108 VLADISL AVIEN.

vincti sunt propinquitate sanguinis, sorores et frater; sed etiam quia testatio huius cum Ioannis testatione e diametro pugnat. Ideoque alteruter vel uterque necessario eructant mendacium. Reque vera mulier ait : « Quum, aestuans in- dignatione , negassem, me huic enarrationi (stupro) fidem praebere, mater dixit, se id a fratre meo Ioanne scire». Ioannes versa vice iurat : « De hoc stupro, actrici illato, neque cum ea, neque cum Ignatio, neque adeo cum utrolibet coniugum unquam quidquam locutus sum, ac in universum ne mentionem quidem cuiquam feci. Cum sorore dissimula- bamus rem mutuo veluti nihil accidisset ».

Ceterum, prosequitur orator, finge etiam Philippinam et ab ea inductos testes a veritate minime aberrare, non tamen exinde statim sequitur cassandum esse matrimonium in con- troversiam adductum. Ad hoc enim necessario requiritur ne affinitatis impedimentum semel enatum, ope dispensationis sublatum subinde minime sit. Praesenti vero in causa omnia suadent assertum affinitatis impedimentum, quatenus com- mentitium non sit, sive ante nuptias, sive pacifica coniugum cohabitatione decem annis durante per dispensationem occul- tam deletum esse. Re namque vera esset de impedimento prorsus occulto. Etenim ex tribus testibus, Maria et Ioannes, qui superstites sunt, iurant se adeo arcanum silentium ser- vasse, ut ne inter se quidem ea de re loqui licitum sibi pu- tarent; soror altera, cuius testimonium Philippina in me- dium affert, non solum testatur : « Mater tranquillam me reddidit, a fratre Ioanne fidem sibi solemniter datam esse, ne quod viderat, evulgaret » ; sed adiicit : « de ea re, cum nemine, ne cum fratre quidem Ioanne, unquam locuta sum ».

Compertissimam ceteroquin est, notitiam sive suspicio- nem stupri modo in medium aliati ad neminem, antequam Philippina praesenti iudicio animum adiecisset, pervenisse. Etenim si quando hac de re per tam diuturnum temporis spatium quisquam locutus esset, parentes, propinquos, fami- liares, idest, septimam manum id latere nulla prorsus ra- tione potuisset. Iam vero quaerenti iudici : « Quam credis