXI. Ad Damasum.

 Epist. XXII. Ad Eustochium.

 Epist. XXIII. Ad Marcellam.

 Epist. XXV. Ad Eamdem.

 Epist. XXVI. Ad Eamdem.

 Epist. XXVII. Ad Eamdem.

 Epist. XXVIII. Ad Eamdem.

 Epist. XXIX. Ad Eamdem.

 Epist. XXX. Ad Paulam.

 Epist. XXXI. Ad Eustochium.

 Epist. XXXII. Ad Marcellam.

 Epist. XXXIII. Ad Paulam.

 Epist. XXXIV. Ad Marcellam.

 Epist. XXXVI. Damasi.

 Epist. XXXVI. Ad Damasum.

 Epist. XXXVII. Ad Marcellam.

 Epist. XXXVIII. Ad Eamdem.

 Epist. XXXIX. Ad Paulam.

 Epist. XL. Ad Marcellam.

 Epist. XLI. Ad Eamdem.

 Epist. XLIII. Ad Eamdem.

 Epist. XLVI. Paulae et Eust.

 Epist. XLVIII. Ad Pammachium.

 Epist. XLIX. Ad Pammachium.

 Epist. L. Ad Domnionem.

 Epist. LII. Ad Nepotianum.

 Epist. LIII. Ad Paulinum.

 Epist. LIV. Ad Furiam.

 Epist. LV. Ad Amandum.

 Epist. LVI. Augustini.

 Ep. LVII. Ad Pammachium.

 Epist. LVIII. Ad Paulinum.

 Epist. LX. Ad Heliodorum.

 Epist. LXI. Ad Vigilantium.

 Epist. LXIV. Ad Fabiolam.

 Epist. LXV. Ad Principiam.

 Epist. LXVI. Ad Pammachium.

 Epist. LXIX. Ad Oceanum.

 Epist. LXX. Ad Magnum Oratorem.

 Epist. LXXI. Ad Lucinium.

 Epist. LXXII. Ad Vitalem.

 Epist. LXXIII. Ad Evangelum.

 Epist. LXXIV. Ad Ruffinum.

 Epist. LXXV. Ad Theodoram.

 Epist. LXXVI. Ad Abigaum.

 Epist. LXXVIII. Ad Fabiolam.

 Epist. LXXIX. Ad Salvinam.

 Epist. LXXXII. Ad Theophilum.

 Epist. LXXXIV. Ad Pammach. Et Oc.

 Epist. LXXXV. Ad Paulinum.

 Epist. XCVII. Ad Pammach. et Marc.

 Epist. XCVIII.

 Epist. CIV. Augustini.

 Ep. CVI. Ad Sunniam et Fret.

 Aliae Annotationes In Eamdem Epistolam.

 Epist. CVII. Ad Laetam.

 Epist. CVIII. Ad Eustochium V.

 Epist. CIX. Ad Riparium.

 Epist. CXII. Ad Augustinum.

 Ep. CXIII. et CXIV. Ad Theophil.

 Epist. CXVII. Ad Matrem Et Fil.

 Epist. CXIX. Ad Minervium, etc.

 Epist. CXX. Ad Hedibiam.

 Epist. CXXI. Ad Algasiam.

 Ep. CXXIII. Ad Ageruchiam.

 Epist. CXXIV. Ad Avitum.

 Epist. CXXV. Ad Rusticum.

 Epist. CXXVII. Ad Principiam.

 Epist. CXXIX. Ad Dardanum.

 Epist. CXXX. Ad Demetriadem.

 Ep. CXXXIII. Ad Ctesiphontem.

 Epist. CXL. Ad Cyprianum.

 Epist. CXLVI. Ad Evangelum.

 Epist. CL. Procopii.

 Ordo Epistolarum Sancti Hieronymi Cum Antiquis Editionibus Et Benedictina Comparatus.

 Ordo Epistolarum Sancti Hieronymi Cum Antiquis Editionibus Et Benedictina Comparatus.

 S. Hieronymi Epistolarum Index Secundus Alphabeticus Juxta Initium Cujusque Epistolae.

 S. Hieronymi Epistolarum Index Secundus Alphabeticus Juxta Initium Cujusque Epistolae.

 Epistolarum S. Hieronymi Index Tertius Alphabeticus Juxta Nomina, Quibus Inscribuntur.

 Epistolarum S. Hieronymi Index Tertius Alphabeticus Juxta Nomina, Quibus Inscribuntur.

 Epistolarum S. Hieronymi Index Quartus Secundum Praecipua Earum Argumenta Digestus.

 Epistolarum S. Hieronymi Index Quartus Secundum Praecipua Earum Argumenta Digestus.

 Epistolae Polemicae.

 Epistolae Criticae.

 Epistolae Morales.

 Epistolae Variae.

 Epistolae Variorum Ad Hieron.

 Index Rerum Quae In Hoc Tomo Continentur.

 Index Rerum Quae In Hoc Tomo Continentur.

 Finis Tomi Primi Sancti Hieronymi.

1095 Epistola CXLVIII . Ad Celantiam Matronam. De ratione pie vivendi.

Celantiam nobilem matronam docet, quomodo inter saeculi honores, divitias, ac Matrimonii onera vitam suam sancte ac religiose ducat. Ad divinae Scripturae lectionem primum hortatur, deinde ne de generis nobilitate superbiat, in quo sita sit vera nobilitas, docet; denique quod aliquot jam ante annos absque pacto, et consensu viri, continentiam servare sibi proposuisset in animo, acriter redarguit, et quid viro suo debeat, ostendit.

1. Vetus Scripturae celebrata sententia est, esse pudorem, quo gloria inveniatur et gratia; et esse rursus pudorem, qui soleat parere peccatum. Cujus dicti veritas, quanquam satis ad omnium intelligentiam ipsa sui luceat claritate, mihi tamen, nescio quomodo in praesenti causa propius innotuit. Provocatus enim ad scribendum litteris tuis, quae miris hoc a me obsecrationibus flagitabant, diu fateor de responsione dubitavi: silentium mihi imperante verecundia. Cui tamen fortissime resistebat, et vim faciebat precum tuarum fidelis ambitio. Pugnabatque acriter cum haesitatione mea humilitas obsecrantis, et magna quadam fidei violentia, oris claustra pulsabat. Cumque sic animum in utroque nutantem, cogitatio diversa libraret, pene pudor exclusit officium. Sed me illa, quam supra posui, sapientis sententia, armavit ad depellendam inutilem verecundiam, 1205A et damnosum silentium resolvendum, cum utique ipsam scribendi causam tam honestam viderem esse, tam sanctam, ut peccare me crederem, si tacerem: illud 1096 mecum Scripturae reputans: Tempus tacendi, et tempus loquendi (Eccl. 3. 7) . Et iterum: Ne retineas verbum in tempore salutis (Eccli. 4. 28) . Et illud B. Petri: Parati semper ad satifactionem omni poscenti vos rationem (1. Petr. 3. 15) .

