I. Hymnus Vespertinus.

Cursum mundi sol vergentis pariterque hominis

Designans et metas orbis ac sphaeras volubilis

Circumlustrans mutat acta conficit et tempora

Annorum nec non immensa peragit curricula,

Momenta volvens aeterna per aetatum milia.

Vectus aureo figmento et curru quadriiugo,

Lucidus in poli centro corporali radio

Via regia libratum per menses duodecim

Horas fingit, dies agit, oritur et occidit

Bisque secat zodiacum, binis aequinoctium

Tangens punctis quadruplatum reddit hemisphaerium.

Hominis sunt ista, Deus, ordinata dotibus,

Qui fungit vita diebus pariter et noctibus,

Iussus, quattuor ditatus te duce virtutibus,

Bina pulsat caelum luce: intellectu, opere.

Ergo, creator aeterne, pater potentissime,

Qui per filium tam magnam construxisti machinam

Atque hominem qui tuam condis ad imaginem

Quique nobis pignus sanctum dedisti paraclitum,

Miseris in nostra morte sis volens succurrere,

Quam occasu solis huius anxie recolimus;

Sed in solis magni morte plurimum confidin us.

Da nobis te invenire placatum, piissime,

Cum tibi reddemus flatum singulari vespere,

Qui tempus ad vespertinum post actum diluvium

Oleae misisti ramum homini praesagium.

Nam, quando misisti tuum filium carissimum,

Tale tunc nobis et tantum contulisti oleum,

Quod omnes praeoccuparet balsamorum guttulas

Et aromatum fraglaret super omnes virgulas.

Ad cuius iam pedes iacet devicta mortalitas,
Cuiusque dono sanatur nostra nunc infirmitas,
Et a quo prostrata morte regnat immortalitas.
Gloria sit Deo patri, prolique spiritui,
Deo trino nec non uni, paci, vitae, lumini,
Nomini nimirum dulci divinoque numini.