▾
Francis of Assisi, Oracula Et Sententiae Communes
⎗←→⎘
▾
Oracula et sententiae communes b. patris Francisci.
Orac. I. Carnem contra spiritum plura moliri.
Orac. II. Impretiabile esse eleemosynae pretium.
Orac. III. Orationem viris religiosis necessariam.
Orac. IV. Encomia evangelicae paupertatis.
Orac. V. Humilitas sectanda, vana gloria fugienda.
Orac. VI. Praelati subditos et praedicatores populos exemplo doceant, non verbo.
Orac. VII. Quod opera verba comitentur.
Orac. VIII. Festivitates sanctorum quomodo celebrandae.
Orac. IX. Curialitate homines Deo assimilari.
Orac. X. De alienis non esse gratas eleemosynas.
Orac. XI. Cum intentione et mentis quiete orandum.
Orac. XII. Humili cognitione sui hominem pervenire in Dei cognitionem.
Orac. XIII. De aliquo spiritualiter contristatus ad orationem recurrat.
Orac. XIV. Virtutes et Dei secreta non detegenda.
Orac. XV. In quo differant licentia et obedientia.
Orac. XVI. Officium divinum cum intentione recitandum.
Orac. XVII. Otium omnino vitandum.
Orac. XVIII. Dei gratiae et favores non publicandi.
Orac. XIX. Praelatus raro per obedientiam praecipiat, subditus semper obediat.
Orac. XX. Magnum esse obedientiae emolumentum.
Orac. XXI. In quo gloriari possit servus Dei.
Orac. XXII. Magnam deberi reverentiam sacerdotibus.
Orac. XXIII. Qualiter gaudere quis possit de alterius bono plus ipso possessore.
Orac. XXIV. Quae praecipue curanda regularium praelatis.
Orac. XXV. Quae sit vera sapientia.
Orac. XXVI. Quanta virtus paupertas.
Orac. XXVII. Verae obedientiae commendatio.
Orac. XXVIII. De usu librorum.
Orac. XXIX. In quibus acceptatur voluntas pro facto.
Quaecunque praelati condescensiones aut facultates post petitionem subditi acquisitae proprie licentiae sunt. Quod vero praelatus injungit, et subditus non postulat, sacras obedientias censeo nominandas. Obedientiam igitur tutiorem et meliorem judico licentia, quia in ista aliquid propriae voluntatis regnat, in illa solum superioris praeceptum impletur. Summa obedientia est, in qua cortina cortinam trahit, superioris voluntas inferioris voluntatem gubernat, et nihil, quod suum sit aut appareat habeat caro vel sanguis. Nec obedientia summa et pura desinit esse postulata licentia infideles adeundi ob proximorum lucrum vel martyrii desiderium, modo a divina inspiratione hoc provenerit desiderium; nam time cortina cortinam trahit, divina voluntas humanam, unde et hoc petere Deo erit acceptum et a purae obedientiae merito non erit alienum.