Sermo V. De perfecta obedientia.

Creaturae Dei sumus omnes, fratres mei, quos prae caeteris multis bonis Altissimus benignissime ditavit. Si illi

non obsequimur, nec, quod jubet, implemus, sicut in baptismo promisimus, haereditate gloriae nos spoliabit et praecipites dabit in gehennam; filiorum perdemus libertatem et captivorum subibimus servitutem. Non desideremus aliis praeesse, sed omnibus subesse creaturis propter verbum Creatoris. Qui ita fecerint et perseveraverint, requiescet super illos spiritus Dei et in illis suam faciet mansionem. Filii erunt Patris coelestis, fratres Domini nostri Jesu Christi et sponsae Spiritus sancti. Sponsalia haec celebrantur, quando spiritus divinus et anima nostra ad invicem uniuntur per charitatem. Fratres sumus Christi, quando ejus participamus bona, et Dei filii nominamur, quando ei assimilamur in operatione. O quam gloriosum est, patrem habere in coelis ! quam pulchrum et suave, tali adhaerere sponso I quam opulentum et egregium, fratrem nostrum haeredem habere regni coelorum I Hunc Paulus primogenitum, Johannes vocavit unigenitum. Primogenitum appellaverat ille in natura, quam ex nostris accepit; unigenitum iste in Deitate, quam ex Patre aequalem ex aeternitate recepit. Dixit Dominus in evangelio:,, Nisi quis renuntiaverit omnibus, quae possidet, non potest meus esse discipulus" et: " Qui voluerit animam suam salvam facere, perdet eam, " quasi dicat, quod ille omnia relinquit, qui propriae renuntiat voluntati, et ille animam suam perdendo salvat, qui illius a se abdicat dominium et totum, quod est, praelati subjicit imperio. Quidam sunt subditi, proprii sensus errore decepti, qui quodcunque superioris praeceptum, quod indomitae voluntati repugnat, statim regulae et animae judicant esse contrarium. Perfecta obedientia est illa, qua religiosus facere omittit, quod sibi melius et consultius videtur, ut, quod minus rectum aut consonum judicat, compleat propter solum superioris praeceptum. In quo magnum acquirit meritum, dum propriae valedicit opinioni, non suae,

sed alienae obtemperans voluntati. Qui vere obsequitur praelato, ipsi Deo se subdit et proximo egregium praebet exemplum. Summa obedientia est illa, in qua nihil suum caro cognoscit aut sanguis. Non debet perfectus obediens expectare, quod secundo aut tertio idem imponatur praeceptum; nam qui ad primum praelati non obtemperavit imperium, non voluntate illectus, sed necessitate compulsus obedivit. Qui celeriter non obedit, nec Deum timet nec homines reveretur, dummodo sufficientem non habeat causam retardandi. Fertilissimus est obedientiae fructus: nihil est temporis vero obedienti sine lucro.