Circa eleemosynam secundae Missae 79

S. Congregatio responclit: Dentur Resolutiones in Cameracen., diei 25 septembris 1858, quam causam expositam habes in cit. vol. I, pag. y.

Animadversum itaque est, cum Sacerdotibus liberum sit

secundam Missam iuxta propriam intentionem applicare, dum-

modo stipendium non recipiant, videri pro defuncto iuxta

Pacti Mariani leges secundam Missam posse in themate Pre-

sbyteros applicare, quum ob hanc rem stipendium non reci-

perent.

Sed e converso posse animadverti, quamvis hi Parochi vel

presbyteri, initio libere darent nomen illae piae societati, atta-

men, postquam adscripti fuerint, liberos amplius eos non esse

ab illiusmodi celebratione. Quare licet eleemosynam pro se-

cunda Missa materialiter et directe nequaquam perciperent,

aequivalens tamen temporale compendium indirecte recipere

ex eo quod alio die, quo eam Missam celebrare deberent,

liberi sint ad eandem applicandam pro alio titulo cum respon-

dente eleemosyna; quod emolumentum non caperent, si pro

defuncto ex Pacti Mariani lege celebrare debuissent.

Ad hanc itaque controversiam solvendam, necessarium erat

inquirere de fine legis, quae prohibitionem induxit ; ut ex eo

fine vis prohibitionis, quousque sese protenderei, dignosceretur.

Porro eiusmodi finis seu ratio legis ponendus dicebatur in

periculo, ne turpi lucro ac quaestui locus aperiretur, atque in

populi scandalo.

Animadversum itaque est, primis Ecclesiae saeculis non

unam ac duas Missas fuisse uni eidemque sacerdoti permissas

eodem die celebrare sed etiam plures. Eiusmodi permissionem

fuisse coercitam ut amoveretur periculum sordidi lucri et quae-

stus: unde ex can. Sufficit, de Consecr., dist. 7, Alexander II saeculo undecimo sic legitur respondisse : «c Sufficit sacerdoti

« unam Missam in una die celebrare, quia Christus semel

« passus est et totum mundum redemit. Non modica res est

« unam Missam facere, et valde felix est, qui unam digne

« celebrare potest. Quidam tamen pro defunctis unam faciunt