PARADISUS ANIMAE, SIVE LIBELLIS DE VIRTUTIBUS.

 PROLOGUS.

 CAPUT I.

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 CAPUT XI.

 CAPUT XII.

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 CAPUT XV.

 CAPUT XVI

 CAPUT XVII.

 CAPUT XVIII

 CAPUT XIX.

 CAPUT XX.

 CAPUT XXI.

 CAPUT XXII.

 CAPUT XXIII

 CAPUT XXIV.

 CAPUT XXV.

 CAPUT XXVI.

 CAPUT XXVIi,

 CAPUT XXVIII.

 CAPUT XXIX

 CAPUT XXX,

 CAPUT XXXI.

 CAPUT XXXII

 CAPUT XXXIII.

 CAPUT XXXIV.

 CAPUT XXXV.

 CAPUT XXXVI.

 CAPUT XXXVII.

 CAPUT XXXVIII.

 CAPUT XXXIX,

 CAPUT XL. De Confessione.

 CAPUT XLI

 CAPUT XLII.

 EPILOGUS.

CAPUT XVI

De Constantia.

A. Constantia vera et perfecta est, cum homo nec in prosperis, nec in adversis, a perfectione retrahi potest. Sicut Job, dicens : Donec deficiam, non recedam ab innocentia mea. Justificationem meam, quam coepi tenere, non deseram . Nec minis, nec blanditiis, induci potest ad transgressionem votorum et divinorum praeceptorum. Sicut septem fratres in libro Machabaeorum, qui praecisis linguis, et abstracta cute capitis, et caesis summitatibus manuum et pedum, in ollis aeeneis vivi torquebantur . Et Eleazarus sub simulatione noluit illicitas carnes comedere, sed dixit se potius velle praemitti ad infernum .

B. Ille veram constantiam habet, qui numquam in laude divina cessat, juxta illud Psalmistae : Benedicam Dominum in omni tempore, semper laus ejus in ore meo , etc. Nec cessat a ferventi, desiderio proficiendi. Nam teste Leone Papa : " Nemo nostrum tam perfectus est et sanctus, ut perfectior et sanctior esse non possit ". Idem : " Ibi incidunt deficiendi periculum, ubi proficiendi deposuerant appetitum. "

C. Ad veram constantiam, inducere nos debet constantia martyrum, et praecipue virginum quae in sexu fragili, aeternam gloriam per constantiam meruerunt.

Sed amplius movere nos debet ad constantiam pertinacia Judaeorum et haereticorum, et perversorum hominum in malitiis suis temeritas : qui pro perfidia et pertinacia iniquitatum suarum, grave tormentum habent in conscientia sua in praesenti, et gravissimam poenam animae et corporis exspectant in futuro.

D. Argumentum verae constantiae est, cum aliquis, nec pro amissione corporis, neque rerum, cessat ab omnibus quae Deo placent. Sicut Tobias a sepultura mortuorum non cessavit : pro quo rex Sennacherib omnia ei bona abstulit, et insuper occidi praecipit . Sic Daniel ab oratione non cessavit . Sic Apostoli post resurrectionem Christi, nec propter flagellationem, nec propter timorem mortis, a manifestatione nominis Christi cessaverunt, dicentes adversariis Petrus et Joannes, an Deo magis obedire oportet, vos ipsi judicate. Si justum est in conspectu Dei vos potius audire quam Deum, judicate . Item, Petrus et Apostoli dixerunt ad illos : Obedire oportet Deo magis quam hominibus .

E. Argumentum inconstanti est. cum aliquis propter favorem hominum, vel lucrum aliquod, obtinendum, recedit a via justitiae . Sicut Balaam, qui propter munera et amicitiam Balac, contra prae ceptum Domini voluit maledicere populo Israel . Vel, propter timorem rerum temporalium, sicut ille dives recessit tristis a Domini Jesu, cum suaderet ei perfectionem : Erat enim habens multas possessiones et divitias, quas dilexit. Vel, propter timorem corporis, sicut Apostoli a Domino suo dilecto Jesu Christo omnes fugerunt . Mathathias vero, contemnens honorem exibitum a nuntiis regis Antiochi, et munera promissa, relictis omnibus fugit in montes, ut legem Domini conservaret . Item, nec appetitus amicitiae , nec timor rerum temporalium, retraxit eum a via justitiae . Similiter nec mors corporis retraxit B. Stephanum a via justa : sed intendens in coelum, inter pressuras lapidum, fixus permansit in Christo . Similiter et Paulus, qui dixit : Ego autem non solum alligari, sed et mori in Jerusalem paratus sum, propter nomen Domini Jesu .''