110 EX S. C. CONCILII

gere nequeat nisi vel interlocutoria simplex vel omnino fuerit nulla ». Ita Pirhing h. t. n.85.

Ex ipso autem tenore sententiae clare patet quomodo in errorem lapsa sit Curia. Cavet enim sententia, Curiam Varsavien, et Lublinen. decrevisse « separationem coniu- gum... ad quinquennium dumtaxat eo fine ut temporalis se- paratio cogeret nocentem ad resipiscendum ». Iamvero si haec fuit iudicis mens, nempe adhibere temporaneum reme- dium et temperamentum ; sententia non dicenda erat defini- tiva sed tantum interlocutoria seu provisoria ut tunc facultas iudicis non perimebatur quoad meritum causae definiendum.

Secunda vero definitiva sententia non solum contradicit primae quoad formam iudicialem sed contradicit quoque in substantia. Nam in prima edictum fuerat : argumenta actri- cis « non esse adeo gravia ut possent secumferre separa- tionis definitivae decretum ». Sed in secunda instantia no- vae probationes quoad substantiam deductae non sunt.

Quem defectum substantialem secundae sententiae visus est vir persentiisse, quum ab acceptatione instantiae mu- lieris apud Curiam Varsavien, appellaverit ad Curiam Lu- blinen. ; at appellationem non admisit Curia Varsavien., rescribens die 2 aprilis 1900: «Iudicium Archiepiscopale Varsavien, appellationi per reum conventum interpositae... non defert ».

Curia autem Varsavien, quae libenter indulsit instan- tiae Halinae, videtur facile quoque aures praebuisse omni- bus attestationibus ab eadem productis, nihili pene faciens adversa viri argumenta. Porro attestationes exceptae in se- cunda inquisitione et ipsa iudicialis sententia et litterae inde datae ab Archiepiscopo maxime inculcant et repe- tunt , virum pene indignum esse , qui vel audiretur in iudicio, quippe qui saevitiis et contemptu afficiebat suum senem patrem eumdemque graviter infirmum. Eritne amans, sollicitus uxoris et filiorum qui suum patrem senem, infir- mum despicit, pessumdat, saevitiis insectatur ? Revera alia fieri non potest gravior accusatio ; attamen vir ad repellen-