Deinde quaesita sunt tria de his quae competunt in religione existentibus.
Primo utrum religiosus qui nihil debet habere in proprio vel communi, possit eleemosynam facere de his quae sibi ab aliis in eleemosynam dantur.
Secundo utrum aliquis in religione existens, sciens patrem suum gravi necessitate opprimi, possit exire absque licentia praelati sui, ut subveniat patri.
Tertio utrum status religionis sit perfectior quam status sacerdotum parochialium et archidiaconorum.