28 M AZ ARIEN.

rogavit mulierem de crimine incestus cum nulla praecesserat probatio. Atqui confessio facta ad inquisitionem formalem, non praecedentibus iudiciis legitimis, nil probat, nec prae- iudicat confitenti; Glossa I. pen. D. de quaest. Cohaeret hoc principium Legi 7 C. de Test, secundum quam actor afferre debet proprias probationes et non e penu adversarii desumere. Altera ratio desumitur ex capp. 3, 5 De eo qui cognovit. Sententia horum capitum haec est non debere, nec posse a iudice ecclesiastico matrimonium in facie Ec- clesiae contractum dissolvi quoad vinculum ex hoc solo quod unus vel ambo coniuges ipsimet, accedente etiam rumore viciniae fateantur crimen patrasse ex quo impedimentum dirimens enatum fuerit, sed opus esse ad nullitatem ma- trimonii declarandam, ut crimen illud fuerit notorium ac publicum aut idoneis testibus comprobetur. Ratio huius dispositionis fuit ut arceretur possibilitas collusionis intei coniuges ex cit. cap. 5.

Post haec, ait Consultor, quid superest nisi ut dicamus existentiam copulae non fuisse probatam? Testes producti vel mendaces detecti sunt, vel nil dixerunt, vel ea deposue- runt quae probationem non faciunt. Indicia allata quam maxime absunt a certitudine gignenda. Quod actor de se asseruit nullam meretur fidem, quod Thomasia confessa est non est in iure attendendum. Stat ergo de incestus crimine non constare.

Transit Consultor ad secundam quaestionem, an scilicet? admissa veritate incestus, constet de eiusdem reticentia in postulatione dispensationis. Quaestio haec pertractanda est potius modo academico; quum locus haec habere nequeat, quia copulae existentia haud probata fuit.

Quare ut locum habere posset quaestio haec supponen- dum esset, vim demonstrativam habere testimonium duorum testium, qui solummodo retulerunt copulae actum vidisse: quique tamen de mendacio et periurio convicti fuerunt. In hac suppositione crimen incestus esset probatum, sed occul- tum esset, quod uni alterive tantum innotuisset. Verum