CAPUT XVII.

De Largitate.

A. Largitas vera et perfecta est, cum aliquis omnibus indigentibus res temporales pro posse suo hilariter admini-

strat. Imo etiam omnibus indigentibus bona spiritualia requisitus libenter communicat, videlicet in confessionibus, praedicationibus, consiliis et doctrinis. Nec solum desiderantibus hujusmodi paratus est : imo etiam non desiderantibus, et non curantibus doctrinam et praedicationem, secundum consilium Apostoli, opportune et importune participat : imo et invitis et ignoran tibiis, orationes, gemitus, ac fletus coram Deo communicat. Nec hoc sufficit vere largo, nisi etiam se totum evisceret in studio, in. meditationibus, et in sanctis operibus Continue pro salute proximorum,

B. Ad hanc largitatem inducere nos debet appetitus conformitatis Dei, qui tam continue dat sua dona temporalia et spiritualia omnibus, etiam non petentibus, et super omnia haec carnem et sanguinem dilectissimi filii sui Jesu Christi. Nec sufficit ei dona sua dare simp1iciter, nisi etiam seipsum sine mensura, det in singulis donis.

Commendat largitatem suam, quod nulli neget sua dona, quantumcumque sibi adversetur. Imo pluries in die et in nocte dona sua cuilibet elargitur, quantumcumque a quoquam offendatur.

Approbat in hoc largitatem suam, quod quandocumque invenit opportunitatem aliquam in recipiente, statim ab effluxione spiritua1ium donorum nequaquam se potest continere. Licet ex sapientia divina praenoscat, quod recipiens illa dona in proximo debeat amittere, vel ea continuo deturpare, vel ipsum per eadem impugnare.

Ad idem inducere nos debet, quod aliena sunt quae damus. Et proverbium est, quod latae corrigiae scindantur ex pellibus alienis. Unde D. Chrysostomus : " Opus est enim etiam de tuo non tam parcum esse : sed cum Domini tibi craeditae sint facultates, cur tam tenax es ? "

C. Argumentum verae largitatis est, cum aliquis dat sua indigentibus hilariter, sine meritis alicujus, gratis et sine spe recompensationis. Sic dedit Dominus Jesus et se et sua omnia : et hoc maxima , perfectionis est. Nec sufficit vere largo sua dare, imo etiam pro salute proximorum, tempore necessitatis usque ad. mortem exhibet semetipsum, sicut docet .B. Joannes, dicens : In hoc cognovimus charitatem Dei, quoniam ille animam suam pro nobis posuit : ei nos debemus pro fratribus animas ponere .

Ad hoc tamen magis obligantur Prae- 1ati. IIanc largitatem habuit Apostolus, dicens : Ego autem libentissime impendam, ei superimpendar ipse pro animabus vestris . Iidem quoque ait alibi : Quotidie morior per vestram gloriam, fratres '' , id est, pericula mortis sustineo. Vere largus sine spe recompensationis dat Domino totum quod est, quod habet, et quod potest, ad aeternam divinae laudis augmentationum : singulis Angelis et sanctis ad perpetuam exsultationem, singulis peccatoribus ad conversionem, singulis justis et perfectis ad perfectionis conservationem et confirmationem, singulis purgandis ad paenarum mitigationem et abbreviationem.

D. Argumentum falsae largitatis est, cum aliquis dat sua, ut laudetur ab aliis : ne aliis dantibus vilior reputetur, vel ut a. clamore pauperum liberetur : et tunc rem et meritum perdit.

Item, False largus est qui dat sua propter coactionem, vel aliquem favorem : vel propter spem gratiae in praesenti, et gloriae in futuro : vel propter timorem Judicis qui dare praecepit, cujus praecepti transgressionem non transiret impune.