IURIUM PAROCHIALIUM 19

(1) Quum Christifideles valde auge- rentur , singulae ecclesiae, singulis sa- cerdotibus assignatae fuere, et sic Pa- roeciae originem habuerunt. Et sacerdos seu rector Ecclesiae curam habuit ani- marum totius populi, intra illos limites

congregati. Institutio et distinctio Pa- roeciarum a Fagnano in Cap. Pastoralis de iis quae fiunt a Praelat, n. 2, Eva- risto Papae saeculo IV tribuitur ; quum alii id tribuant Pontifici Dionisio sae- culo II.

dividi non posse in plures presbyteros, sed unum tantum ipsa habebit sacerdotem, qui eam caste et sincere regat.

I I I . Naturale vitium esse quod negligatur aut minus sol- lerter administretur, id quod in commune possidetur.

IV. Paroeciam, ex nonnullis auctoribus , sic dici quasi a partitione curae; quia rector Ecclesiae curam habet animarum totius populi, intra limites illos congregati (1) .

V. Quamquam S. C C . omnino curet inhaerere Tridentinae sanctioni, qua innuitur cuique populo suum peculiaremque as- signandum esse pastorem; haud renuit tamen pastorum plura- litate quatenus ex privilegio apostolico existat aut ex lege fun- dationis.

VI. In themate nullimode probatum fuisse, iure existere pluralitatem pastorum ; ita ut dici posse videatur, Vicarios pa- rochialem adhuc exercuisse iurisdictionem aut ex tacito Archi- presbyteri consensu , aut ex consuetudine paullatim inolita , dum rerum adiuncta praesumere faciant, quod ex Apostolico beneplacito unicus pastor assignatus illi ecclesiae fueri t , ab auctoritate civili.