2. Petis namque, et sollicite ac violenter petis, ut tibi certam ex Scripturis sanctis praefiniamus regulam, ad quam ordines cursum vitae tuae, ut cognita Domini voluntate, inter honores saeculi et divitiarum illecebras morum magis diligas supellectilem, atque ut possis in conjugio constituta, non solum conjugi placere, sed etiam ei qui ipsum indulsit conjugium. Cui tam sanctae petitioni, tamque pio desiderio, non satisfacere: quid aliud est, quam profectum alterius non amare? Parebo igitur precibus tuis, teque paratam ad implendam Domini voluntatem, ipsius nitar incitare sententiis. Idem est enim verus omnium Dominus ac magister, qui nos placere sibi jubet, et docet quomodo placere ei possimus. Ipse itaque te informet, ipse te doceat, qui interroganti in Evangelio adolescenti, quid faceret, ut mereretur vitam aeternam, divina continuo mandata proponit (Matth. 19) , ostendens nobis ejus voluntatem esse faciendam, a quo speramus et praemia. Propter quod alio testatur loco: Non omnis qui dicit mihi, Domine, Domine, intrabit in regnum coelorum: sed qui facit voluntatem Patris mei qui in coelis est, ipse intrabit in regnum coelorum (Ibid. 7. 21) . Quo manifeste illud ostenditur, nos non sola Dei confessione tanti praemii magnitudinem promereri, nisi fidei et justitiae opera conjuncta sint.

3. Qualis enim est illa confessio, quae sic Deo credit, ut pro nihilo ejus ducat imperium? Aut quomodo ex animo, ac vere dicimus, Domine, Domine, si ejus, quem Dominum confitemur, praecepta contemnimus? Unde ipse in Evangelio dicit: Quid autem vocatis me, Domine, Domine, et non facitis quae dico (Luc. 6. 46) ? Et iterum: Populus hic labiis me honorat, 1097 cor autem eorum longe est a me (Matth. 15. 8. Isai. 29. 13) . Et rursum loquitur per Prophetam: Filius honorificat patrem, et servus dominum suum timet. Et si pater ego sum: ubi est honor meus? et si Dominus ego sum, ubi est timor meus (Malach. 1. 6) ? Ex quo apparet, nec honorari ab eis Dominum, nec timeri, qui ejus praecepta non faciunt. Et ad David expressius dicitur, qui peccatum admiserat: Et pro nihilo duxisti Dominum (2 Reg. 12) ; et ad Heli fit sermo Domini: Qui honorificat me, honorificabo eum; qui autem pro nihilo me habent, ad nihilum redigentur (1. Reg. 2. 30) .

4. Et nos securo ac bono animo sumus qui per singula quaeque praecepta, inhonorantes Deum 1206 clementissimum Dominum ad iracundiam provocamus, ejusque imperium superbissime contemnendo, in tantae majestatis imus injuriam? Quid enim unquam tam superbum, quid vero tam ingratum videri potest, quam adversus ejus vivere voluntatem, a quo ipsum vivere acceperis? quam illius praecepta despicere, qui ideo aliquid imperat, ut causas habeat remunerandi? Neque enim obsequii nostri Deus indiget, sed nos illius indigemus imperio. Mandata ejus desiderabilia super aurum et lapidem pretiosum nimis, et dulciora super mel et favum: quoniam in custodiendis illis retributio multa (Ps. 18. 11. 12) . Et ideo nobis irascitur, idcirco magis illa immensa Dei bonitas offenditur, quia eam per tanti etiam praemii detrimenta contemnimus: nec solum imperata, sed etiam promissa illius pro nihilo ducimus. Unde saepe, imo semper illa nobis Domini revolvenda sententia: Si vis ad vitam venire, serva mandata (Matth. 19. 17) ; hoc enim tota nobiscum lege agitur: hoc Prophetae, hoc Apostoli docent: hoc a nobis, et vox Christi et sanguis efflagitat: qui ideo pro omnibus mortuus est, ut qui vivunt, jam non sibi vivant, sed ei, qui pro illis mortuus est (2. Cor. 5. 15) . Vivere autem illi non est aliud, quam ejus praecepta servare, quae nobis ille quasi certum quoddam dilectionis suae pignus, servanda mandavit. Si diligitis, inquit, me, mandata mea servate (Joan. 14. 15) . Et, qui habet mandata mea, et servat ea, ille est qui diligit me. Ac rursus: Si quis diligit me, 1098 sermonem meum servabit, et Pater meus diliget eum, et ad eum veniemus, et mansionem apud eum faciemus. Qui non diligit me, sermones meos non servat (Ibid. v. 21. 23 et 24) . Grandem vim obtinet vera dilectio. Et qui perfecte amatur, totam sibi amantis vindicat voluntatem. Nihil est imperiosius caritate. Nos si vere Christum diligimus: si ejus nos redemptos sanguine recordamur, nihil magis velle, nihil omnino debemus agere, quam quod illum velle cognoscimus.

5. Duo autem sunt genera mandatorum, in quibus clauditur tota justitia. Prohibendi unum est, jubendi alterum. Ut enim mala prohibentur, ita praecipiuntur bona. Ibi otium imperatur, hic studium. Ibi coercetur animus, hic incitatur. Ibi fecisse, hic non fecisse, culpabile est. Unde et Propheta dicit: Quis est homo qui vult vitam, et cupit videre dies bonos? Prohibe linguam tuam a malo, et labia tua ne loquantur dolum. Declina a malo, et fac bonum (Psal. 33. 13. 14. et 15) . Et beatus Apostolus. Odientes malum, adhaerentes bono (Rom. 12. 9) . Hoc itaque duplex diversumque praeceptum, prohibendi scilicet et imperandi, 1207 aequo omnibus jure mandatum est. Non virgo, non vidua, non nupta, ab hoc imperio libera est. In quovis proposito, in quovis gradu, aequale peccatum est, vel prohibita admittere, vel jussa non facere. Neque vero eorum te seducat error, qui ex arbitrio suo eligunt, quae potissimum Dei mandata faciant, quaeve quasi vilia ac parva despiciant: nec metuunt, ne secundum divinam sententiam, minima contemnendo paulatim decidant (Eccli. 19. 1) .

