S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI DE ANIMA ET EJUS ORIGINE LIBRI QUATUOR .

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 CAPUT VIII

 9. Sed quid dicit, cui hoc quod praelocutus est, contigit? Namque ut istam quaestionem sibi proponeret, ait: «Alia substruuntur opprobria querulis mur

 CAPUT IX.

 11. Unde et latro ille, non ante crucem Domini sectator , sed in cruce confessor, de quo nonnunquam praejudicium captatur, sive tentatur, contra Bapti

 CAPUT X.

 CAPUT XI.

 14. Inveniat ergo, si potest, iste quid dicat, cum ab illo quaeritur, quid meruerit anima, sine ullo peccato, vel originali, vel proprio, sic ad subeu

 CAPUT XII.

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 18. Unde etiam scit, utrum repetitio sententiae sit, Qui dat flatum populo super eam, et spiritum calcantibus eam: ut de una re utrumque dictum intell

 19. Quod autem graecus dicit πνοήν, hoc Latini varie interpretati sunt aliquando flatum, aliquando spiritum, aliquando inspirationem. Nam hoc verbum

 20. Sunt etiam qui haec verba prophetica sic intelligant, ut quod ait, Dedit flatum populo super eam, id est, super terram, non nisi animam velint acc

 21. Eadem ratione etiam quod dicit Deus, Spiritus enim a me exiet, et omnem flatum ego feci (Isai. LVII, 16): de Spiritu quidem sancto accipiendum est

 22. Adjecit etiam tertium testimonium, quia scriptum est, Qui fingit spiritum hominis in ipso (Zach. XII, 1). Quasi hoc negetur: sed unde eum fingat,

 0487 23. Novimus etiam Machabaeorum juvenum matrem, fecundiorem virtutibus quando filii passi sunt, quam fetibus quando nati sunt, eos sic fuisse adho

 CAPUT XV.

 25. Qui utinam in tanta profunditate quaestionis, quamdiu quid dicat ignorat, imitaretur Machabaeorum matrem: quae cum sciret de viro se filios concep

 CAPUT XVI.

 CAPUT XVII.

 28. «Sed dicendo,» inquit, «Apostolus, Et ipse det omnibus vitam et spiritum deinde addendo, Fecitque ex uno sanguine omne genus hominum ex uno sangu

 CAPUT XVIII.

 30. Cum itaque isti sic inter se alternante sermone certaverint ego inter eos sic judico, ut ne incognitis fidant, et temere audeant affirmare quod n

 31. Quapropter, cum his testimoniis, quod ad hanc rem pertinet, utique ambiguis, non solvatur haec quaestio illud tamen scio, sic argumentari homines

 CAPUT XIX.

 33. Animarum autem novarum sine propagine insufflationem, defendi quidem minime prohibemus, sed ab eis qui potuerint aliquid invenire, vel in canonici

 34. Quamobrem, quicumque volunt defendere quod dicuntur animae novae nascentibus insufflari, non de parentibus trahi, aliquid illorum quatuor quae sup

 CAPUT XX.

 LIBER SECUNDUS. AD PETRUM PRESBYTERUM.

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 3. Itemque alios esse corporis, alios autem animae sensus, miror si iste te docuit et tu homo id aetatis et honoris, antequam istum audires, unum atq

 4. At si forte ante hujus doctrinam, quam modo te invenisse laetaris, animae naturam Dei putabas esse portionem hoc plane cum horrendo periculo falsu

 CAPUT III.

 6. Si haec cum catholico loquor, magis commonens quam docens. Neque enim esse tibi arbitror nova, vel audita quidem et antea, non tamen credita: sed,

 7. Quod si dicis, Hoc me ille non docuit, nec huic errori ejus ullo modo, quamlibet diserti et ornati sermonis illectus suavitate consensi: ago ingent

 CAPUT IV.

 8. Nam illud quod rectissime et valde salubriter credit, judicari animas cum de corporibus exierint, antequam veniant ad illud judicium, quo eas oport

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 CAPUT XI.

