CAPUT II.

De Humilitate.

A. Humilitas vera et perfecta est, cum gloria contemnitur exhibita, nec appetitur exhibenda. Vere humilis semper timet, ne sibi aliqua gloria exhibeatur: et cum sibi exhibita fuerit, expavescens medullitus contristatur : sciens quod soli Deo gloria et honor debentur.

Vere humilis numquam de aliqua gloria vel gratia gloriatur : nisi ex hoc audientibus confidentiam ad Deum praestare intendat. Sed si de ipso gloriosum aliquid, vel aliqua gratia recitatur, hoc cum dolore cordis, et dejectione sui audit : sciens solius Dei esse, quod sibi adscribitur, cui. soli danda est gloria .

Vere humilis, nec majori, nec minori, nec aequali, se comparat: imo, nullum inferiorem se credit: nullum omnino spernit: et nisi se solum ex corde despicit, atque ab omnibus despici ferventer appetit, gaudetque vehementer cum despectus fuerit, Talis nullam timet contu- metiam, quia nullam amat gloriam. Est

qui nequiter humiliat se, et interiora ejus plena sunt dolo . Sed verus humilis, teste D. Bernardo , vilis vult reputari, non humilis praedicari. Amans humilitatem, debet radicem humilitatis in corde suo plantare, hoc est, propriam fragilitatem agnoscere : ut se reputet non solum quam vilis sit, sed etiam quam vilis esse possit. Imo etiam, quam vilis hodie fieret, nisi Deus violenter eum a peccatis retraxisset, et nisi illi tentationes subtraheret Ibi quilibet se cognoscere potest: atque etiam ex sua fragilitate se esse dispositum ad abyssum et voraginem omnium vitiorum, juxta illud Michaeae, VI, 14: Humiliatio tua, in medio tui,

B. Ad veram humilitatem inducit frequens in despectis operibus exercitatio, dicente sacra Scriptura, quod numquam ad humilitatis virtutem perveniet, qui opera humilitatis refugit,

G. Fovetur vera humilitas ex eo quod homo vere cognoscit nullam per se carnalem, vel spiritualem tentationem posse vincere, nec minus opus bonum ac Deo gratum, sine speciali auxilio iesu Christi posse perficere.

I). Argumentum verae humilitatis est, cum homo in tantum se dejicit, quod omni gratia se indignum esse sentit: nec audet etiam aliquam gratiam appetere. Et si a Deo super ipsum absque suo desiderio aliqua effluxerit, cum timore percipit. Imo laudabilius judicat esse earere Dei gratia, quam eam habere, quam toties diversis modis demeruit ac deturpavit, qua numquam secundum Dei ordinationem fruebatur. Item, argumentum verae humilitatis est, semper intimum locum, infimos socios, infimum officium, et infima vestimenta quaerere.

E. Superbia mentis dupliciter agnosci potest. Argumento extrinseco, secundum illud : Amictus corporis, ei risus dentium,et ingressus hominis, enuntiant de illo : sicut arbor bona vel mala ex fructu bono vel malo perpenditur : quia omnia iacta ex corde (alias, cogitatione), procedunt, ut dicit D, Hieronymus . Sicut odor bonus vel malus es stomacho incorrupto sel currupto progreditur, ut ex speciebus bonis vel malis in stomacho repositis: et sicut impudicus oculus, teste D. Augustino, impudici cordis est nuntius : ita signa exteriora produnt hominum intentionem.

Argumento intrinseco agnosci potest superbia. Cum aliquis in corde sibi ipsi placet, abis se praefert, et praeferri desiderat. Cumque in factis suis, hominibus placere desiderat et affectat. Talis cum humili magistro Jesu Christo non concordat : qui nec sibi complacuit, teste Apostolo Paulo, sed improperium hominum exspectavit et miseriam . Nec venit praeesse, sed subesse, ipso teste : Filius hominis non venit ministrari, sed ministrare , Ideo talis magister discipulorum qui non Deo sed hominibus placere volunt, dissipat ossa virtutum : qui teste Psalmista ,tandem confundentur, quoniam Deus sprevit eos.