6. Stoicorum quidem est, peccatorum tollere differentiam, et delicta omnia paria judicare: nec ullum inter scelus et erratum discrimen facere. Nos vero etsi multum inter peccata distare credimus, quia et legimus: tamen satis prodesse ad cautionem dicimus, etiam minima pro maximis cavere. Tanto enim facilius abstinemus a quocumque delicto, quanto illud magis metuimus. Nec cito ad majora progreditur, qui etiam parva formidat. Et sane nescio, an possimus leve aliquod peccatum dicere quod in Dei 1099 contemptum admittitur. Estque ille prudentissimus, qui non tam considerat quod jussum sit, quam illum qui jusserit: nec quantitatem imperii, sed imperantis cogitat dignitatem.

7. Aedificanti itaque tibi spiritualem domum non super levitatem arenae, sed super soliditatem petrae, innocentiae in primis fundamentum ponatur, super quod facilius possis arduum culmen justitiae erigere. Maximam enim partem aequitatis implevit, qui nulli nocuit: beatusque est qui potest cum sancto Job dicere: Nulli nocui hominum: juste vixi cum omnibus (Job 27. 6) . Unde audenter et simpliciter loquebatur ad Dominum. Quis est ille qui judicetur mecum (Job 13. 19) ? id est , quis tuum adversum me potest implorare judicium, ut se laesum a me convincat? Purissimae conscientiae est, secure canere cum Propheta: Perambulabam in innocentia cordis mei: in medio domus meae (Psal. 100. 3) . Unde idem alibi dicit: Non fraudavit eos Deus bonis, qui ambulant in innocentia (Psal. 83. 13) . Itaque malitiam, odium atque invidiam, quae vel maxima, vel sola semina sunt nocendi, Christiana a se propellat anima: neque manu tantum, aut lingua, sed corde quoque custodiat innocentiam: nec opere modo, sed voto etiam nocere formidet. Quantum enim ad peccati rationem pertinet, nocuit et qui nocere 1208 disposuit. Multi nostrorum ((al. nostrum)) illum absolute atque integre definiunt innocentem, qui ne in eo quidem ulli noceat quo prodesse desistat. Quod si est verum, tum demum laetare de innocentiae conscientia, si cum potes adjuvare, non desinas; si vero divisa inter se ista atque distincta sunt: aliudque est non nocere quod semper potes, aliud prodesse cum possis, aliud malum non facere, aliud operari bonum: illud tibi rursum occurrat: non sufficere Christiano, si partem unam justitiae impleat, cui utraque praecipitur.

8. Neque enim debemus ad multitudinis exempla respicere: quae nullam morum disciplinam sequens, nullum vivendi tenens ordinem, non tam ratione ducitur, 1100 quam quodam impetu fertur. Nec imitandi nobis illi sunt, qui sub Christiano nomine gentilem vitam agunt, et aliud professione, aliud conversatione testantur: atque, ut Apostolus ait, Deum confitentur se nosse, factis autem negant (Tit. 1. 13) . Inter Christianum et gentilem non fides tantum debet, sed etiam vita distinguere: et diversam religionem, per diversa opera monstrare. Nolite, ait Apostolus, jugum ducere cum infidelibus. Quae enim participatio justitiae cum iniquitate? Aut quae societas luci ad tenebras? Quae autem conventio Christi ad Belial? Aut quae pars fideli cum infideli? Qui autem consensus templo Dei cum idolis (2. Cor. 6. 14. et seqq.) ?

9. Sit ergo inter nos et illos maxima separatio. Disjungitur ((al. Distinguitur)) certo discrimine error et veritas. Illi terrena sapiant, qui coelestia promissa non habent. Illi brevi huic vitae se totos implicent, qui aeterna nesciunt. Illi peccare non metuant, qui peccatorum impunitatem putant. Illi serviant vitiis, qui non sperant futura praemia virtutum. Nos vero qui purissima confitemur fide, omnem hominem manifestandum esse ante tribunal Christi, ut recipiat unusquisque propria corporis sui, prout gessit; sive bonum, sive malum (2. Cor. 5. 10) : procul esse debemus a vitiis, dicente Apostolo: Qui enim Christi sunt, carnem suam crucifixerunt cum vitiis et concupiscentiis (Galat. 5. 24) . Nec turbam sequantur errantem, qui se veritatis discipulos confitentur.

10. Duas certe conversationis vias, et distincta in diversum itinera vivendi, Salvator in Evangelio ostendit. Quam, inquit, spatiosa via, quae ducit ad mortem, et multi sunt qui intrant per eam. Et rursum: Quam arcta via et angusta est, quae ducit ad vitam, et pauci sunt qui inveniunt eam (Matth. 7. 13. et 14) . 1209 Vide quanta inter has vias separatio sit, quantumque discrimen. Illa ad mortem, haec tendit ad vitam. Illa celebratur et teritur a multis, haec vix invenitur a paucis. Illa enim vitiis per consuetudinem, quasi declivior ac mollior, et velut quibusdam amoena floribus voluptatum facile ad se rapit commeantium multitudinem: haec vero insueto 1101 calle virtutum tristior atque horridior: ab his tantum eligitur, quibus non tam delectatio itineris cordi est, quam utilitas mansionis. Asperam enim nobis, et insuavem virtutum viam, nimia facit vitiorum consuetudo, quae si in partem alteram transferatur, invenietur, sicut Scriptura dicit, semita justitiae laevis (Prov. 2. 20. juxta LXX) . Ponamus ergo jam rationem vitae nostrae, et per quam potissimum gradiamur viam, conscientia teste discamus. Omne enim quod agimus, omne quod loquimur, aut de lata, aut de angusta via est. Si cum paucis angustum iter et subtilem quamdam semitam invenimus, ad vitam tendimus. Si vero multorum comitamur viam, secundum Domini sententiam, imus ad mortem.