 CAPUT XII.

 17. Novellos haereticos Pelagianos justissime conciliorum catholicorum et Sedis Apostolicae damnavit auctoritas, eo quod ausi fuerint non baptizatis p

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 20. Item quod scriptum est, ex uno sanguine Deum fecisse omne genus hominum Hoc nunc os ex ossibus meis, et caro de carne mea. ex uno sanguine, ex uno

 CAPUT XV.

 CAPUT XVI.

 CAPUT XVII.

 LIBER TERTIUS. AD VINCENTIUM VICTOREM.

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 5. In te ipso tibi proba ipse quod dico: emitte spiritum flando, et vide utrum dures, si non receperis: recipe respirando, et vide quas patiaris angus

 6. Haec debuisti considerare, cum scriberes et non ista similitudine utrium inflatorum vel inflandorum introducere nobis Deum, aut ex alia natura qua

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 10. Noli credere, nec dicere, nec docere, «Animam per carnem reparare habitudinem priscam et per illam renasci, per quam meruerat inquinari» (Supra, l

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 14. Noli credere, nec dicere, nec docere, «De infantibus (Sup. lib. 2, n. 13), qui priusquam renascantur in Christo, praeveniuntur occiduo, scriptum e

 CAPUT XI.

 16. Sed forte dicas, omnia quidem pertinere ad Dei regnum, quia regnat in coelis, regnat in terris, in abyssis, in paradiso, in inferno, (ubi enim non

 17. Hoc qui dicunt, videntur quidem sibi dicere aliquid, quia Scripturas negligenter attendunt, et quomodo regnum Dei dicatur, unde oramus dicentes, V

 CAPUT XII.

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 21. Nimis longum est, omnia quae in tuis libris, vel potius in te ipso volo emendari, pertractare atque discutere, et saltem brevem tibi de singulis c

 CAPUT XV.

 23. Haec interim undecim multum aperteque perversa, et fidei catholicae adversa, nunc jam nihil cuncteris exstirpare atque abjicere ab animo, a verbo,

 LIBER QUARTUS. AD VINCENTIUM VICTOREM.

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 3. Ista tua nostrae ignorantiae disertissima et luculentissima castigatio, omnia quae ad naturam hominis pertinent, sic te scire compellit, ut si eoru

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 8. Et quisquis fuerit conatus haec discere, non frustra ei dicitur, Altiora te ne quaesieris, et fortiora te ne scrutatus fueris. Neque enim altiora s

 CAPUT VII.

 10. Saepe nos praesumimus aliquid memoria retenturos, et cum id putamus, non scribimus nec nobis postea cum volumus venit in mentem, nosque poenitet

 11. Sed me contemnis forsitan confitentem, et propter hoc quoque pecoribus comparabis. Ego autem monere, vel si non dignaris, certe admonere non desin

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 CAPUT XI.

 16. Non itaque displiceat praesumptioni tuae juvenili meus senilis timor, fili. Ego enim, si hoc quod de animarum origine quaerimus, nec Deo, nec aliq

 CAPUT XII.

 18. Sed utrum aliquid tale sit anima, scrupulosissime ac subtilissime quaeritur. Verumtamen tu, unde tibi maxime gratulor, Deum corpus non esse confir

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 CAPUT XV.

 22. Dicis etiam, «Cessare illic nomina, ubi non distinguitur forma et nihil illic agere appellationem nominum, ubi nulla est designatio personarum.»

 CAPUT XVI.

 24. Quod vero «illum Abrahae sinum» existimas «esse corporeum, et per ipsum» asseris «totum corpus ejus agnosci,» vereor ne in re tanta joculariter at

 CAPUT XVII.

 CAPUT XVIII.

 27. Quid si tale aliquid apud inferos geritur, et in eis se, non corporibus, sed corporum similitudinibus animae agnoscunt? Cum enim tristia patimur,

 28. Jam illud quale est, dicere quod «anima formam de corpore accipiat, et cum incremento corporis protendatur et crescat » et non attendere quam mons

 CAPUT XIX.

