68. Hymnus de caritate.

1. Est virtus summa caritas,
Ipsa manet summum bonum,
Virtutum vera claritas
Est ipsa [et] amplum donum,
Est gaudium, hilaritas,
Ipsa cantat Dei sonum.

2. Non aemulatur caritas
Et quid perperam non gerit,
In ipsaque fraternitas
Discordiamque [re]pellit,
In ea manet sanctitas
Ipsa neminemque laedit.

3. Deum semper contemplemur,
Ipsum semper nos timentes,
Dei semper memoremur,
De peccatis simus flentes,
Deo nos humiliemur
A peccatis recedentes.

4. Si nos fratrem condemnamus
Vel eius mala prodimus,
Nosmetipsos iudicamus
Et iudicari petimus,
Nam, si fratres nos amamus,
Metipsos nos diligimus.

5. Nobis iam remetietur
Mensura, qua nos dedimus,
Nobisque retribuetur,
Ut nostro fratri dedimus,
Dignum est, ut quis salvetur,
Si fuit amor proximus.

6. Caritatem serva, tene

Ad Deum[que] et ad fratres,
Tuae radices ac venae
Semper sint ad Dei laudes,
Non [est] sine metu poenae
Laedens filios vel patres.

7. Fertur caritas perfecta
Amor ad Deum ac fratrem,
Ipsa pura, simplex, recta,
Tenens quippe veritatem,
Est amabilis, directa
Et expellit vanitatem.

8. Qui non habet caritatem,
Hic videtur nil habere,
Iam non habet claritatem
Hic ad Deum comparere,
Ipsa parit veritatem
Quaerens Deum retinere

9. Caritas est [et] humilis,
Ipsa neminemque laedit,
Est dulcisque flectibilis
Haec nobiliterque gerit,
Est lataque amabilis,
Ea sanctitatem quaerit.

10. In caritate permanens
Hic in Deo commoratur,
In ipso est omnipotens
Et in eo contemplatur,
Est ipsa virtus praevalens,
Sine qua nemo salvatur.