VARSAVIEN. SEU LUBLINEN. 10$

Quod depositionibus supranominatorum testium demon- strata sunt facta, quae in actrice iustum erga maritum eiusque proximos excitare possunt odium ;

Quod ex Iure canonico eiusque Commentatoribus odium invincibile, si certis fundetur factis, sufficit ad pronuntian- dam separationem (Cosci, De separ. lib. 2, cap. IO, nn. 17-20, 54, 61 et 64; cap. Ii nn. 1, 30 et seq. item n. 100);

Quod in expositione huius causae hodie procurator rei conventus ipsius nomine declaravit : - mandantem suum, uti bona et pacifica indoles ac voluntas ipsius manifestetur, assentiri ad aliquot annorum separationem decernendam ex mutuo coniugum consensu, sed non ad tempus indefinitum...; id quod Iudicio praesumptionem aifert et concludere cogit, in ius vocatum respicere dumtaxat commodum suum mate- riale , nimirum nolle amittere ius ad bona uxoris, quod necessario sequetur in casu separationis ad tempus indefi- nitum ;

Quod cum haec ita sint, rationes ab actrice in petitione de separandis ad tempus indefinitum coniugibus citatae, tam iuridice quam moraliter fundatae censeri debent. Ideo Iudi- cium Archiepiscopale Varsavien, separationem a mensa, toro et mutua cohabitatione Ioannis et Halinae ad tempus inde- finitum, ex culpa in ius vocati mariti, decernit vigore hu- ius definitivae in prima instantia latae sententiae ».

Atqui in conspectu huius duplicis sententiae definitivae super eadem instantia in oculos insilit substantialis defectus, quippe de eadem instantia iudicii non fas est nisi semel ius dicere, edita sententia sive bene sive male iudex functus est munere suo. Bouix (de iud. 11, pag. 236) tradit: « sen- tentiam definitivam a se latam nequit iudex revocare aut corrigere. Quae regula generalis omnino, certa est, et ab omnibus admissa ».

Sane Schmalzgrueber (tit. de sent. et de re iud. n. 87) ad quaestionem « quem effectum sententia producat ex parte iudicis » respondet: « facit ut iudex officio suo censeatur functus, sic ut sententiam a se latam revocare aut corri-