 30. Post mortem vero quam vim cognitionis corruptibilibus exoneratae corporibus animae accipiant etiam non bonae ut vel pariter malas, vel etiam bona

 CAPUT XX.

 32. Nam illa masculinae vel femininae animae forma, membris virilibus muliebribusque distincta, si non corporis similitudo, sed corpus est, velis noli

 33. Quod enim de phoenice loqueris, ad rem de qua agitur omnino non pertinet. Resurrectionem quippe illa significat corporum, non sexum destruit anima

 CAPUT XXI.

 35. Prolixioris autem sermonis est, de isto genere similitudinum corporalium diligentissima disputatio, utrum et Angeli, seu boni, seu mali sic appare

 CAPUT XXII.

 CAPUT XXIII.

 CAPUT XXIV.

 39. Si qua sane alia, quae plurima in tuis libris emendanda mihi videntur, scire fortasse desideras, venire tibi non sit onerosum, non tanquam discipu

Chapter 20 [XIV.]—The Body Does Not Receive God’s Image.

But I pass by all this, lest the discussion between us should degenerate into one of names rather than things. Let us, then, see whether the inner man be the soul, or the spirit, or both. I observe, however, that you have expressed your opinion on the point in writing, calling the inner man the soul; for of this you spoke when you said: “And as the substance congealed, which was incapable of comprehension, it would produce another body within the body rounded and amassed by the force and twirl of its own nature, and thus an inner man would begin to appear, who, being moulded in a corporeal sheath would in its lineaments be shaped after the likeness of its outer man.” And from this you draw the following inference: “God’s breath, therefore, made the soul; yea, that breath from God was made the soul, an image, substantial, corporeal according to its own nature, like its own body, and conformed to its image.” After this you proceed to speak of the spirit, and say: “This soul which had its origin from the breath of God could not exist without an innermost sense and intellect of its own; and such is the spirit.” As I, then, understand your statement, you mean the inner man to be the soul, and the inmost one to be the spirit; as if the latter were inferior to the soul, as this is to the body. Whence it comes to pass, that just as the body receives another body pervading its own inner cavity, which (as you suppose) is the soul; so in its turn must the soul be regarded as having its interior emptiness also, where it could receive the third body, even the spirit; and thus the whole man consists of three, the outer, the inner, and the inmost. Now, do you not yet perceive what great absurdities follow in your wake, when you attempt the asseveration that the soul is corporeal? Tell me, I pray you, which of the two is it that is to be renewed in the knowledge of God, after the image of Him that created him? 139    Col. iii. 10. The inner, or the inmost? For my own part, indeed, I do not see that the apostle, besides the inner and the outer man, knows anything of another man inside the inner one, that is, of an inmost man. But you must decide which it is you would have to be renewed after the image of God. How is he to receive this, who has already got the image of the outer man? For if the inner man has run throughout the limbs of the outward one, and congealed (for this is the term you have used; as if a molten shape were formed out of soft clay, which was thickened out of the dust), how, if this same figure which has been impressed upon it, or rather expressed out of a body, is to retain its place, could it be refashioned after the image of God? Is it to have two images—God’s from above, that of the body from below—as is said in the case of money, “Heads and Tails”?140    Caput et Navia, literally “head and ship,” the piece of money having a head of Janus on one side, and a ship on the other. See the matter illustrated in Macrobius, Saturnalia, i. 7, Aur. Vict. Orig. 3. Will you perhaps say, that the soul received the bodily image, and that the spirit takes God’s image, as if the former were contiguous to the body, and the latter to God; and that, therefore, it is really the inmost man which is refashioned after the image of God, and not the inner man? Well, but this pretence is useless. For if the inmost man is as entirely diffused through all the members of the soul, as the inner man of the soul is through the limbs of the body; even it has now, through the soul, received the image of the body, as the soul moulded the same; and thus it results that it has no means whereby to receive God’s image, while the afore-mentioned image of the body remains impressed upon it; except as in the case of the money which I have just quoted, where there is one form on the upper surface, and another on the lower one. These are the absurd lengths to which you are driven, whether you will or no, when you apply to the consideration of the soul the material ideas of bodily substances. But, as even you yourself with perfect propriety confess, God is not a body. How, then, could a body receive His image? “I beseech you, brother, that you be not conformed to this world, but be transformed by the renewing of your mind;”141    Rom. xii. 1, 2. and cherish not “the carnal mind, which is death.”142    Rom. viii. 6.

