9 4 Ex S. C. Episcoporum et Regularium

et decimas. Decretales (lib. II, tit. 26 de Praescriptionibus, c. 9)y Reiffenstuel (lib. I Decret., tit. 4, n 105).

Quinimo in quodam manuscripto a. 1801 de statu paroe- ciae S. Petri legitur quod « omnes ibi commorantes statim fiunt eiusdem parochiani, uti constat ex eo quod infirmi ad alias civitatis paroeciae etiam pertinentes statim ac hospitale ingrediuntur fiunt filiary paroeciae S. Petri ; hinc idem paro- chus illico acquirit ius eos funerandi ac sepeliendi in propria paroecia ». Ab altero documento vetustissimo omnia paro- chialia iura parocho S. Petri attribuuntur super defunctos ho- spitalis, ita ut, si aliquis eorum eligat sepeliri in diversa pa- roecia, dimidia emolumentorum pars ei tradenda sit.

Consuetudo autem centenaria eiusdemque relativa prae- scriptio, arguit advocatus, aequivalet privilegio et meliorem titulum de mundo praebet, nullum requirit titulum et lo- cum habet etsi ius résistât, iuxta cap. I De Praescriptionibus in 6. Et Benedictus XIV (De Syn. dioec, Lib. 12, c. 8, n. 8), ita se exprimit : « Nihil magis tritum quam legem quamlibet humanam, etiam canonicam, posse contraria consuetudine, quae sit rationalis et legitime praescripta, abrogari, iuxta textum in cap. fin. de consuetudine ». Schmalzgrueber (Ius Can., part. I, tit. 4, n. 20), Pignatellus (Cons. Can. 25, n. 2, tom. io). Ceterum alii duo parochi contra iurisdictionem a parocho S. Petri in hospitali exercitam usque ad hodiernum tempus nunquam reclamarunt.

Deinde patrocinator descendit ad rationes adversariorum refutandas. Et sane, ait, Decreto episcopali, edicenti novum hospitale non esse canonice- erectum ac proinde habere non posse veteris iura ac privilegia, opponuntur omnes citati testes, qui deponunt de identitate utriusque nosocomii, muris tantummodo mutatis. Ens igitur morale, quod unice spectari debet, quodque per plura saecula existentiam canonicam sal- tem ex consuetudine praesefert, a dioecesanis Episcopis reco- gnitam, non indiget certe alia canonica erectione. Revera