S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI DE SANCTA VIRGINITATE LIBER UNUS .

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 10. Nam ne illo quidem debent continentium meritis se conferre conjugia, quod ex eis virgines procreantur: hoc enim non conjugii bonum est, sed natura

 CAPUT XI.

 12. Habeant conjugia bonum suum, non quia filios procreant, sed quia honeste, quia licite, quia pudice, quia socialiter, procreant, et procreatos pari

 13. Unde mirabiliter desipiunt, qui putant hujus continentiae bonum non esse necessarium propter regnum coelorum, sed propter praesens saeculum quod

 CAPUT XIV.

 CAPUT XV.

 CAPUT XVI.

 CAPUT XVII.

 CAPUT XVIII.

 CAPUT XIX.

 20. Absit ergo ut ita dixerit Apostolus nuptis sive nupturis, Ego autem vobis parco tanquam noluerit dicere quae poena conjugatis in futuro saeculo d

 CAPUT XXI.

 CAPUT XXII.

 CAPUT XXIII.

 CAPUT XXIV.

 CAPUT XXV.

 CAPUT XXVI.

 CAPUT XXVII.

 CAPUT XXVIII.

 CAPUT XXIX.

 CAPUT XXX.

 CAPUT XXXI.

 CAPUT XXXII.

 CAPUT XXXIII.

 34. Curiosas et verbosas malas innuptas Paulus apostolus notat, et hoc vitium venire dicit ex otio. Simul autem, inquit, et otiosae discunt circumire

 CAPUT XXXV.

 CAPUT XXXVI.

 37. Sed respice agmina virginum, puerorum puellarumque sanctarum: in Ecclesia tua eruditum est hoc genus illic tibi a maternis uberibus pullulavit, i

 38. Non ego te, anima pie pudica, quae appetitum carnalem nec usque ad concessum conjugium relaxasti, quae decessurum corpus nec successori propagando

 CAPUT XXXVIII.

 CAPUT XXXIX.

 41. Justis miscentur casuri, ut ex horum casu timor augeatur. Justus non putet modicum sibi dimissum, ut modicum diligat. Dimissum deputet quidquid ma

 CAPUT XLI.

 43. De ipsa etiam continentia nonne apertissime dictum est: Et cum scirem quia nemo potest esse continens nisi Deus det, et hoc ipsum erat sapientiae,

 CAPUT XLIII.

 CAPUT XLIV.

 46. Hoc autem tam magnum est, ut eum fructum centenum quidam intelligant . Perhibet enim praeclarissimum testimonium ecclesiastica auctoritas, in qua

 47. Sed ut dicere coeperam, sive centenus fructus sit Deo devota virginitas, sive alio aliquo modo, vel quem commemoravimus, vel quem non commemoravim

 CAPUT XLVIII.

 CAPUT XLIX.

 50. Sed rursus, ne per occasionem hujus sententiae quisquam cum mortifera securitate peccaret, seque trahendum permitteret, tanquam mox delendis facil

 51. Sed non contendo cum eis qui asserunt hominem posse in hac vita sine ullo peccato vivere: non contendo, non contradico. Fortassis enim ex nostra m

 CAPUT LI.

 CAPUT LII.

 CAPUT LIII.

 CAPUT LIV.

 56. Bene quod interiorem vestram pulchritudinem quaerit, ubi vobis dedit potestatem filias Dei fieri (Joan. I, 12): non quaerit a vobis pulchram carne

 CAPUT LVI.