11. Si ergo odio atque invidia possidemur, si cupiditati et avaritiae cedimus, si praesentia commoda futuris praeferimus: per spatiosam viam incedimus. Habemus enim ad haec comitum multitudinem, et late similium stipamur agminibus. Si iracundiam libidinemque explere volumus, si injuriam vindicamus ((al. vindicare)), si maledicenti remaledicimus, et adversum inimicum inimico animo sumus, aeque cum pluribus ferimur. Si vel adulamur ipsi, vel adulantem libenter audimus, si verum dicere gratia impedimur, et magis offendere animos hominum timemus, quam non ex animo loqui; de multorum item via sumus. Tot nostri sunt socii, quot extranei veritatis. At e contrario, si ab his omnibus vitiis sumus extranei, si purum ac liberum animum praestamus, et omni cupiditate calcata, solis studemus divites esse virtutibus: per angustam viam nitimur. Conversatio enim ista paucorum est. Estque perrarum atque difficile, idoneos hujus itineris comites reperire. Quin etiam multi hac ire se simulant, et per diversa errorum diverticula, ad viam multitudinis revertuntur. Ideoque timendum est, ne quos duces recti hujus itineris habere nos credimus: eos comites habeamus erroris.

12. Si igitur inveniuntur exempla, quae nos per hanc ducant viam, et rectum Evangelii tramitem teneant, sequenda sunt. Sin vero ea vel deficiunt, vel deficere putantur, Apostolorum forma 1102 universis proposita est. Clamat vas electionis Paulus, nosque quasi ad angustum hoc iter convocans, dicit: Imitatores mei estote, sicut et ego Christi (1. Cor. 11. 1) . Certe quod est amplius omnibus, ipsius Domini relucet exemplum, qui in Evangelio ait: Venite ad 1210A omnes qui laboratis et onerati estis, et ego requiescere faciam vos. Tollite jugum meum super vos, et discite a me, quia mitis sum, et humilis corde (Matth. 11. 28. 29) . Si periculosum est imitari illos, de quibus dubitas an imitandi sint: hunc certe imitari tutissimum est, atque ejus vestigia sequi, qui dixit: Ego sum via, veritas, et vita (Joan. 14. 6) . Nunquam enim errat, qui sequitur veritatem. Unde et Apostolus Joannes ait: Qui dicit se in Christo manere, debet sicut ille ambulavit, et ipse ambulare (1. Joan. 2. 6) . Et beatus Petrus ait: Christus pro nobis passus est, vobis relinquens exemplum, ut sequamini vestigia ejus: qui peccatum non fecit, nec est inventus dolus in ore ejus. Qui cum malediceretur, non maledicebat: cum pateretur, non comminabatur. Tradebat autem judicanti se injuste. Qui peccata nostra, ipse pertulit in corpore suo super lignum, ut peccatis mortui, justitiae vivamus (1. Petr. 2. 21. et seqq.) .

15. Cesset omnis excusatio errorum, auferantur peccandi foeda solatia. Nihil omnino agimus, qui nos per multitudinis exempla defendimus, et ad consolationem nostram, aliena saepe numerantes vitia, deesse nobis dicimus, quos debeamus sequi. Ad illius exemplum mittimur, quem omnes fatemur imitandum. Atque ideo praecipua tibi cura sit, legem nosse divinam: per quam possis, quasi praesentia cernere exempla sanctorum: quid faciendum sit, quidve vitandum, illius consilio disce ((al. discere)). Maximum enim ad justitiam auxilium, est implere divinis eloquiis animum, et quod opere exequi cupias, semper corde meditari. Rudi adhuc populo, et hominibus ad obedientiam insuetis, per Moysen imperatur a Domino, ut in signum memoriae, qua praecepta Domini recordentur: per singulas vestimentorum fimbrias, habeant cum cocco hiacynthini coloris insignia, ut etiam casu huc illucque respicientibus oculis, mandatorum coelestium memoria nascatur. De quibus fimbriis Pharisaei redarguuntur a Domino (Matth. 23. 5) , 1103 quod eas perverso usu, non ad commonitionem praeceptorum dei, sed ad ostentationem sui habere coeperint, ut scilicet quasi de majoris observationis diligentia, sancti a populo judicarentur.

14. Tibi vero servanti non jam litterae praecepta, sed spiritus, divinorum mandatorum memoria spiritualiter excolenda est. Cui non tam frequenter recordanda sunt praecepta Domini, quam semper cogitanda. Sint ergo divinae Scripturae semper in manibus tuis, et jugiter mente volvantur. Nec sufficere tibi 1211 putes mandata Dei memoria tenere, et operibus oblivisci. Sed ideo illa cognosce, ut facias quicquid faciendum didiceris. Non enim auditores legis justi sunt apud Deum, sed factores legis justificabuntur (Rom. 2. 31) . Latus quidem et immensus divinae legis campus extenditur. Qui diversis testimoniis veritatis, velut coelestibus quibusdam floribus vernans, mira oblectatione legentis animum pascit ac refovet. Quae omnia semper cognoscere, secumque revolvere, ingens ad conservandam justitiam beneficium est. Sed quasi ad compendiosum quoddam commonitorium, illa tibi Evangelii eligenda sententia est, et superscribenda cordi tuo, quae ad totius justitiae breviarium, dominico ore profertur: Omnia quaecumque vultis ut faciant vobis homines, haec et vos facite illis. Haec enim Lex et Prophetoe (Matth. 7. 12) . Infinitae namque sunt species, partesque justitiae: quas non modo stylo persequi, sed cogitatione etiam capere difficillimum est. Quas omnes una ac brevi sententia comprehendit, et latentem hominum conscientiam, secreto animi judicio, aut absolvit, aut damnat.

15. Ad omnem igitur actum, ad omne verbum, ad omnem etiam cogitatum, haec sententia retractetur: quae tibi quasi speculum quoddam paratum, et ad manum semper positum, qualitatem tuae voluntatis ostendat, ac etiam vel de injusto opere redarguat, vel de justo laetificet. Quotiescumque enim talem in alterum habueris animum, qualem in te ab altero servari cupis, aequitatis viam tenes. Quoties vero talis erga alterum fueris, qualem in te vis neminem: iter justitiae 1104 dereliquisti. En totum illud divinae legis arduum totumque difficile. En ob quam causam dura imperia Domino reclamamus, et dicimus nos vel difficultate, vel impossibilitate mandatorum premi. Nec sufficit, quod jussa non facimus, nisi etiam jubentem injustum pronuntiemus: dum ipsum aequitatis auctorem, non modo dura et ardua, sed etiam impossibilia praecepisse conquerimur. Omnia, inquit, quaecumque vultis, ut faciant vobis homines, haec et vos facite illis. Conjungi vult inter nos, atque connecti, per mutua beneficia caritatem. Omnesque homines vicario inter se amore copulari, ut id unoquoque praestante alteri, quod sibi ab omnibus praestari velit: tota justitia, et praeceptum hoc Dei, communis sit utilitas hominum. Et, o miram clementiam Domini! o ineffabilem Dei benignitatem! Praemium nobis pollicetur, si nos invicem diligamus, id est, si nobis ea praestemus invicem, quorum vicissim indigemus. Et nos superbo simul et ingrato animo, ejus renitimur voluntati: cujus etiam imperium beneficium est.

