QUEBECEN. 57

rio factam esse potestatem religiosum ab Instituto dimittendi, si coram Deo iudicabitur, illum ad bonum peragendum et gloriam Dei in societate procurandam minime idoneum esse, vel si ille praemonitionibus omnibus contumax obstinate per- severet, praesertim vero si verbo vel exemplo occasionem peccandi fratribus praebeat. Et licet Regula suadeat ad hoc extremum deveniendum non esse, nisi cum summa prudentia et temperamento, ut existimationi et famae religiosi eliciendi consulatur ; tamen subdit hanc rationem haud obstare debere, quominus Congregatio eruat a se membrum sibi dedecorum vel nocivum, et mandat Superiori Generali, ut hoc ingratum ministerium Superioribus localibus per Provinciales aut Mis- sionum Vicarios committat.

Idipsum nec minus luculenter evinci ait ex praescripto legum ecclesiasticarum, quae Institutis religiosis facultatem indulgent bono communi consulendi, a se eiiciendo religiosos, qui sua agendi ratione impedimento sunt, quominus societas haec pretiosa bona consequatur. Et si agatur de Institutis in quibus vota tantum simplicia emittuntur, permittunt in- super, ut eiectio decernatur, quin opus sit, ut formalis pro- cessus instruatur, iudicii forma observetur, et sententia ca- nonica proferatur.

Tandem hoc Superioris Generalis ius inniti,'contendit, de- creto diei 5 ianuarii 1866 a S. C. Episc, et Regul. edito, ubi ad rem haec scripta leguntur : « Liberum erit Superiori Generali socios ab Instituto dimittere, quoties iustae causae intercedant, et accedat consensus assistentium generalium. »

Cum igitur in casu iustae causae intercesserint p. Paradis ab Instituto dimittendi et concors assistentium generalium consensus accesserit, nullo pacto ambigi posse concludit, quin decreti expulsionis validitas decernatur.

Hisce aliisque perpensis, proposita fuerunt enodanda se- quentia