S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI, DE PECCATORUM MERITIS ET REMISSIONE, ET DE BAPTISMO PARVULORUM, Ad Marcellinum libri tres .

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 10. Imitantur quidem Adam, quotquot per inobedientiam transgrediuntur mandatum Dei: sed aliud est quod exemplum est voluntate peccantibus, aliud quod

 CAPUT X.

 12. Attende etiam quae sequuntur. Cum enim dixisset, In quo omnes peccaverunt secutus adjunxit, Usque ad legem enim peccatum in mundo fuit: Si enim d

 CAPUT XI.

 14. Sed non, inquit, sicut delictum, ita et donatio. Si enim ob unius delictum multi mortui sunt, multo magis gratia Dei et donum in gratia unius homi

 CAPUT XII.

 CAPUT XIII.

 17. Si enim ob unius delictum mors regnavit per unum, multo magis qui abundantiam gratiae et justitiae accipiunt, in vita regnabunt per unum Jesum Chr

 18. Itaque sicut per unius delictum in omnes homines ad condemnationem, ita et per unius justificationem in omnes homines ad justificationem vitae. Ho

 CAPUT XIV.

 CAPUT XV.

 20. Lex autem subintravit, ut abundaret delictum. Hoc ad originale homines addiderunt jam propria voluntate, non per Adam: sed hoc quoque solvitur san

 CAPUT XVI.

 CAPUT XVII.

 CAPUT XVIII.

 CAPUT XIX.

 25. Dicet aliquis: Quomodo ergo et ipsi vocantur in poenitentiam? Numquid tantillos potest aliquid poenitere? Huic respondetur: Si propterea poenitent

 CAPUT XX.

 0124 27. An vero quisquam etiam hoc dicere audebit, quod ad parvulos haec sententia non pertineat, possintque sine participatione corporis hujus et sa

 28. Hinc est etiam illud, Pater diligit Filium, et omnia dedit in manu ejus. Qui credit in Filium, habet vitam aeternam: qui autem incredulus est Fili

 CAPUT XXI.

 30. Nam et hi quibus videtur injustum ut parvuli sine gratia Christi de corpore exeuntes, non solum regno Dei, quo et ipsi fatentur nisi per Baptismum

 CAPUT XXII.

 32. Multa enim dici possunt de miris vocationibus hominum, sive quas legimus, sive quas experti sumus, quibus eorum opinio subvertatur, qui credunt an

 33. Cedamus igitur et consentiamus auctoritati sanctae Scripturae, quae nescit falli nec fallere: et sicut nondum natos ad discernenda merita eorum al

 CAPUT XXIII.

 CAPUT XXIV.

 35. Ego, inquit, lux in saeculum veni, ut omnis qui crediderit in me, non maneat in tenebris

 CAPUT XXV.

 36. Quamvis eos nonnulli mox natos illuminari credant, sic intelligentes quod scriptum est, Erat lumen verum, quod illuminat omnem hominem venientem i

 0130 37. Itaque illud quod in Evangelio positum est. Erat lumen verum, quod illuminat omnem hominem venientem in hunc mundum, ideo dictum est, quia nu

 38. Cur autem, cum dixisset, quod illuminat omnem hominem addiderit, venientem in hunc mundum Sortitus sum animam bonam, et veni in corpus incoinqui

 CAPUT XXVI.

 CAPUT XXVII.

 41. Hanc doctrinam suscipientes Apostoli, vide quanta contestatione declarent. Petrus in prima Epistola: Benedictus, inquit, Deus et Pater Domini nost

 42. Ex Epistola etiam Joannis haec mihi occurrerunt, quae huic quaestioni necessaria visa sunt. Quod 0133 si in lumine, ambulaverimus, sicut et ipse e

 43. Jam nunc attende in hanc rem Pauli apostoli testimonia, tanto utique plura, quanto plures Epistolas scripsit, et quanto diligentius curavit commen

 44. Item ad Corinthios: Tradidi enim vobis in primis, inquit, quod et accepi, quia Christus mortuus est pro peccatis nostris secundum Scripturas Chari

 45. Item ad Galatas: Gratia vobis et pax a Deo Patre, et Domino Jesu Christo, qui dedit semetipsum pro peccatis nostris, ut eximeret nos de praesenti

 46. Ad Ephesios etiam: Et vos cum essetis mortui delictis et peccatis vestris, in quibus aliquando ambulastis secundum saeculum mundi hujus, secundum

 47. Ad Colossenses etiam ita loquitur: Gratias agentes Patri idoneos facienti nos in partem sortis sanctorum in lumine, qui eripuit nos de potestate t