16. Nulli unquam omnino detrahas, nec aliorum vituperatione te laudabilem videri velis: magisque vitam tuam ornare disce, quam alienam carpere. 1212 Ac semper Scripturae memor esto dicentis: Noli diligere detrahere, ne eradiceris (Prov. 20. 13. juxta LXX) . Pauci admodum sunt, qui huic vitio renuntient, raroque invenies, qui ita vitam suam irreprehensibilem exhibere velint, ut non libenter reprehendant alienam. Tantaque hujus mali libido mentes hominum invasit, ut etiam qui procul ab aliis vitiis recesserunt, in istud tamen quasi in extremum diaboli laqueum incidant. Tu vero hoc malum ita effuge, ut non modo ipsa non detrahas, sed ne alii quidem detrahenti, aliquando credas. Nec obtrectatoribus auctoritatem de consensu tribuas: ne eorum vitium nutrias, annuendo. Noli, inquit Scriptura, consentaneus esse cum derogantibus adversus proximum tuum, et non accipies super illum peccatum. Et alibi: Sepi aures tuas spinis, et noli audire linguam nequam (Eccli. 28. 28) . Unde et beatus David, diversas 1105 innocentiae species justitiaeque dinumerans, de hac quoque virtute non tacuit, dicendo: Et opprobrium non accepit adversus proximos suos (Psal. 14. 4) : propterea quod ipse non solum adversatur, sed etiam persequitur detrahentem. Ait enim: Detrahentem secreto proximo suo hunc persequar (Psal. 100. 5) . Est sane tale hoc vitium, quod vel in primis extingui debeat, et ab eis qui se sancte instituere volunt, prorsus excludi. Nihil enim tam inquietat animum, nihil est quod ita mobilem mentem ac levem faciat, quam facile totum credere, et obtrectatorum verba, temerario mentis assensu sequi. Hinc enim crebrae dissensiones, hinc odia injusta nascuntur. Hoc est quod saepe de amicissimis etiam inimicos facit, dum concordes quidem, sed credulas animas, maliloqua lingua dissociat. At contra, magna quies animi, magnaque est morum gravitas, non temere de quoquam sinistri aliquid audire. Beatusque est qui ita se contra hoc vitium armavit, ut apud eum detrahere nemo audeat. Quod si haec in nobis esset diligentia, ne passim obtrectatoribus crederemus, jam omnes detrahere timerent: ne non tam alios, quam seipsos viles detrahendo facerent. Sed hoc ideo malum celebre est, idcirco in multis fervet hoc vitium, quia pene ab omnibus libenter auditur.

17. Adulatorum quoque assentationes, et noxia blandimenta fallaciae, velut quasdam pestes animae fuge. Nihil est quod tam facile corrumpat mentes hominum, nihil quod tam dulci et molli vulnere animum feriat. Unde et quidam sapiens ait: Verba adulatorum mollia, feriunt autem interiora ventris (Prov. 26. 22) . Et Dominus loquitur per Prophetam: Populus meus, qui beatificant vos, seducunt vos, et semitas pedum vestrorum dissipant (Isai. 3. 12. sec. LXX) . In multis, isto maxime tempore, regnat hoc vitium quodque est gravissimum, humilitatis ac benevolentiae loco ducitur. Eo fit, ut qui adulari nescit, aut invidus, 1213 aut superbus putetur. Est sane grande et subtile artificium, laudare alterum in commendationem sui, et decipiendo, animum sibi obligare decepti: quodque hoc maxime vitio agi solet, fictas laudes, certo pretio vendere. Quae haec tanta est levitas animi, quae tanta vanitas, relicta propria conscientia, alienam opinionem sequi: et quidem fictam atque simulatam? 1106 Rapi vento falsae laudationis, gaudere ad circumventionem suam, et illusionem pro beneficio accipere? Tu ergo si vere laudabilis esse cupis, laudem hominum ne requiras. Illique praepara conscientiam tuam, qui et illuminabit abscondita tenebrarum, et manifestabit consilia cordium, et tunc laus tibi erit a Deo (1. Cor. 4. 5) .

18. Sit igitur intentus ac vigilans, et adversus peccata semper armatus animus tuus. Sermo in omnibus moderatus et parcus, et qui necessitatem magis loquendi indicet, quam voluntatem. Ornet prudentiam verecundia, quodque praecipuum in feminis semper fuit, cunctas in te virtutes pudor superet. Diu ante considera, quid loquendum sit, et adhuc tacens provide, ne quid dixisse poeniteat. Verba tua ponderet cogitatio, et linguae officium animi libra dispenset. Unde Scriptura dicit: Argentum et aurum tuum confla, et verbis tuis facito stateram, et frenos ori tuo rectos: et attende ne forte labaris lingua (Eccli. 28) . Nunquam malum verbum de ore tuo procedat, quae ad cumulum benignitatis juberis etiam maledicentibus benedicere. Misericordes, inquit, modesti, humiles, non reddentes malum pro malo, neque maledictum pro maledicto, sed e contrario benedicentes (1. Petr. 3. 9) .

19. Mentiri vero atque jurare, lingua tua prorsus ignoret, tantusque in te sit veri amor, ut quidquid dixeris, juratum putes. De quo Salvator ad discipulos ait: Ego autem dico vobis, non jurare omnino. Et paulo post: Sit autem sermo vester, est, est: non, non: Quod autem his abundantius est, a malo est (Matth. 5. 34. 37) . In omni igitur actu atque verbo, quieta mens et placida servetur: semperque cogitationi tuae Dei praesentia occurrat: sit humilis animus, ac mitis, et adversus sola vitia erectus. Nunquam illum aut superbia extollat, aut avaritia inflectat, aut ira praecipitet. Nihil enim quietius, nihil purius, nihil denique pulchrius ea mente esse debet, quae in Dei habitaculum praeparanda est, quem non auro templa fulgentia, non gemmis altaria distincta delectant, sed anima ornata virtutibus. Ideo et templum Dei, sanctorum corda dicuntur, affirmante Apostolo, qui ait: Si quis templum Dei violaverit, disperdet illum Deus. Templum enim Dei sanctum est, quod estis vos (1. Cor. 3. 17) .

