Epistola Encyclica 5

strum vobis, Venerabiles Fratres et dilecti Filii, patefacimus :

quos quidem universos omnes semper consuevimus peculiari

quadam caritate prosequi, nunc vero, uti par est, eo vel aman-

táis complectimur.

Civitatis rationes a rationibus Ecclesiae s e g r e g a n opor-

tere, profecto falsissima, maximeque perniciosa sententia est. -

Primum enim, quum hoc nitatur fundamento, religionem nullo

pacto debere civitati èsse Gurae, magnam infert iniuriam

D e o : qui ipse humanae societatis non minus quam hominum

singulorum conditor et conservator est ; proptereaque non

privatim tantummodo colatur necesse est, sed etiam publice. --

Deinde, quidquam esse supra naturam, non obscure negat.

Etenim actionem civitatis sola vitae mortalis prosperitate

metitur, in qua consistit causa proxima civilis societatis : cau-

sam ultimam civium, quae est sempiterna beatitudo extra

hanc brevitatem vitae hominibus proposita, tamquam alienam

reipublicae, plané negligit . Quod contra, ad adeptionem

summi illius absolutique boni, ut hic totus est fluxärum re-

rum ordo dispositus, ita verum est rempublicam non modo

non obesse, sed prodesse oportere. - Praeterea descriptio-

nem pervertit rerum humanarum a D e o sapientissime con-

stitutam, quae profecto utriusque societatis, religiosae et ci-

vilis, concordiam requirit. Nam, quoniam ambae, tametsi in

suo quaeque genere, in eosdem tamen imperium exercent,

necessitate fit, ut causae inter eas saepe existant eiusmodi,

quarum cognitio et diiudicatio utriusque sit. Iamvero, nisi

civitas cum Ecclesia cohaereat, facile ex illis ipsis causis

concertationum oritura sunt semina, utrinque acerbissimarum ;

quae iudicium veri, magna cum animorum anxietate, pertur-

bent. - Postremo maximum importat ipsi societati civili

detrimentum; haec enim florere aut stare diu, posthabita re-

ligione, quae summa dux ac magistra adest homini ad iura

et officia sancte custodienda, non potest.

Itaque Romani Pontifices huiusmodi refellere atque im-