CAPUT XIV.

20. Sed hoc omitto, ne de nominibus inter nos sit potius controversia, quam de rebus. Quisnam sit homo interior videamus, utrum anima, an spiritus, an utrumque. Sed sicut te scripsisse video, interiorem hominem animam dicis. De hac enim loquebaris, cum diceres: «Et gelante substantia quae comprehendi non poterat, efficeret corpus aliud intra corpus naturae suae vi et spiramine conglobatum, exindeque inciperet homo interior apparere, quem veluti in forma vaginae corporalis inclusum, ad similitudinem sui delineavit exterioris hominis habitudo.» Deinde infers: «Flatus ergo Dei animum fecit, imo flatus ex Deo anima factus est, effigiata substantialis, et secundum naturam suam corporea, et sui corporis similis, imaginique conformis.» Post haec incipiens loqui de spiritu: «Haec,» inquis, «anima quae ex flatu Dei haberet originem, sine sensu proprio atque intellectu intimo esse non potuit, quod est spiritus.» Sicut ergo video, interiorem hominem vis esse animam; intimum, spiritum: tanquam et ipse interior sit animae, sicut illa corpori. Ita fit ut quemadmodum corpus per interiora cava sua recipit aliud corpus, quod est anima, sicut putas; sic et anima credenda sit habere interiora inania, qua corpus tertium receperit spiritum: atque ita totus homo constet ex tribus, exteriore, interiore, intimo. Itane nondum respicis, quanta te absurdissima consequantur, cum animam conaris asseverare corpoream? Deinde dic mihi: quis eorum renovabitur in agnitionem Dei, secundum imaginem ejus qui creavit illum (Coloss. III, 10)? interior, an intimus? Apostolus quidem, praeter interiorem et exteriorem, non video quod sciat alium interioris interiorem, id est, totius hominis intimum. Sed elige quem volueris, qui renovetur secundum imaginem Dei: quomodo hanc recipiet, qui jam sumpsit exterioris imaginem? Si enim per membra exterioris cucurrit interior et gelavit (hoc enim etiam verbo usus es, tanquam figmentum fusile fieret ex forma lutea, quae de pulvere facta est); quomodo eadem manente forma, quae impressa illi est vel expressa de corpore, potest reformari ad imaginem Dei? An duas habebit imagines, a summo quidem Dei, ab imo autem corporis; sicut in nummo dicitur, Caput et navia ? An forte dicis, quod anima ceperit imaginem corporis, et spiritus capiat 0537 imaginem Dei, tanquam illa contigua corpori, et ille sit Deo; ac sic ad imaginem Dei homo ille intimus, non iste interior reformetur? Sed frustra hoc dicis. Nam si et ille intimus ita est per animae omnia membra diffusus, ut illa per corporis; jam etiam ipse per animam cepit imaginem corporis, sicut illa eum forma formavit: ac per hoc non habet ubi capiat imaginem Dei, manente in se ista imagine corporis; nisi quemadmodum nummus, ut dixi, aliter ex inferiore, aliter ex parte superiore formetur. Ad ista te absurda quando de anima cogitas, carnalis cogitatio corporum, velis nolisve, compellit. Sed Deus, ut etiam ipse rectissime confiteris, non est corpus: quomodo igitur capiat ejus imaginem corpus? Obsecro te, frater, ut non conformeris huic saeculo, sed reformeris in novitate mentis tuae (Rom. XII, 2), nec sapias secundum carnem, quoniam mors est (Id. VIII, 6).