20. Nihil habeas humilitate praestantius, 1107 1214 nihilque amabilius. Haec est enim praecipua conservatrix, et quasi custos quaedam virtutum omnium: nihilque est quod nos ita et hominibus gratos et Deo faciat, quam si vitae merito magni, humilitate infimi simus. Propter quod Scriptura dicit: Quanto magnus es, humilia te in omnibus, et coram Deo invenies gratiam (Eccli. 3. 20) . Et Dominus loquitur per Prophetam: Super quem alium requiescam, nisi super humilem, et quietum, et trementem verba mea (Isai. 66. 2) ? Verum tu eam humilitatem sequere: non quae ostenditur, atque simulatur gestu corporis, aut fracta voce verborum, sed quae puro affectu cordis exprimitur. Aliud est enim virtutem habere, aliud virtutis similitudinem: aliud est rerum umbram sequi, aliud veritatem. Multo deformior illa est superbia, quae sub quibusdam humilitatis signis latet. Nescio enim quomodo turpiora sunt vitia, quae virtutum specie celantur.

21. Nulli te unquam de generis nobilitate praeponas, neque obscuriores quasque et humiliore loco natas, te inferiores putes. Nescit religio nostra personas accipere: nec conditiones hominum, sed animos inspicit singulorum. Servum et nobilem de moribus pronuntiat. Sola apud Deum libertas est, non servire peccatis. Summa apud Deum est nobilitas, clarum esse virtutibus. Quid apud Deum in viris nobilius Petro, qui piscator et pauper fuit? Quid in feminis beata Maria illustrius, quae sponsa fabri describitur? Sed illi piscatori et pauperi coelestis regni a Christo creduntur claves. Haec sponsa fabri, meruit esse mater illius, a quo ipsae claves datae sunt. Eligit enim Deus ignobilia et contemptibilia hujus mundi (1. Cor. 1. 27) , ut potentes ac nobiles ad humilitatem facilius adduceret. Nam et alias frustra sibi aliquis de nobilitate generis applaudit, cum universi paris honoris, et ejusdem apud Deum pretii sint, qui uno Christi sanguine sunt redempti: nec interest qua quis conditione natus sit, cum omnes in Christo aequaliter renascamur. Nam et si obliviscimur, quia ex uno omnes generati sumus: saltem id semper meminisse debemus, quia per unum omnes regeneramur.

22. Cave ne si jejunare aut abstinere coeperis, te putes jam esse sanctam. Haec enim virtus adjumentum est, non perfectio 1108 sanctitatis. Magisque id providendum est, ne tibi hoc, cum licita contemnas, securitatem quamdam illicitorum faciat. Quicquid supra justitiam offertur Deo, non debet impedire justitiam, sed adjuvare. Quid autem prodest tenuari abstinentia corpus, si animus intumescat superbia? Quam laudem merebimur de pallore jejunii, si invidia lividi simus? Quid virtutis habet vinum non bibere, et ira atque odio inebriari? Tunc, inquam, praeclara est abstinentia, tunc pulchra atque magnifica castigatio corporis, cum est animus jejunus a 1215A vitiis. Imo qui probabiliter ac scienter abstinentiae virtutem tenent, eo affligunt carnem suam, quo animae frangant superbiam: ut quasi de quodam fastigio contemptus sui atque arrogantiae, descendant ad implendam Domini voluntatem, quae maxime in humilitate perficitur. Idcirco a variis ciborum desideriis mentem retrahunt, ut totam ejus vim occupent in cupiditate virtutum. Jamque minus jejuniorum et abstinentiae laborem caro sentit, anima esuriente justitiam. Nam et vas electionis Paulus dum castigat corpus suum, et in servitutem redigit, ne aliis praedicans ipse reprobus inveniatur (1. Cor. 9. 27) , non ad ((al. ob)) solam, ut quidam imperiti putant, hoc facit castitatem: non enim huic tantummodo, sed omnibus omnino virtutibus abstinentia opitulatur. Neque magna aut tota Apostoli gloria est, non fornicari: sed hoc agit, ut castigatione corporis, erudiatur animus; quantoque nihil ex voluptatibus concupiscit, tanto magis possit de virtutibus cogitare: ne perfectionis magister, imperfectum aliquid in se ostendat: ne Christi imitator, extra praeceptum quicquam aut voluntatem Christi faciat: neve minus exemplo, quam verbo doceat, cumque aliis praedicaverit, ipse reprobetur: audiatque cum Pharisaeis: Dicunt enim et non faciunt (Matth. 23. 3) .

23. Apostolici vero et praecepti est, et exempli, ut habeamus rationem, non conscientiae tantum, sed etiam famae (Rom. 12. 17) . Non superfluum et a fructu vacuum, gentium magister hoc docet: vult enim etiam extraneos ad fidem homines, per fidelium opera proficere, ut religionem ipsam religionis disciplina commendet. Et ideo sicut luminaria in mundo lucere 1109 nos jubet, in medio nationis pravae et perversae, ut incredulae mentes errantium, ex nostrorum actuum lumine, ignorantiae suae tenebras deprehendant. Unde et ipse ad Romanos ait: Providentes bona non solum coram Deo sed etiam coram hominibus (Rom. 12. 17) . Et alibi: Sine offensione estote Judaeis, et gentibus, et Ecclesiae Dei, sicut ego per omnia omnibus placeo, non quaerens quod mihi utile est, sed quod multis (1. Cor. 10. 32. 33) . Beatus est qui tam sancte, tamque graviter disposuit vitam suam, ut de eo sinistri aliquid ne fingi quidem possit: dum adversus obtrectatorum libidinem pugnat meriti magnitudo nec fingere quisquam ausus est, quod a nullo putat esse credendum. Quod si id assequi difficile atque nimis arduum est, saltem hanc adhibeamus vitae nostrae diligentiam, ne malae mentes occasionem inveniant detrahendi. Ne ex nobis scintilla procedat, per quam adversus nos sinistrae famae flamma confletur. Alioqui frustra irascimur obtrectatoribus nostris si eis ipsi obtrectandi materiam ministramus. Si autem nobis diligenter atque sollicite omnia ad honestatem providentibus, cunctisque actibus 1216 nostris timorem Dei praeferentibus, illi nihilominus insaniunt: consoletur nos conscientia nostra, quae tunc maxime tuta est, tunc optime secura est, cum ne occasionem quidem male de se sentiendi dedit. Illis enim vae dicitur per Prophetam, qui dicunt quod bonum est malum: qui lucem appellant tenebras: et quod dulce est, amarum vocant (Isai. 5. 20. juxta LXX) . Nobis ergo Salvatoris aptabitur sermo: Beati estis cum vobis maledixerint homines, mentientes (Matth. 5. 11) . Nos modo agamus, ut male de nobis nemo loqui absque mendacio possit.

