Sermo XIV .

Non sum ego Christus, Ioannis primo .

Hic exprimitur fidelis et pia confessio Praecursoris dicentis: Non sum ego Christus. In ista confessione primo excludit a se entitatem et proprietatem primi principii, cum dicit: Non sum eg o secundo, parilitatem et virtuositatem summi remedii, cum dicit: Christus, quasi dicat: sicut ego non sum per me nec a me, quod est proprietas primi principii, sic non sum Christus. Christus proprie dictas est nobilitas s ummi remedii, quod fuit Christus existens Deus et homo, qui interpretatur unctus, sua sacra unctione remedium afferens sauciatis.

Primo ergo excludit a se proprietatem et entitatem primi principii, cum dicit: Non sum ego. Sum, hoc enim proprie potest dicere solus Deus, cuius essentia non mutatur; Malachiae tertio : Ego enim Dominus etnon mutor; et Exodi tertio: Ego sum qui sum. Ait: Sic dices filiis Israel: Qui est misit me ad vos, quasi dicat: ego sum qui solus proprie sum, nec habens de vanitate annexum; Apocalypsis primo: Ego sum alpha et omega, principium et finis, dicit Dominus Deus; et ideo ego sum vere lux illuminans intellectum, vita vivificans affectum, virtus purgans et iustificans totum subiectum.

Deus ergo est lux , quae illuminat omnem hominem venientem in hunc mundum; Ioannis primo . Erat lux vera; et Ioannis octavo: Ego sum lux mundi; qui sequitur me non ambulat in tenebris, sed habebit lumen vitae.

Per istam lucem illuminantur omnia illuminationem receptura. Nulla enim veritas nisi per veritatem primam potest illuminare ; omnis enim veritas praeter primam semper est in fluxu usque ad illam, et ideo non nisi per illam potest apprehendi, quia quod est in fluxu in quantum huiusmodi non potest apprehendi, et ideo non nisi per veritatem primam potest illuminari nec apprehendi, et ideo signanter lux aeterna dicit: Ego sum lux mundi; qui sequitur me, ut omnem veritatem aliam cognoscat per me et per eam illuminetur a me, non ambulat in tenebris, sed habebit lumen vitae. Ipsa enim prima lux est sicut speculum tersum, in quo anima rationalis videt et cognoscit se et alia a se; Sapientiae septimo : Candor est lucis aeternae et speculum sine macula Dei maiestatis.

Et ita est etiam Deus vita vivificans, quae vivificat spiritum rationalem; Ioannis decimo quarto : Ego s um via, veritas et vita. Sicut autem illud quod vivificat, intrat formaliter corpus et essentialiter in qualibet parte vivificat; sic quod vivificat animam effective sive causaliter est essentialiter in anima et in qualibet potentia animae. Hic autem est solus Deus, qui solus illuminat eam. Sicut ergo solus eam proprie illuminat, sic eam scius proprie vivificat.

Est nihilominus Deus virtus purgans sive iustificans; ad Hebraeos primo : Cum sit splendor gloriae et figura substantiae eius portansque omnia verbo virtutis suae, purgationem peccatorum faciens, sedet ad dexteram maiestatis in excelsis. Propter quod ipse dicit Isaiae quadragesimo tertio : Ego sum, ego sum Dominus, et non est absque me saluator; et ibidem: Ego sum , ego sum ipse, qui deleo iniquitates tuas propter me. Cum enim scius Deus illuminator sit animae, scius potest eam a peccatis purgare; et cum est ibi per gratiam, delens peccata formaliter, tunc causaliter ipsam vivificat et purgat; quia vero gratia in ea in inferno non erit, totus ignis infernalis ipsam purgare non poterit nec ab ea peccatorum maculam amovere. Cum igitur beatus

Ioannes non esset lux , sed ut testimonium perhiberet de lumine ; neque vita vivificans, quia scius Deus est, qui dat flatum populo, qui est super terram, et spiritum calcantibus eam; neque virtus purgans causaliter, quia scius Deus est iustus et iustificans eum qui est ex fide Iesu Christi ; ideo merito dicebat: non sum ego.

II. Secundo excludit a se parilitatem et virtuositatem summi remedii, cum subiungit: Christus, quasi dicat: sicut ego non sum proprie vel per me, sic nec sum Christus, in quo est summum remedium vere. Sicut autem Deus est lux illuminans, vita vivificans et virtus purgans, quod convenit primo principio; sic Christus, cum sit Deus et homo, se habet in ratione remedii illuminantis, vivificantis et iustificantis, quod convenit summo remedio; et ideo beatus Ioannes poterat dicere: non sum Christus, remedium illuminans, vivificans et iustificans, sed praecursor ab eo illuminatus, vivificatus et iustificatus.

Primo ergo Christus fuit remedium mundum illuminans praedicando; Lucae secundo : Responsum accepit a Spiritu sancto, dicitur de Simeone, non visurum se mortem, nisi prius videret Christum Domini; qui parum infra de Christo subiungit : Parasti ante faciem omnium populorum, lumen ad revelationem gentium et gloriam plebis tuae Israel.

Ac mundo irradians exempl um patiendi et tribulationem sustinendi, iuxta illud primae Petri secundo : Christus passus est pro nobis, vobis relinquens exemplum, ut sequamini vestigia eius; item ad Hebraeos: Per patientiam curramus ad propositum nobis certamen, aspicientes in auctorem fidei et consummatorem Iesum, qui, proposito sibi gaudio, sustinuit crucem.

Secundo fuit remedium mundum vivificans moriendo, quando mortem nostram moriendo destruxit; primae Petri tertio : Christus semel pro peccatis nostris mortuus est, iustus pro iniustis, ut nos offerret Deo, mortificatus quidem carne, vivificatus autem spiritu. In morte enim Christi stetit Angelus magni consilii, id est Verbum aeternum, ante altare crucis, in quo immolandus erat agnus immaculatus, habens thuribulum aureum in manu sua , id est sacratissimam humanitatem, auro caritatis ornatam ac plenam aromatibus sempiternis, inmanu, id est potestate sua. Cum igitur vulneratori sive fractori expositum fuit thuribulum supra dictum, plenum igne caritatis et acerbae tribulationis, succensa sunt aromata, per clavorum foramina odor exivit suavissimus, mortuos vivificans ac Deum placans, quando odoratus est Dominus odorem suavitatis prohibentem diluvium peccatorum.

Tertio fuit remedium mundum perfecte iustificans a foeditate corporis et cordis a mortuis resurgendo, iuxta illud ad Romanos quarto : Suscit avit Iesum Christum Dominum nostrum a mor tuis, qui traditus est propter delicta nostra et resurrexit propter iustificationem nostram.

Mundum illuminando se praebuit in exemplum, mundum vivificando et iustificando ostendit in se ipso triumphum.