 48. Et ad Timotheum: Humanus, inquit, sermo et omni acceptione dignus, quia Christus Jesus venit in mundum peccatores salvos facere, quorum primus ego

 49. Ad Titum etiam: Exspectantes, inquit, illam beatam spem et manifestationem gloriae magni Dei, et salvatoris nostri Jesu Christi, qui dedit semetip

 50. Ad Hebraeos quoque Epistola, quanquam nonnullis incerta sit , tamen quoniam legi quosdam huic nostrae de Baptismo parvulorum sententiae contraria

 51. Apocalypsis etiam Joannis has laudes Christo per canticum novum testatur offerri: Dignus es accipere librum, et aperire signacula ejus quoniam oc

 52. Item in Actibus Apostolorum, inceptorem vitae Petrus apostolus dixit esse Dominum Jesum, increpans Judaeos quod occidissent eum, ita loquens: Vos

 53. Hoc tanto aggere testimoniorum, cujus adversus veritatem Dei elatio non prematur? Et multa quidem alia reperiri possunt, sed et finiendi hujus ope

 0139 54. Verumtamen commodius est, etiam ex ipso Vetere Testamento testimonia pauca depromere, quae vel ad supplementum, vel potius ad cumulum valere

 CAPUT XXVIII.

 56. Consideratis autem omnibus divinis testimoniis quae commemoravi, sive singillatim de unoquoque disputans, sive acervatim multa congestans, vel qua

 CAPUT XXIX.

 CAPUT XXX.

 59. Erat autem homo, inquit, ex Pharisaeis Nicodemus nomine, princeps Judaeorum. Hic venit ad Jesum nocte, et dixit ei: Rabbi, scimus quia a Deo venis

 CAPUT XXXI.

 CAPUT XXXII.

 CAPUT XXXIII.

 CAPUT XXXIV.

 64. Quamobrem vides quantum jam distet inter eos, contra quos in hoc opere diu jam multumque disserui, quorum etiam unius legi librum ea continentem,

 CAPUT XXXV.

 66. Vellem tamen, quisquis hoc sapit, diceret, quod peccatum viderit vel putarit infantis recentis ab utero, cui redimendo fatetur jam Baptismum neces

 CAPUT XXXVI.

 CAPUT XXXVII.

 CAPUT XXXVIII.

 CAPUT XXXIX.

 LIBER SECUNDUS.

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 6. Repellamus itaque ab auribus et mentibus nostris eos qui dicunt, accepto semel liberae voluntatis arbitrio, nec orare nos debere, ut Deus nos adjuv

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 9. Ac per hoc in eo quod scriptum est, Qui natus est ex Deo, non peccat, et non potest peccare, quia semen ejus in ipso manet (I Joan. III, 9) et si

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 13. Daniel vero post orationem quam fudit Deo, de se ipse dicit: Cum orarem, et confiterer peccata mea, et peccata populi mei Domino Deo meo (Dan. IX,

 14. Job autem post tam magnum de illo justitiae testimonium Dei, quid dicat ipse videamus. In veritate, inquit, scio quia ita est. Quemadmodum enim ju

 15. Fragilitatem quoque ipsam, vel potius damnationem carnalis generationis ostendens ex originalis transgressione peccati, cum de peccatis suis agere

 16. Quid quod ipse Dominus, qui ei perhibuerat testimonium, cum etiam Scriptura, hoc est, Dei Spiritus dixerit, in omnibus quae contigerunt ei, non eu

 CAPUT XI.

 CAPUT XII.

 CAPUT XIII.

 19. Nam de Zacharia et Elisabeth, qui nobis saepe in hujus quaestionis disputationibus objiciuntur, quid dicamus, nisi quod evidenter Scriptura testat

 20. Quid autem de Zacharia et Elisabeth laudabile dictum est, quod non in eo comprehendatur, quod de se Apostolus, cum in Christum nondum credidisset,

 CAPUT XIV.

 CAPUT XV.

 CAPUT XVI.

 24. Sed ecce, inquiunt, Apostolus dicit, «Bonum certamen certavi, fidem servavi, cursum consummavi superest mihi corona justitiae, quod non diceret,

 25. Sint licet homines tanta excellentes justitia, ut ad eos de columna nobis loquatur Deus, qualis Moyses et Aaron in sacerdotibus ejus, et Samuel in

 CAPUT XVII.

 0168 27. Nullius proinde culpae humanae in Deum referas causam. Vitiorum namque omnium humanorum causa superbia est. Ad hanc convincendam atque aufere

 CAPUT XVIII.

