CAPUT XXXII

De Solitudine.

A, Solitudo vera est abstrahere mentem a sollicitudine et occupatione actionum exteriorum, ab omni delectatione creaturarum.: omnes affectiones, voluntates, et intentiones unanimiter, in quantum potest, dirigere in Deum, ut fiat unus spiritus cum eo. Ad hoc adhortatur Isaias, dicens : Ingredere in petram, et abscondere in fossa humo . Ingredere in petram, id est, in divinitatem Christi.: abscondere in fossa humo, id est, in vulneribus Christi. Qui in hac petra est, solus est: qui. extra hanc petram est, in multitudine est. In hac solitudine mentis tanta gratia et illuminatio mentis percipitur, ut percipiens sit gravis aliis ad videndum. Sicut Moyses solus manens in monte cum Deo quadraginta diebus et noctibus, tantum illuminatus fuit, ut lux in vultu erumperet, et de claritate vultus, quasi radii solis procederent, quos filii israel non potuerunt intueri, donec faciem suam velaret .

B. Ad amorem solitudinis nos inducere debet exemplum sanctissimum Domini nostri Jesu. Christi, qui. licet ex nullius consortio umquam impediri, potuit a spirituali, negotio, saepe tamen declinavit a turba, propter amorem solitudinis. Et (plaudoque cum amplius non potuit, a. charissimis Apostolis suis Ad orandum secessit, quantum jactus est lapidis, ut scribit Lucas per hoc innuens, quod etiam viri sancti in multitudine familiariter Deo vacare non. possunt : aut modicam, aut. nullam gratiam effieacem : inter homines consequungtur,. Hinc est, quod Zachaeus Dominum Jesum in turba videre non poterat : Sed postmodum vidit ipsum, et vocem Salvatoris audivit, quando solus arborem ascendit.

Ad idem nos inducere debet utilitas solitudinis, de qua Dominus de sponsa dicit : ''Ducam eam, in solitudinem, et loquar ad cor ejus . 0 quam felix est qui.

vel semel audit Dominum intus loquentem ! Locutio Domini in corde est de arduis gratiis, securi latera menti praestare. Ad idem nos inducere debet, quod saucti Eremitae olim cucurrerunt et erraverunt in solitudine, in montibus, in speluncis, et in cavernis terrae, ut Deo continuo vacare possent, quandoque in quadraginta annis hominem non viderunt.

C. Argumentum verae solitudinis habet, cui gravis paena est esse cum hominibus : et ab aliis se abstrahit, quacumque occasione potest. Ecce elongavi fugiens, et mansi in solitudine . ''Sicut Mariae Magdalenae paena fuit videre homines, postquam Jesum amplius videre non potuit : imo etiam videre Angelos, paenale illi fuit. Unde Angelis volentibus eam consolari de recessu Domini de sepulcro, ait : Quaero creatorem, et ideo mihi grave est videre creaturam : ideoque fugit in eremum propter amorem Jesu Christi, triginta annis carens omni cibo et potu corporali : quam Angeli levabant in aera singulis horis ad orandum deputatis, in qua oratione sumpsit animae et corporis nutrimentum.

D. Argumentum falsae solitudinis habet, qui licet sit solus corporaliter coram Deo, anima tamen ejus est in diversis mundi partibus variis negotiis occupata. Haec duo, scilicet, taciturnitas et solitudo, efficaciter elevant ad contemplationem. Unde illud Threnorum : Sedebit solitarius, et tacebit, quia levavit super se .''