Meievitana io3

an a Capitulo vel a Vicario. Cum enim ex una parte ius eam exigendi sibi vindicet Capitulum, attributa caeteroquin Vicario illius parte, ex altera Vicarius pecuniam sibi solven- dam esse contendat, ita ut ipsam ab eo Capitulum repetat; quaestionem pro eodem Vicario diiudicandam esse contendit patronus. Siquidem recolit pecuniam a Gubernio solvi ad in- commodum Vicarii compensandum deferendi pauperes ad coe- meterium ; hoc autem incommodum Vicarius curatus non au- tem Capitulum persentit, hinc Vicario merces tribuenda est.

Praeterea idem patronus explicationem quaerit circa di- midiam partem Capitulo et insimul Vicario tribuendam. Cum enim in posterum pauperum cadavera decenter prius deferri debeant ad ecclesiam parochialem, et cum id secumferat ut vespillonum opera adhibeatur, (qui quidem quamvis cadavera de domo ad currum et de curru ad coemeterium portent, nullo tamen pacto ad ecclesiam accedendi adstringuntur) ce- reisque insuper ad sacra piacularia celebranda in ecclesia uti oporteat; profecto hi sumptus e pecuniae parte Capitulo attributa detrahendi videntur. Nam Vicario incommodum fe- renti, postulante iustitia, tota merces debetur; eo magis quod, praeter istiusmodi sumptus in pauperibus efferendis, Capitu- lum alios nec unquam fecit, nec in posterum facturum est, prout testimonia alias exhibita confirmant.

Pariter notum est, ait patronus, reipublicae administra- tores mandantes parochis ut de celebratis matrimoniis testi- moniales litteras in acta referenda sibi mitterent, pro eorum remunerando incommodo certam summam destinasse. Hanc autem Vicarius curatus, Capitulo assentiente, totam sibi vindicat ; cur igitur, subdit, ubi eadem concurrunt adiuncta non idem iudicandum ?

Quod si minime placeat totam pecuniam attribuere Vi- cario, animadvertit patronus ipsum, ea sibi attributa, sumptis facere pro pauperibus efferendis paratum esse, imo et Ca- pitulo solvere quod pro divitibus efferendis ipsi solvi solet.