Capitulum XII.

De disciplina circa cordis informationem et primo de oratione .

1. Instent orationi ferventer non solum in oratorio, verum etiam ubicumque fuerint, cum ipsi sint templum Dei, aut certe in lectis suis occulte ac sine perceptibili sibilo. Quippe tanto securior, quanto secretior existit oratio. Et quasi Capitulum sibimetipsis tenentes, in quo proficiant vel deficiant, quotidiana secum discussione perquirant . De vocatione sua et innumeris beneficiis Salvatoris gratias ei debitas tota mentis devotione solventes, " quod inchoaverunt bonum ab eo perfici instantissima oratione deposcant ". Nec solum pro se, verum etiam pro aliis tam vivis quam mortuis orent et quasi quoddam memento sibi constituant. Poterit oraturus primo de lande Dei incipere, hinc impensa sibi beneficia memorare, deinde necessitates, quas patitur et defectus exponere, postremo humiliter postulare . Ordo tamen et modus, quem Spiritus sanctus suggerit et affectui magis sapit, est servandus in oratione.

2. Ad orandi studium meditatio provocat et informat. Hugo dicit: " Sic orationi sancta meditatio necessaria est, ut omnino perfecta esse oratio nequeat, si eam meditatio non comitetur, aut praecedat. Nam et bi qui mala sua considerare negligunt, aut nihil petendo, aut aliud petendo, quam debet, facile per ignorantiam falluntur, aut certe minus, quam oportet, digne petendo, per desidiam tepescunt. Quanto homo magis mala sua intelligit, tanto amplius suspirat et gemit. Primum igitur necesse est, ut, si prudenter et utiliter Deum orare volumus, animum nostrum iugi meditatione exerceamus et in consideratione miseriae nostrae discamus, quid nobis necesse sit petere, et in consideratione misericordiae Dei nostri, quo desiderio debeamus postulare. Istis duabus alis, scilicot miseria hominis et misericordia Dei Redemptoris, oratio sublevatur ".

8. Sit autem ipsa semper devota, quae opportunitate iuvetur, frequentia foveatur . Devotionem intentio, diligenv tia, puritas et affectio probant. Tota mentis intentio, a curis exterioribus revocata, orationis vigilantiae est applicanda, ne aliquid aliud praeter id solum, quod precatur, animus cogitet. Unde Isidorus : " Non est labiorum, sed cordis oratio ". Dum orant, sic semetipsos considerent tanquam praesentatos Domino maiestatis.

"Negligentes Cutem orationes nec ab ipso homine impetrare valent quod volunt ".

"Et non in multiloquio, sed in puritate cordis et compunctione lacrymarum nos exaudiri sciamus. Et ideo brevis debet esse et pura oratio, nisi forte ex affectu inspirationis divinas gratias protendatur ".

4. Quanto vero fervore, timore et reverentia sit Domino supplicandum, insinuavit qui docuit , nunquam sine gemitu esse orandum. Opportunitas loci et temporis, quietis , motuum internorum, dispositas affsctionis et otii ad orandum non transeat otiosa. Qui opportunitatem deserit, opportunitas eum fugit. Isidorus : "Oratio privatis locis opportunius funditur, cum Deo tantum teste depromitur ". " Proderit ergo aliquando ad obtinendam compunctionem, si ita semoti fuerint, ut puras manus ad caelum lccando , etiam suam interdum audiant vocem. Nonnunquam etiam ad sublevandam intentionem in caelum suspiciant, ut corpus pariter et animus tendatur ad Dominum, et ibi sit cor, ubi est thesaurus suus, Dominus Iesus Christus ".

Ceterum mane et vespere tempus est orationis opportunum, quod penitus peculiari vacuum oratione, si vacat, culpabiliter praetermittitur. " Maxime autem, cum profundum nocturnus sopor indicit silentium, tunc plane liberior erit pudorque oratio, nullo tunc turbata clamore, nulla aspicientis laude tentata ". Sic mentis tranquillitas et quaedam spontanea quandoque animi promptitudo, immo inspiratio, quae se offert, otiique libertas non innoxie negliguntur ; quae, etiam si desierint, labore sunt quodam ac studio comparanda; genunexionum, psalmorum, hymnorum, sanctarum meditationum et instantia devotionis est spiritus excitandus. 5. Otium, si desit, sicut ad cibum corporis, ita quoque ad refectionem animas est vindicandum. " Sicut enim carnalibus cibis alitur homo exterior, sic devotis orationibus homo interior pascitur et nutritur ". Porro devotus quisque vix opportunitate fraudatur ; Deum enim, quem ex animo quaerit, ubique invocans invenit ; ignavus autem et tepidus nec in ipso valet oratorio orandi affectum invenire. Plorat in convivio Magdalena, nec etiam praesentia eam impedit convivarum ; in ipso autem templo desipit Pharisaeus.

6. Est autem frequenter orandum, quia oratio est hostis flagellum, peccatoris subsidium, proximi solatium, Dei sacrificium. " Frequens oratio vitiorum impugnationem exstinguit "; in oratione datur voluntas bona ; oratio grandis est munitio animae. Quamobrem post Horas canonicas, antequam oratorium exeant, aliquid orationis vel laudis gratuitum Deo munusculum offerant, quem frequenter per negligentiam in officii debiti exhibitione offenderunt. Assuescant huic consuetudini sanctae frequenter insistere et constanter motusque animi rofugos discant Deo vel paululum applicare.