 29. Namque illud Apostoli quod commemoravi, sic defendere quidam voluerunt, ut dicerent, «ideo quidquid etiam bonae voluntatis habet homo, Deo tribuen

 0169 30. Quapropter nisi obtineamus, non solum voluntatis arbitrium, quod huc atque illuc liberum flectitur, atque in eis naturalibus bonis est, quibu

 31. Quocirca quoniam quod a Deo nos avertimus, nostrum est, et haec est voluntas mala quod vero ad Deum nos convertimus, nisi ipso excitante atque ad

 0170 32. Quare autem illos velit convertere, illos pro aversione punire: quanquam et in beneficio tribuendo nemo juste reprehendat misericordem, et in

 CAPUT XIX.

 33. Cum autem ab illo illius adjutorium deprecamur ad faciendam perficiendamque justitiam, quid aliud deprecamur, quam ut aperiat quod latebat, et sua

 CAPUT XX.

 CAPUT XXI.

 CAPUT XXII.

 CAPUT XXIII.

 CAPUT XXIV.

 CAPUT XXV.

 40. Sed ne quis dicat, propterea recte potuisse Abrahae filios decimari, quamvis jam fuissent in lumbis patris sui decimati, quia decimatio talis res

 41. At enim Apostolus ait, Filii vestri immundi essent, nunc autem sancti sunt (I Cor. VII, 14): et ideo, fidelium filii jam baptizari minime debuerun

 42. Nostrae autem, imo ipsius Apostoli sententiae, qui dixit, Ex uno omnes ad condemnationem et, Ex uno omnes ad justificationem vitae Alioquin filii

 CAPUT XXVI.

 CAPUT XXVII.

 44. Objectio Pelagianorum. Neque illud fallat, quod nec parenti post conversionem obsunt propria peccata: «Quanto enim magis,» inquiunt, «filio ejus o

 CAPUT XXVIII.

 46. Nec mireris, quod dixi, manente concupiscentialiter 0179 lege peccati reatum ejus solvi per gratiam Sacramenti. Sicut enim facta et dicta et cogit

 CAPUT XXIX.

 48. Idem ipse itaque Salvator est parvulorum atque majorum, de quo dixerunt Angeli, Natus est vobis hodie salvator (Luc. II, 11): et de quo dictum est

 CAPUT XXX.

 CAPUT XXXI.

 51. Hinc et ipse Dominus mori voluit, ut, quemadmodum de illo scriptum est, per mortem evacuaret eum qui potestatem habebat mortis, id est, diabolum,

 CAPUT XXXII.

 CAPUT XXXIII.

 CAPUT XXXIV.

 55. Caro enim quae primo facta est, non erat caro peccati, in qua noluit homo inter delicias paradisi servare justitiam. Unde statuit Deus, ut post ej

 56. Tale aliquid nobis insinuatum est de patriarcha 0184 David in libro Regnorum, ad quem propheta cum missus esset, eique propter peccatum quod admis

 CAPUT XXXV.

 CAPUT XXXVI.

 59. De anima vero, utrum et ipsa eodem modo propagata, reatu qui ei dimittatur obstricta sit (neque enim possumus dicere, solam carnem parvuli, non et

 LIBER TERTIUS, SEU AD EUMDEM MARCELLINUM EPISTOLA,

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 3. Postremo ad id quod intellectu perspicacissimo assequi non valemus, auctoritate divina consentire cogamur. Bene quod ipsi nos admonent, justitiam C

 0188 4. Jam caeteris, quae Pelagius insinuat eos dicere, qui contra originale peccatum disputant, in illis duobus prolixi mei operis libris satis, qua

 CAPUT III.

 6. Videsne, obsecro, quemadmodum hoc totum Pelagius, non ex sua, sed ex aliorum persona indiderit scriptis suis, usque adeo sciens hanc nescio quam es

 CAPUT IV.

 8. Ac per hoc si ambigui aliquid habent verba apostolica quibus dicit, Per unum hominem peccatum intravit in mundum, et per peccatum mors, et ita in o

 9. Quanquam toto ipso loco, ubi per unius peccatum multorum condemnationem, et per unius justitiam multorum justificationem Apostolus loquitur, nihil

 CAPUT V.

 11. Vides quanta fiducia ex antiqua et indubitata fidei regula vir tantus ista loquatur? Qui haec documenta certissima ideo protulit, ut illud quod er

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 14. Haec non ideo commemoravi, quod disputatorum quorumlibet sententiis tanquam canonica auctoritate nitamur sed ut appareat, ab initio usque ad prae

 CAPUT VIII.

