S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI DE SANCTA VIRGINITATE LIBER UNUS .

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 10. Nam ne illo quidem debent continentium meritis se conferre conjugia, quod ex eis virgines procreantur: hoc enim non conjugii bonum est, sed natura

 CAPUT XI.

 12. Habeant conjugia bonum suum, non quia filios procreant, sed quia honeste, quia licite, quia pudice, quia socialiter, procreant, et procreatos pari

 13. Unde mirabiliter desipiunt, qui putant hujus continentiae bonum non esse necessarium propter regnum coelorum, sed propter praesens saeculum quod

 CAPUT XIV.

 CAPUT XV.

 CAPUT XVI.

 CAPUT XVII.

 CAPUT XVIII.

 CAPUT XIX.

 20. Absit ergo ut ita dixerit Apostolus nuptis sive nupturis, Ego autem vobis parco tanquam noluerit dicere quae poena conjugatis in futuro saeculo d

 CAPUT XXI.

 CAPUT XXII.

 CAPUT XXIII.

 CAPUT XXIV.

 CAPUT XXV.

 CAPUT XXVI.

 CAPUT XXVII.

 CAPUT XXVIII.

 CAPUT XXIX.

 CAPUT XXX.

 CAPUT XXXI.

 CAPUT XXXII.

 CAPUT XXXIII.

 34. Curiosas et verbosas malas innuptas Paulus apostolus notat, et hoc vitium venire dicit ex otio. Simul autem, inquit, et otiosae discunt circumire

 CAPUT XXXV.

 CAPUT XXXVI.

 37. Sed respice agmina virginum, puerorum puellarumque sanctarum: in Ecclesia tua eruditum est hoc genus illic tibi a maternis uberibus pullulavit, i

 38. Non ego te, anima pie pudica, quae appetitum carnalem nec usque ad concessum conjugium relaxasti, quae decessurum corpus nec successori propagando

 CAPUT XXXVIII.

 CAPUT XXXIX.

 41. Justis miscentur casuri, ut ex horum casu timor augeatur. Justus non putet modicum sibi dimissum, ut modicum diligat. Dimissum deputet quidquid ma

 CAPUT XLI.

 43. De ipsa etiam continentia nonne apertissime dictum est: Et cum scirem quia nemo potest esse continens nisi Deus det, et hoc ipsum erat sapientiae,

 CAPUT XLIII.

 CAPUT XLIV.

 46. Hoc autem tam magnum est, ut eum fructum centenum quidam intelligant . Perhibet enim praeclarissimum testimonium ecclesiastica auctoritas, in qua

 47. Sed ut dicere coeperam, sive centenus fructus sit Deo devota virginitas, sive alio aliquo modo, vel quem commemoravimus, vel quem non commemoravim

 CAPUT XLVIII.

 CAPUT XLIX.

 50. Sed rursus, ne per occasionem hujus sententiae quisquam cum mortifera securitate peccaret, seque trahendum permitteret, tanquam mox delendis facil

 51. Sed non contendo cum eis qui asserunt hominem posse in hac vita sine ullo peccato vivere: non contendo, non contradico. Fortassis enim ex nostra m

 CAPUT LI.

 CAPUT LII.

 CAPUT LIII.

 CAPUT LIV.

 56. Bene quod interiorem vestram pulchritudinem quaerit, ubi vobis dedit potestatem filias Dei fieri (Joan. I, 12): non quaerit a vobis pulchram carne

 CAPUT LVI.

