UTINEN. 97

Acta, Tom. XXXI. fase. CCCLXII. 7

Unde arguit patronus, his in adiunctis, consummatio matrimonii fere impossibilis evasit. Nam haud cum femina obscoenis assueta res illi erat habenda, sed cum virgine, quae, veneris ignara, incorrupta ingenuitate praefulgebat. Cum Noema in toro non decubuit; sed illam, a qua aeger visebatur, haud certe ruentem in amplexus, si blanditiis il- lexit, invenit, sed verecundia et contagionis formidine eni- xissime reluctantem expertus est. Nemo credet hisce adiun- ctis, tam minimo temporis spatio, Victorium Noemam com- pressisse. Hoc plures testes incredibile et fere absurdum exi- stimarunt.

Hisce positis orator ad argumenta iuridica descendit, ac primum inconsummationem matrimonii ex iurata depositione actricis probat.

Huic actricis depositioni omnem fidem praestandam esse subdit patronus, quia spectatissimi testes eam pietatis stu- diosam et veritatis amantissimam praedicant.

Tandem, aliis omissis, de eius honestate ac religione idem confirmat Curia Archiepiscopalis: « Hoc unum addo, religionem, miserrimam mulieris conditionem et alia quae ex processu emergunt, mereri ut eidem mulieri per aposto- licam dispensationem succurratur ».

Frustra vero obiiceretur, Noemam, quantumvis piam et honestam, suae serviendi utilitati studium ad mendacium perpellere potuisse ; siquidem, respondet advocatus, ex plu- ribus testibus constat, Noemam tempore non suspecto in- consummationem matrimonii affirmasse. Testis est Attilia Cavarzerani. cui Noema a viro discessura, ut Venetias se conferret, matrimonii inconsummationem patefecit.

Ulterius, prosequitur orator, idem confirmatur ex ipso viro, qui licet contumax fuerit, tamen in epistola Curiae Ar- chiepiscopali missa clare se numquam uxori coivisse fatetur.

Hanc viri confessionem magni esse momenti contendit patronus, siquidem tantum abest, ut coniugium dissolvi Vi- ctorius exoptet, ut ne tori disiunctionem uxor obtineret, impedire conatus sit.