S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI DE PATIENTIA LIBER UNUS .

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 7. Quanquam et ipsi corpori tunc providentius consulatur, si temporalis salus ejus pro justitia contemnatur, et poena vel mors ejus patientissime pro

 8. Quamvis autem patientia virtus sit animi, partim tamen ea utitur animus in se ipso, partim vero in corpore suo. In se ipso utitur patientia, quando

 9. Majus sane patientiae certamen est, quando non visibilis inimicus persequendo atque saeviendo urget in nefas, qui palam et aperte a non consentient

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 CAPUT XV.

 CAPUT XVI.

 CAPUT XVII.

 CAPUT XVIII.

 CAPUT XIX.

 CAPUT XX.

 CAPUT XXI.

 CAPUT XXII.

 CAPUT XXIII.

 CAPUT XXIV.

 CAPUT XXV.

 23. Si quis autem non habens charitatem, quae pertinet ad unitatem spiritus et vinculum pacis, quo catholica Ecclesia congregata connectitur, in aliqu

 CAPUT XXVII.

 25. Proinde sicut negandum non est hoc esse donum Dei, ita intelligendum est alia esse Dei dona filiorum illius Jerusalem, quae sursum libera est mate

 CAPUT XXIX.

24.73    See on Profit of Believing, c. 1, p. 347. But it may well be asked, whether this patience likewise be the gift of God, or to be attributed to strength of the human will, by which patience, one who is separated from the Church doth, not for the error which separated him but for the truth of the Sacrament or Word which hath remained with him, for fear of pains eternal suffer pains temporal. For we must take heed lest haply, if we affirm that patience to be the gift of God, they in whom it is should be thought to belong also to the kingdom of God; but if we deny it to be the gift of God, we should be compelled to allow that without aid and gift of God there can be in the will of man somewhat of good. Because it is not to be denied that it is a good thing that a man believe he shall undergo pain of eternal punishment if he shall deny Christ, and for that faith endure and make light of any manner of punishment of man’s inflicting.

CAPUT XXVII.

24. An haec eorum patientia sit Dei donum. Sed merito quaeri potest utrum et ista patientia donum Dei sit, an viribus tribuenda sit voluntatis humanae, qua quisque ab Ecclesia separatus, non pro errore qui eum separavit, sed pro veritate sacramenti seu verbi quae apud eum remansit, timore poenarum aeternarum poenas patitur temporales. Cavendum est enim ne forte, si Dei donum istam patientiam dixerimus, hi quibus inest, etiam ad regnum Dei pertinere credantur: si autem illam donum Dei esse negaverimus, cogamur fateri, sine adjutorio et munere Dei in voluntate hominis esse posse aliquid boni. Neque enim hoc non est bonum, ut credat homo aeterno supplicio se esse puniendum, si negaverit Christum, et pro ista fide qualecumque supplicium perferat et contemnat humanum.