80 ARIMINEN.

Uve et ampliusr, et ad menten : et mens est, attestationes a Medicis esse cum iuramento subscribendas, etiamsi pe- riodice et habitualiter exhibeantur ; in potestate tamen esse eiusdem Capituli per aliquem Canonicum visitare infirmum, et quatenus dubium extiterit, Archiepiscopus utatur iure suo.

Secundo etiam requiritur ut Canonicus infirmus, dum integra valetudine utebatur, solitus esset divinis officiis in- teresse ; alias enim distributiones quotidianas non lucratur ; quia morbus non est causa non residendi in eo , qui etiam sanus non resedisset, Ioann. Andr. et Abb. in Cap. Ad audientiam de Cler. non resid. et in Cap. Cum percus- sio ; Fagnanus in Cap. Licet de Praebend. n. 148: tunc enim, teste Benedicto XIV in lnstit. 107 n. 47, absentia non morbo tribuitur sed voluntati. Id etiam probavit S. C,' C. in Mantuana 6 Februarii 1627 respondens: Distri- butiones quotidianas ita demum Oratori aegroto deberi, si alias Ecclesiae solitus erat inservire, cuius iustificatio remittitur conscientiae Episcopi; et confirmavit in Fer- rarien. 12 Septembris 1648; in Reatina 5 Martii 1667.

Porro infirmitas in casu nonnisi ab unius Medici gene -̂ rico nec iurato testimonio comprobatur : de frequentia vero, Capitulum deposuit quod dum Canonicus Petrus camerarii munere fungeretur chorum adibat diebus festis , et una ex tribus vicibus in diebus ferialibus, dum eius successores in officio assidue adsistunt et rite rationem reddunt de admi- nistratione rerum capitularium ; quod ille nondum facere curavit.

Praeterea infirmitas, qua Canonicus detinetur, talis ae- stimanda non videtur, ut absolute chorale servitium eidem impedire queat : nihil enim de hoc habetur in Medici atte- statione. Et revera licet Ecclesia, tanquam piissima mater aegrotantibus plurimum indulgeat, nihilominus, teste Bene- dicto XIV in Inst. cit. 107 num. 47, inter morbos haud recenset levissimum dolorem, et quamcumque tristitiae cau- sam. Proinde idem Pontifex optime loc. cit. adnotat « non