MEMBRUM I.

Utrum solus Deus vere et proprie sit ?

Quaeritur ergo primo, Utrum solus Deus vere et proprie est.

Et videtur, quod sic.

i. Nomine enim proprio non nominatur aliquid, nisi nomen significet illud quod sibi soli et proprie convenit. Dicunt autem Dionysius et Damascenus, quod hoc nomen, Qui est, proprium nomen Dei est. Exod, iii, 14: Sic dices filiis Israel: Qui est, misit me ad vos. Ergo esse proprium solius Dei est.

2. Adhuc, Esse quoddam perfectum est: nec proprie esse est, quod sui extra se aliquid habet. Omne autem creatum sui esse aliquid extra se habet: aliter enim non esset extensum per durationem. Verum ergo esse quod potentiae et privationi impermixtum est, solius illius est, quod totum esse intra se habet: hoc autem non est nisi esse essentiae divinae: ergo esse vere essentiae divinae proprium est.

3. Adhuc, In libro de Causis, propositione secunda, probatur quod esse pri- mae causae ante aeternitatem est, eo quod non est acquisitum: et ideo esse se habet ad aeternitatem ut prius natura: et vocat aeternitatem aeviternitatem. Acquisitum ergo esse secundum hoc non est simpliciter esse, sed quoddam esse est: nec est purum esse sive verum, quod nihil de non esse admixtum habeat: quia omne acquisitum secundum se et secundum rationem prius natura in potentia est acquirendi quam acquisitum sit. Quod autem in potentia est acquirendi, in quantum tale est, non est. Ergo vere et proprie non est nisi esse illius quod nullo modo, acquisitum est: hoc autem esse tantum Dei est: ergo esse vere et proprie solius Dei est.

4. Adhuc, Esse in Deo per causam est. Est enim causa omnis esse, et esse, ut dicitur in libro de Causis, primum causatum ejus est. Dicit autem Aristoteles in II Physicorum, quod causa posita ponitur effectus. Est autem Deus continentiae causa, et non nunc causans, et postea non causans. Ergo continentiae causans esse est, et a quo est omne esse, ut dicit Dionysius in libro de Divinis nominibus, cap. 5. Omne autem quod in secundis est a primo, a secundis non percipitur in veritate et puritate qua in primo est: ergo quod in primo est, et in secundis, secundum veritatem et puritatem non convenit nisi primo.

5. Adhuc, Ille cujus omnia sua esse

suum sunt, vere est: illud antem quod tale est, quod nihil suorum esse suum est, non est vere esse, sed est esse ad aliud, quod non est nisi secundum quid et non simpliciter. Solus Deus est, cujus omnia sunt esse suum. Ergo solus Deus simpliciter est: solius ergo Dei simpliciter proprium est esse.

6. Adhuc, Constat, quod omne esse creatum participatum est: omne participatum secundum aliquid participatum est, et non simpliciter esse: ergo simpliciter esse, est non participantis: nihil autem participans solus Deus est: esse ergo simpliciter solius Dei est. Ex his videtur, quod vere et proprie esse solius Dei sit. Et super hoc videntur fundare Augustinus et Hieronymus intentiones suas. Dicit enim Augustinus quod " ipse vere et proprie dicitur esse, cujus essentia non novit praeteritum vel futurum. " Et hoc scribit Augustinus in libris de Trinitate. Et Hieronymus: " Deus solus qui exordium non habet, vere, essentiae nomen tenuit. "

In contrarium hujus est, quod esse vere hoc est, secundum quod esse est omnibus existentibus commune: quod autem commune omnibus est, uni proprium non est: ergo esse non proprium Deo est.

Juxta hoc quaeritur quod ex verbis Augustini dicitur, quod Deus vere et proprie esse dicitur: quare dicitur vere, et quare dicitur proprie ?

Solutio. Vere ei proprie esse dicitur, ita quod proprie referatur ad ens, sive ad id quod est, et referatur vere ad esse. Et tunc vere esse est, quod simpliciter esse est, et quod nihil umquam habuit, vel habet, vel habebit de non esse admixtum: sicut verum aurum dicitur, quod nihil alienae naturae habet admixtum. Proprie autem est, in quo est idem quod est et esse. In quo enim diversum est quod est, et esse, per aliud est quam ipsum sit. Et hoc modo proprie et vere soli Deo convenit esse.

Et hoc modo procedunt omnes objectiones primae, et concedendae sunt hoc modo.

Ad id quod objicitur in contrarium, dicendum quod esse quod omnibus commune est, est esse commiscibile et participabile, secundum communitatem analogiae dictum de omnibus: et hoc non est esse simpliciter, sed secundum quid: nec est esse vere, sed cum non esse permixtum: verum enim in naturis opponitur permixto, sicut in sermonibus opponitur falso, et in operibus opponitur vano, et in apparentibus ad sensum vel intellectum opponitur phantastico.