I O R O I I L Ï E N . ETC. 7

tione, peracta in actu compromissi, sive ab alio actu, qui inseri debet... Porro in themate aquensis Antistes nullo mo- do hac vel simili alia ratione arbitrât um suscepit.

Tandem compromissum debet accurate quaestiones descri- bere arbitri iudicio subiciendas, ita ut hic praefinitos sui muneris limites excedere nequeat. I ta ReifFenstuel, lib. 1 tit. 43 p. 3 n. 59 : < Tanta est potestas arbitrorum quan- ta ipsis a partibus vel iudice in Compromisso attributa fue- rit. > Atqui unus Episcopus foroiuliensis cum Archiepiscopo egit, eique quid sibi lib abat exposuit; dum altera pars prae- pedita nec coram Arbitro stetit, nec scriptis ipsum adivit. Et re sane vera Archiepiscopus aquensis ita docet in decre- toria epistola scripta : in arbitrum me eligere voluisti ; ego libenter tuum excepi mandatum.

Nec dicatur, Episcopum niciensem per aliquot dies, post editum laudum, tacuisse et sic sententiam convaluisse, sal- tem per tacitam ratihabitionem. Nam si die 30 Iunii sen- tentia fuit edita, die tantum 11 Iulii nuntiata fuit Ordina- rio niciensi; qui statim Vicario foroiuliensi scripsit, quae- stiones non ita dirimi- et nonbstante respectu personis de- bito, sibi licere protestationem emittere, quia nova atque irregularis visa fuerat procedendi norma. Et deinde 13 Iu- lii, scribens ad aquensem Archiepiscopum, omnia iudicii vi- tia recensuit. Quod si litteras his verbis absolvebat, ego me subiiciam quatenus, hisce nonobstantibus, oporteat ; eodem tamen contextu habebat; supponat, oro, Amplitudo tua haec rationum momenta Consilio episcopali. Unde illud, hisce non- obstantibus, nihil aliud sibi vult, nisi « ad te ipsum pro- toco ; si valide iudicium r einte gr aver is, si hoc Episcopale Consilium sancive^it, succumbam. » Imo cum nullam re- sponsionem accepisset, alia epistola rogavit Archiepiscopum ut arbitrandi mandatum dimitteret. Ceterum per ratihabitio- nem compromissa tantum minus solemnia convalescere pos- sunt, minime vero quae nullitate laborant, quaeque ideo quippe non existentia habentur; Rota, cor. de Cursis, decis. 292, n. 4.