42. Wherefore let this be the first thought for the putting on of humility, that God’s virgin think not that it is of herself that she is such, and not rather that this best “gift cometh down from above from the Father of Lights, with Whom is no change nor shadow of motion.”148    James i. 17. [See R.V.] For thus she will not think that little hath been forgiven her, so as for her to love little, and, being ignorant of the righteousness of God, and wishing to establish her own, not to be made subject to the righteousness of God. In which fault was that Simon who was surpassed by the woman, unto whom many sins were forgiven, because she loved much. But she will have more cautious and true thoughts, that we are so to account all sins as though forgiven, from which God keeps us that we commit them not. Witnesses are those expressions of pious prayers in holy Scriptures, whereby it is shown, that those very things, which are commanded by God, are not done save by His Gift and help, Who commands. For there is a falsehood in the asking for them, if we could do them without the help of His grace. What is there so generally and chiefly charged, as obedience whereby the Commandments of God are kept? And yet we find this wished for. “Thou,” saith he, “hast charged, that Thy commandments be greatly kept.” Then it follows, “O that my ways were directed to keep Thy righteousnesses: then shall I not be confounded, whilst I look unto all Thy commandments.”149    Ps. cxix. 4–6 That which he had set down above that God had commanded, that he wished might of himself be fulfilled. This is done assuredly, that there be not sin; but, if there hath been sin, the command is that one repent; lest by defense and excuse of sin he perish through pride, who hath done it, whilst he is unwilling that what he hath done perish through repentance. This also is asked of God, so that it may be understood that it is not done, save by His grant from Whom it is asked. “Set,” saith he, “O Lord, a watch to my mouth, and a door of continence around my lips: let not my heart turn away unto evil words, to make excuses in sins, with men that work unrighteousness.”150    Ps. cxli. 3, 4 If, therefore, both obedience, whereby we keep His commandments, and repentance whereby we excuse not our sins, are wished for and asked, it is plain that, when it is done, it is by His gift that it is possessed, by His help that it is fulfilled, yet more openly is it said by reason of obedience, “By the Lord the steps of a man are directed, and He shall will His way:”151    Ps. xxxvii. 23 and of repentance the Apostle says, “if haply God may grant unto them repentance.”152    2 Tim. ii. 25

CAPUT XLI.

42. Prima humilitatis cogitatio, virginitatem haberi ex Dei dono. Praecepta non fieri nisi eo dante qui praecipit. Obedientia et poenitentia pariter dona Dei. Quapropter haec prima sit induendae humilitatis cogitatio, ne a se sibi putet esse Dei virgo quod talis est, ac non potius hoc donum optimum desuper descendere a Patre luminum, apud quem non 0421 est transmutatio, nec momenti obumbratio (Jacobi I, 17). Ita enim non putabit modicum sibi esse dimissum, ut modicum diligat, et ignorans Dei justitiam, ac suam volens constituere, justitiae Dei non subjiciatur. In quo vitio erat Simon ille, quem superavit mulier cui dimissa sunt peccata multa, quoniam dilexit multum. Sed cautius et verius cogitabit, omnia peccata sic habenda tanquam dimittantur, a quibus Deus custodit ne committantur. Testes sunt voces piarum deprecationum in Scripturis sanctis, quibus ostenditur, ea ipsa quae praecipiuntur a Deo, non fieri nisi dante atque adjuvante qui praecipit. Mendaciter enim petuntur, si ea non adjuvante ejus gratia facere possemus. Quid tam generaliter maximeque praecipitur, quam obedientia qua custodiuntur mandata Dei? Et tamen hanc invenimus optari: Tu, inquit, praecepisti mandata tua custodiri nimis. Deinde sequitur: Utinam dirigantur viae meae, ad custodiendas justificationes tuas: tunc non confundar, dum inspicio in omnia mandata tua (Psal. CXVIII, 4-6). Quod Deum praecepisse supra posuit, hoc ut a se impleretur optavit. Hoc fit utique ne peccetur: quod si peccatum fuerit, praecipitur ut poeniteat; ne defensione et excusatione peccati pereat superbiendo qui fecit, dum non vult poenitendo perire quod fecit. Etiam hoc a Deo petitur, ut intelligatur non fieri, nisi eo praestante a quo petitur. Pone, inquit, Domine, custodiam ori meo, et ostium continentiae circum labia mea: ne declines cor meum in verba maligna, ad excusandum excusationes in peccatis, cum hominibus operantibus iniquitatem (Psal. CXL, 3, 4). Si ergo et obedientia qua ejus mandata servamus, et poenitentia qua peccata nostra non excusamus, sed accusamus, optatur et petitur; manifestum est quia cum fit, illo dante habetur, illo adjuvante completur. Apertius etiam dicitur propter obedientiam, A Domino gressus hominis diriguntur, et viam ejus volet (Psal. XXXVI, 23): et de poenitentia dicit Apostolus, Ne forte det illis Deus poenitentiam (II Tim. II, 25).