 16. Sed si Baptismus, inquiunt, mundat antiquum illud delictum, qui de duobus baptizatis nati fuerint, debent hoc carere peccato. Non enim potuerunt a

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 CAPUT XI.

 20. Quanquam etiam ibi ad Corinthios locum ipsum de resurrectione diu tractatum sic in fine concluserit, ut nos dubitare non sineret, mortem quoque co

 CAPUT XII.

 CAPUT XIII.

 23. Illud autem quod dicunt, sine ullo peccato aliquos 0200 homines jam ratione utentes, in hoc saeculo vixisse vel vivere: optandum est ut fiat, cona

Chapter 6.—Why Pelagius Does Not Speak in His Own Person.

Pray, don’t you see how Pelagius has inserted the whole of this paragraph in his writings, not in his own person, but in that of others, knowing so well the novelty of this unheard-of doctrine, which is now beginning to raise its voice against the ancient ingrafted opinion of the Church, that he was ashamed or afraid to acknowledge it himself? And perhaps he does not himself think that a man is born without sin for whom he confesses that baptism to be necessary by which comes the remission of sins; or that the man is condemned without sin who must be reckoned, when unbaptized, in the class of non-believers, since the gospel of course cannot deceive us, when it most clearly asserts, “He that believeth not shall be damned;”450    Mark xvi. 16. or, lastly, that the image of God, when without sin, is not admitted into the kingdom of God, forasmuch as “except a man be born of water and of the Spirit, he cannot enter into the kingdom of God,”451    John iii. 5.—and so must either be precipitated into eternal death without sin, or, what is still more absurd, must have eternal life outside the kingdom of God; for the Lord, when foretelling what He should say to His people at last,—“Come, ye blessed of my Father, inherit the kingdom prepared for you from the beginning of the world,”452    Matt. xxv. 34.—also clearly indicated what the kingdom was of which He was speaking, by concluding thus: “So these shall go away into everlasting punishment; but the righteous into life eternal.”453    Matt. xxv. 46. These opinions, then, and others which spring from the central error, I believe so worthy a man, and so good a Christian, does not at all accept, as being too perverse and repugnant to Christian truth. But it is quite possible that he may, by the very arguments of those who deny the transmission of sin, be still so far distressed as to be anxious to hear or know what can be said in reply to them; and on this account he was both unwilling to keep silent the tenets propounded by them who deny the transmission of sin, in order that he might get the question in due time discussed, and, at the same time, declined to report the opinions in his own person, lest he should be supposed to entertain them himself.

6. Videsne, obsecro, quemadmodum hoc totum Pelagius, non ex sua, sed ex aliorum persona indiderit scriptis suis, usque adeo sciens hanc nescio quam esse novitatem, quae contra antiquam Ecclesiae insitam opinionem sonare nunc coeperit, ut eam ipse confiteri aut verecundatus, aut veritus fuerit. Et forte hoc ipse non sentit, quod sine peccato nascatur homo, cui fatetur necessarium esse Baptismum, in quo fit remissio peccatorum: et quod sine peccato damnetur homo, quem necesse est non baptizatum in non crendentibus deputari; quia utique Scriptura evangelica fallere non potest, in qua apertissime legitur, Qui non crediderit, condemnabitur: postremo, quod sine peccato imago Dei non admittatur ad regnum Dei, quoniam nisi quis renatus fuerit ex aqua et spiritu, 0189 non potest introire in regnum Dei (Joan. III, 5): atque ita vel in aeternam mortem sine peccato praecipitetur, vel quod est absurdius, extra regnum Dei habeat vitam aeternam; cum Dominus praedicens quid suis in fine dicturus sit, Venite, benedicti Patris mei, percipite regnum quod vobis paratum est ab initio mundi, manifestaverit etiam quid sit ipsum regnum quod dicebat, ita concludens, Sic ibunt illi in ambustionem aeternam, justi autem in vitam aeternam (Matth. XXV, 34, 46). Haec ergo et alia quae istum sequuntur errorem, nimium perversa et christianae repugnantia veritati, credo quod vir ille tam egregie christianus omnino non sentiat. Sed fieri potest ut etiam istorum argumentis, qui contra peccati traducem sentiunt, adhuc fortasse ita moveatur, ut audire vel nosse quid contra eos dicatur, exspectet: et ideo quid illi dicant, qui contra peccati traducem sentiunt, nec tacere voluit, ut quaestio discutienda insinuaretur, et a persona sua removit, ne hoc etiam ipse sentire judicaretur.