TRANEN. 81

Acta, Tom. XXXI. fase. CCCLXII. 6

Devòti, qui de sententia definitiva scripsit : « etiam viva voce appellamus ».

Dein quia Doctores passim opinantur scriptis debere fieri appellationem ab interlocutoria sententia, verbis autem posse appellari a definitiva, rem explicat hac animadversione ci. Santi (1. c.) ibi : « Magis dura videtur et adversa iu- dici appellatio ab interlocutoria, quam a definitiva. Prior enim appellatio suspendit cursum iudicii, et exercitium iu- risdictionis iudicis : secunda vero appellatio suspendit solum executionem sententiae, non autem iudicium in quo iudex per sententiam definitivam functus est iam munere suo ».

De appellatione verbotenus prolata testatur Archiepiscopus. Dein confugiens advocatus ad remedium restitutionis in

integrum si appellationis deesset subsidium, notat S. Rotae Tribunal, numquam tale subsidium denegasse quando sen- tentia aperte iniqua videatur tum quoad actorum for- mam (nullitatis vitium), tum quoad causae meritum (vi- tium iniustitiae). « Dicebant Domini restitutionem semper dari quando resultat laesio ex nullitate et iniustitia sen- tentiae ». Decis. 241, p. 8. Recent, cor. Reipo et passim. « Ubi constat de nullitate et iniustitia datur etiam ad- versus sententiam et rem iudicatam ». Rot. Rom. Rec. Dec. 672, n. 1, p. 1.

Ad rem narrat patronus appellationem tantummodo ore, non scripto, factam fuisse et diu hoc statu permansisse, quia iudicis haec fuerat voluntas. Etenim prius quam res apud S. O. C. denuntiaretur, Archiepiscopus iterum partes dissidentes inter se componendas curavit. Non ex eius sen- tentia eventus successit, sed non ob hanc causam Clerus condemnandus est, qui imperium legitimi Moderatoris sui detrectare recusans, eius iussis obtemperavit.

Altera causa cur restitutio in integrum concedatur, ex laesione gravi ac perpetua desumit orator, asserens ex sen- tentia onus gravissimum Clero imponi, quum ille emolu- mentorum fons exsiccetur, unde vitae et dignitatis suae ali- mentum haurire debuerat.