24. Ita habeto sollicitudinem domus, ut aliquam tamen vacationem animae tribuas. Eligatur tibi opportunus, et aliquantum a familiae strepitu remotus locus, in quem tu velut in portum, quasi ex multa tempestate curarum te recipias, et excitatos foris cogitationum fluctus, secreti tranquillitate componas. Tantum ibi sit divinae lectionis studium, tam crebrae orationum vices, tam firma et pressa de futuris cogitatio, ut omnes reliqui temporis occupationes facile hac vocatione compenses. Nec hoc ideo dicimus, quo te retrahamus a tuis: imo id agimus, ut ibi discas, ibique mediteris, qualem tuis praebere te debeas.

25. 1110 Familiam tuam ita rege et confove, ut te matrem magis tuorum, quam dominam videri velis, a quibus benignitate potius, quam severitate exige reverentiam. Fidelius et gratius semper obsequium est, quod ab amore, quam quod a metu proficiscitur. Praecipue autem in conjugio venerabili atque immaculato Apostolicae regulae ordo teneatur.

26. Servetur in primis viro auctoritas sua, totaque a te discat domus, quantum illi honoris debeat. Tu illum dominum obsequio tuo, tu magnum illum tua humilitate demonstra, tanto ipsa honoratior futura, quanto illum amplius honoraveris. Caput enim, ut ait Apostolus, mulieris est vir (Ephes. 5. 23) : nec aliunde magis reliquum corpus ornatur, quam ex capitis dignitate. Unde idem alibi dicit: Mulieres subditae estote viris, sicut oportet in Domino (Coloss. 3. 18) . Sed et beatus Petrus Apostolus ait Similiter autem mulieres subditae sint viris, ut et si qui non credunt verbo, per mulierum conversationem, sine verbo lucrifiant (1. Petr. 31) . Si ergo etiam gentilibus maritis debetur honor jure conjugii, quanto magis reddendus est Christianis.

27. Atque ut ostendat, quibus ornamentis etiam viris junctae femine decorari debeant, ait: Quarum sit non extrinsecus capillatura, aut circumdatio auri, aut vestimentorum cultus, sed qui absconditus cordis est homo in incorruptibilitate quieti et modesti spiritus, qui est in conspectu Dei locuples. Sic enim aliquando et sanctae mulieres sperantes in Domino, ornabant se, subjectae propriis viris, sicut Sara obediebat Abrahae, Dominum suum vocans (Ibid. 3. et seqq.) . Haec autem praecipiens, non eas jubet squalere sordibus, et horrentibus pannorum assumentis tegi, sed immoderato 1217A cultui, et nimis exquisito interdicit ornatui, simplicemque commendat ornatum atque habitum. De quo et vas electionis ait: Similiter autem et mulieres in habitu ornato, cum verecundia et sobrietate: ornantes se non in tortis crinibus, aut auro, aut margaritis, vel veste pretiosa, sed quod decet mulieres, promittentes castitatem per opera bona (1. Tim. 2. 9. 10) .

28. Reperi vero te miro fidei ardore succensam, aliquot jam ante annos continentiam proposuisse, et reliquum vitae tuae tempus pudicitiae consecrasse. Magni hoc animi signum, et perfectae virtutis indicium est, renuntiare subito expertae voluptati, fugere notas carnis illecebras, 1111 et calentis adhuc aetatis flammas fidei amore ((al. ardore)) restinguere. Sed illud quoque simul didici, quod me non mediocriter angit ac stimulat, te videlicet tantum hoc bonum, absque consensu et pacto viri servare coepisse, cum hoc Apostolica omnino interdicat auctoritas, quae in hac duntaxat causa, non modo uxorem viro, sed etiam virum uxoris subjecit potestati. Uxor, inquit, sui corporis potestatem non habet, sed vir. Similiter autem et vir potestatem non habet sui corporis, sed mulier (1. Cor. 7. 4) . Tu vero quasi oblita foederis nuptialis, pactique hujus ac juris immemor, inconsulto viro vovisti Domino castitatem. Sed periculose promittitur quod adhuc in alterius potestate est. Et nescio quam sit grata donatio, si unus offerat rem duorum Multa jam per hujuscemodi ignorantiam et audivimus, et vidimus scissa conjugia, quodque recordari piget, occasione castitatis adulterium perpetratum. Nam dum una pars se etiam a licitis abstinet: altera ad illicita delapsa est. Et nescio in tali causa, quis magis accusari, quis amplius culpari debeat, utrum ille qui repulsus a conjuge fornicatur, an illa quae repellendo a se virum, eum fornicationi quodammodo objicit. Atque ut super hac causa, quid veritas habeat, agnoscas, pauca mihi de divina auctoritate ponenda sunt. Apostolicae doctrinae regula nec cum Joviniano aequat continentiae opera nuptiarum, nec cum Manichaeo conjugia condemnat. Ita vas electionis ac magister gentium, inter utrumque temperatus incedit ac medius, ut remedium incontinentiae indulgeat, et ad praemium provocet continentiam. Totusque in hac causa ejus hic sensus est, ut ex utriusque sententia proponatur castitas, aut certe ab utroque debitum commune solvatur.

