CAPUT VIII.

De Prudentia.

A. Prudentia vera atque perfecta, est semper niti ad cognitionem divinae naturae, et profunditatem humanae miseriae. Quam quidem prudentiam optavit D. Augustinus dicens : " Deus semper idem, noverim me, noverim te . ''"

.B. Ille veram prudentiam habet, qui sollicite agnoscere laborat, quid sit optimum, et hoc toto nisu amplectitur : et quid sit pessimum, et hoc toto corde detestatur.

Ille vere prudens est, qui frequenter pensat, quid bonis, et quid malis futurum sit. Quanta delectatio sit bonis, uniri aeternaliter summo bono : et quanta amaritudo malis, separari aeternaliter a summo bono.

.IIIe vera prudentia fruitur, qui summopere fugit omne id quod elongat ad tempus a familiaritate Dei, scilicet peccatum veniale : et quod semper separat a fruitione . Dei, scilicet peccatum mortale.

Similiter ille vera prudentia utitur, qui diligit omnia quae approximant Deo : scilicet opera bona : et quae aeternaliter uniunt Deo, scilicet virtutes, et Spiritus sancti dona. g. Inductivum verae prudentiae, est exemplum Philosophorum, qui. tantum pro scientia laborabant, ut scribit D. Hieronymus, quod fugerent urbium atque hominum frequentias, hortulos suburbanos (ubi ager aquis irriguus, et arborum comae et susurrus avium, oculorumve illecebrae), ne luxu et abundantia copiarum animi fortitudo mollesceret, et ejus prudentia constupraretur. Inutile quippe est crebro videre, per quae aliquando captus sis : et eorum te experimento committere, quibus difficulter careas. Similiter et Pythagoraei in desertis locis habitare consueverunt. Et quosdam legimus sibi effodisse oculos, ne per eorum visum a contemplatione Philosophiae avocarentur. Quod si quis aestimat abundantia ciborum potionumque se frui, et posse vacare sapientiae, hoc est, in deliciis versari, et deliciarum vitiis non implicari, nec teneri, seipsum decipit. Sensus enim noster illud cogitat quod videt, audit, odorat, gustat, et attrectat: et ad id trahitur. appetitus, cujus capitur voluptate. Quanto magis nos, qui divinae sapientiae studere debemus.

Ad idem nos inducere debet multo-

nun damnatio ex imprudentia. Juxta illud Isaiae : Propterea captivus ductus est populus meus, quia non habuit scientiam . Et Baruch : Quoniam non habuerunt sapientiam, interierunt propter suam insipientiam .

D. Officium prudentias est ordinare cogitationes cordis, ne extra Deum vagentur : affectiones mentis, ne circa creaturas occupentur : voluntates, ne a Deo avertantur : intentiones, ne misceantur, sed purificentur : judicia et suspiciones, ut ad melius convertantur. Similiter omnia verba, facta, et incessus ordinare debet : ut Ad debitum finem omnia fiant, pro communi utilitate, et omnium emendatione. Nam, teste Salomone, sapientia hominis lucet in vultu ejus , ''hoc est, in conversatione exteriori. Qui sic ordinatus est. habet argumentum verae sapientiae. Item, de hoc dicit D. Bernardus : " Quotidiana discussione examina vitam tuam, Attende diligenter quantum profeceris, quantum defeceris : qualis sis in moribus, qualis in affectibus : quam similis et dissimilis

Deo, Stude diligentissime teipsum cognoscere : quia multo melior es, si teipsum cognoveris : quam si te neglecto, cursus siderum et vires herbarum cognoveris. "

E. Argumentum falsae prudentiae est, niti cognoscere cursus siderum, vires herbarum, virtutes gemmarum tantum propter lucrum. Talis enim scientia non aedificat, sed inflat.

Item, Astutum esse in negotiis saecularibus, falsam indicat prudentiam : imo stulta est, teste Apostolo, qui ait : Sapientia hujus mundi stultitia est apud Deum . Tales, heu I multi sunt : ideo conqueritur Dominus Jesus, dicens : Filii hujus saeculi prudentiores filiis lucis in generatione sua, sunt .

Item, Alii, subtiles sunt ad excogitandum nequitias et novas adinventiones : sed caeci sunt ad considerandum voluntatem Dei. J.)e talibus dicit Jeremias : Sa-. pientes sunt ut faciant mala, bene autem facere nescierunt . Tales, ut dicit Apostolus, dicentes (et credentes) se esse sapientes, stulti facti sunt .