34. Paul the Apostle censures evil unmarried women, curious and prating, and says that this fault comes of idleness. “But at the same time,” saith he, “being idle they learn to go about to houses: but not only idle, but curious also and prating, speaking what they ought not.”93    1 Tim. v. 11, 12, 13. [See R.V.] Of these he had said above, “But younger widows avoid; for when they have past their time in delights, they wish to wed in Christ; having condemnation, in that they have made void their first faith:” that is, have not continued in that, which they had vowed at the first. And yet he saith not, they marry, but “they wish to marry.” For many of them are recalled from marrying, not by love of a noble purpose, but by fear of open shame, which also itself comes of pride, whereby persons fear to displease men more than God. These, therefore, who wish to marry, and do not marry on this account, because they cannot with impunity, who would do better to marry than to be burned, that is, than to be laid waste in their very conscience by the hidden flame of lust, who repent of their profession, and who feel their confession irksome; unless they correct and set right their heart, and by the fear of God again overcome their lust, must be accounted among the dead; whether they pass their time in delights, whence the Apostle says, “But she who passes her time in delights, living, is dead;”94    1 Tim. v. 6 or whether in labors and fastings, which are useless where there is no correction of the heart, and serve rather for display than amendment. I do not, for my part, impose on such a great regard for humility, in whom pride itself is confounded, and bloodstained by wound of conscience. Nor on such as are drunken, or covetous, or who are lying in any other kind whatever of damnable disease, at the same time that they have profession of bodily continence, and through perverse manners are at variance with their own name, do I impose this great anxiety about pious humility: unless haply in these evils they shall dare even to make a display of themselves, unto whom it is not enough, that the punishments of these are deferred. Nor am I treating of these, in whom there is a certain aim of pleasing, either by more elegant dress than the necessity of so great profession demands, or by remarkable manner of binding the head, whether by bosses of hair swelling forth, or by coverings so yielding, that the fine network below appears: unto these we must give precepts, not as yet concerning humility, but concerning chastity itself, or virgin modesty. Give me one who makes profession of perpetual continence, and who is free from these, and all such faults and spots of conduct; for this one I fear pride, for this so great good I am in alarm from the swelling of arrogance. The more there is in any one on account of which to be self-pleased, the more I fear, lest, by pleasing self, he please not Him, Who “resisteth the proud, but unto the humble giveth grace.”95    James iv. 6

34. Curiosas et verbosas malas innuptas Paulus apostolus notat, et hoc vitium venire dicit ex otio. Simul autem, inquit, et otiosae discunt circumire domos ; non solum autem otiosae, verum etiam curiosae et verbosae, loquentes quae non oportet. De his superius dixerat, Juniores autem viduas evita. Cum enim in deliciis egerint, in Christo nubere volunt; habentes damnationem, quoniam primam fidem irritam fecerunt: id est, in eo quod primo voverant, non steterunt.

CAPUT XXXIV.

Innuptas viventes contra propositum non spectat praesens adhortatio ad humilitatem. Nec tamen ait, nubunt; sed, nubere volunt. Multas enim earum revocat a nubendo, non amor praeclari propositi, sed aperti dedecoris timor, veniens et ipse de superbia, qua formidatur magis hominibus displicere, quam Deo. Hae igitur quae nubere volunt, et ideo non nubunt quia impune non possunt, quae melius nuberent quam urerentur, id est, quam occulta flamma concupiscentiae in ipsa conscientia vastarentur, quas poenitet professionis, et piget confessionis; nisi correctum cor dirigant, et Dei timore rursus libidinem vincant, in mortuis deputandae sunt, sive in deliciis agant; unde dicit Apostolus, Quae autem in deliciis agit, vivens mortua est (I Tim. V, 13, 11, 12, 6); sive in laboribus atque jejuniis, nulla cordis correctione superfluis, et magis ostentationi quam emendationi servientibus. Non ego talibus magnam curam humilitatis ingero, in quibus superbia ipsa confunditur, et conscientiae vulnere cruentatur. Nec ebriosis, aut avaris, aut alio quolibet damnabilis morbi genere jacentibus, cum habeant corporalis continentiae professionem, moribusque perversis a suo nomine dissonent, hanc magnam sollicitudinem piae humilitatis impono: nisi forte in his malis etiam ostentare se audebunt, quibus non sufficit quod eorum supplicia differuntur. Nec de his ago in quibus est quidam placendi appetitus, aut elegantiore vestitu quam tantae professionis necessitas postulat, aut capitis ligamento notabili, sive praetumidis umbonibus capillorum, sive tegminibus ita teneris , ut retiola subter posita appareant: his nondum de humilitate, sed de ipsa castitate vel integritate pudicitiae danda praecepta sunt. Da mihi profitentem perpetuam continentiam, atque his et hujusmodi omnibus carentem vitiis et maculis morum; huic superbiam timeo, huic tam magno bono ex elationis tumore formido. Quo 0416 magis inest unde sibi placeat, eo magis vereor ne sibi placendo illi displiceat, qui superbis resistit, humilibus autem dat gratiam (Jacobi IV, 6).