29. Sed ipsa jam Apostoli verba ponamus, totamque hanc causam a sui principio retractemus. Loquitur enim ad Corinthios: De quibus autem scripsistis mihi: bonum est homini mulierem non tangere (1. Cor. 7. 1) . Et quanquam hic laudaverit castitatem, tamen ne aliquibus videatur prohibere conjugia, subjungit. Propter fornicationem autem unusquisque suam uxorem habeat. Uxori vir debitum reddat: similiter autem et uxor 1218A viro. Mulier autem sui corporis potestatem non habet, sed vir. 1112 Et vir sui corporis potestatem non habet, sed mulier. Nolite fraudare invicem (Ibid. et seqq.) Ac rursus, ne tanta pro nuptiarum parte dicendo, videretur excludere castitatem, sequitur: Nisi forte ex consensu ad tempus, ut vacetis orationi. Et statim quasi recusat hoc, quod dixit, ad tempus: ne non tam perpetuam, quam temporalem ac brevem continentiam docere videatur. Ait enim: propter incontinentiam vestram. Hoc autem dico secundum indulgentiam, non secundum imperium. Unde hoc quod dixit, ad tempus, docet meditationem debere fieri castitatis, ut per certa intervalla temporum quasi exploratis continentiae suae viribus, sine periculo utrique promittant, quod semper est ab utroque servandum. Quid vero absolute velit, manifeste dicit: Volo autem omnes homines esse sicut meipsum, id est, in jugi ac perpetua castitate vivere.

30. Vides ne quam caute quam provide, quam sine ullius occasione scandali, magister firmaverit de castitate sententiam, nolens tantum bonum in unius temeritate nutare, quod ligare et confirmare debet consensus amborum? Et revera, quid ea castitate firmius est, quidve tutius, quam quae ex duorum coepta sententia, ab utroque velut in commune servatur? Nec de se tantum pars altera sollicita, mutuo se ad virtutis animet perseverantiam. Hoc enim, sicut alia quoque bona, non tantum coepisse, sed perfecisse laudandum est. Jamdudum, ut intelligis, scopuloso difficilique in loco versatur oratio, nec audet in alterutram declinare partem, dum aequaliter utrumque formidat, sed ex nostra difficultate tuum agnosce discrimen, maluimus enim te contristare forsitan vera dicendo, quam ficta adulatione decipere. Duplex, ut vides, malum, aequale et anceps periculum est: ex utroque arctaris, ex utroque constringeris. Contemnere omnino virum atque despicere, aperta contra Apostoli sententiam est: perdere vero tanti temporis castitatem, et Deo non reddere quod promiseras, timendum, atque metuendum est. Ut vulgo dicitur: Facile ex amico inimicum facies, cui promissa non reddas. Sic enim Scriptura dicit. Quod si voveris votum Domino Deo, non moreris reddere illud: quia quaerens quaerit illud Dominus Deus abs te, et erit tibi in peccatum (Deut. 23. 21. sec. LXX. et Eccl. 5. 3) . Ait ergo: Debitam honorificentiam viro 1113 exhibe, ut ex utroque Domino debitum, quod vovisti, reddere possis. De cujus conscientia non diffidimus, si paululum exspectasses: non quod te a bono castitatis retrahamus, sed hujus animum ad castitatis oraculum totis viribus incitemus; ut voluntarium sacrificium offerat Deo, in odorem suavitatis: ut exuta mens a cunctis retinaculis 1219 mundanis, atque corporalibus voluptatibus sit: ut valeas plenius inhaerere Dominicis praeceptis. Quod tamen, ne quid a nobis negligenter esse dictum arbitreris, divinarum Scripturarum testimoniis edocuimus, sicut etiam. Apostolus dicit: Et erunt duo in carne una (1. Cor. 6. 16. 17) ; jam non una caro (Matth. 19. 6) , sed unus spiritus (1. Cor. 6. 17) .

31. Hoc sacramentum magnum est, arduumque est iter castitatis: sed magna sunt praemia, vocatque nos Dominus in Evangelio dicens: Venite benedicti Patris mei, possidete praeparatum vobis regnum ab origine mundi (Matth. 35. 34) . Idem ipse Dominus dicit: Venite ad me omnes, qui laboratis, et onerati estis; et ego vos reficiam. Tollite jugum meum super vos, et discite a me, quia mitis sum, et humilis corde, et invenietis requiem animabus vestris; jugum enim meum suave est, et onus meum leve. Dicit enim idem Dominus iis, qui ad sinistram ejus erunt: Discedite a me maledicti in ignem aeternum, quem praeparavit Pater meus diabolo, et angelis ejus (Matth. 25. 41) : nescio vos, operarii iniquitatis. Erit ibi fletus et stridor dentium. Illi utique omnes plangent, illi lugebunt, qui ita curis se vitae praesentis involvunt, ut obliviscantur futuram; quos somno quodam ignorantiae, et malae securitatis oppressos fluctibus, Domini comprehendet adventus: unde ipse, in Evangelio ait: Attendite vobis, ne forte graventur corda vestra in crapula, et ebrietate, et curis hujus vitae: ne forte superveniat in vos repentina dies illa, tanquam laqueus enim superveniet in omnes, qui sedent super faciem omnis terrae (Luc. 21. 34. 35) . Et rursum: Vigilate, et orate, nescitis enim, quando tempus sit (Matth. 24. 42. et 25. 13) .

32. Beati sunt, qui ita exspectant, ita illum speculantur diem, ut se ad eum quotidie praeparent, qui non de praeterita sibi justitia blandientes, secundum Apostolum, per dies singulos in virtute renovantur (2. Cor. 4. 16) . Justitia enim justi non proderit ei, 1114 a quo die justus esse desierit. Sicut etiam iniquo non nocebit iniquitas, sua a die, quo se ab iniquitate converterit (Ezech. 18. 24) . Nec sanctus ergo securus esse debet, quamdiu in hujus vitae agone versatur; nec desperare peccator, qui, secundum praedictam Prophetae sententiam, uno die justum se efficere potest; sed totum, quo tenditur, spatium vitae tuae est, ut peragere possis justitiam; nec de praeterita justitia confidens, remissior efficiaris; sed sicut dicit Apostolus, Posteriora obliviscens, ad ea autem, quae anteriora sunt, me extendens, ad destinatum persequor bravium supernae vocationis, sciens scriptum esse cordis inspectorem Deum (Phil. 3. 15. et Prov. 24. 12) . Et idcirco satagit, ut animam mundam habeat a peccato. Propter quod scriptum est, omni custodia serva cor tuum (Prov. 4. 23) . Et iterum: Diligit Dominus munda corda. Accepti autem sunt ei omnes immaculati (Prov. 11. 20. juxta LXX) . Idcirco age, ut ordines reliquum tempus vitae tuae sine offensa, ut possis secure canere cum Propheta: Perambulam 1220 in innocentia cordis mei, in medio domus meae (Psal. 100. 2) . Et iterum: Introibo ad altare Dei, ad Deum, qui laetificat juventutem meam (Psal. 42. 4) . Quia inchoasse non sufficit; sed perfecisse justitia est.