1 1 4 RESIDENTIAE

Episcopus T. de informatione ET voto rogatus respondit : SESE censere ius ESSE sacerdoti' P. oeconomo, ad n u t u m amovibili , quaer i tandi locum meliorem et perpetuum; neque potuisse eumdem excludere a possidenda illa paroecia, ex quo Episcoporum sit r i t e consulere animabus sibi concredit is .

Disceptatio Synoptica

I URA ARCHIPRESBYTERI . In primis videtur iste iure é p r o - pria Dioecesi discessisse et proinde praeceptum Episcopi B. diei 9 Mar t i i ab eo observandum non esse, et hoc non uno EX Capite.

Et primo. Nullo iure cautum est, Episcopos posse cogere ad residentiam qui beneficia residentialia non habent ad t r ad i t a per De-Mar t in i s Resolut. Iur. lib. lc. 107 n. 1 et seq. Quod si cogi non possunt ad residentiam stricto iure qui simplicibus beneficiis f ruun tur , mul to minus cogi pote- run t qui nul la beneficia possident, et ad t i tu lum pat r imo- nii Ordines sacros susceperunt, iusta eumdem De-Martinis loc. cit. n. 3. Garzia p. 3 cap. 2 n. 4, Pigliateli . . Con" suit. 56 tom. 3 n. 22. Por ro in casu nostro sacerdos P. nullo vero beneficio residentiali poti tur; hinc stricto iure ad residentiam cogi non poterat .

Secundo. Ex decreto Concilii Tr ident ini Sess. XXIII, cap. 16 de Ref. ad residentiam cogi non poterat sacerdos P. quia nul l i Ecclesiae adscriptus fuit. Deest enim huius ad- scriptionis actus , cui suppleri non poterat per manus Oecono- mi -Cura t i ad nutum Episcopi, quod idem sacerdos obivit; quia munus hoc non est vere beneficium, quod conferatur in t i tu lum, cum ei desit perpetuitas necessaria ad constitu- endum verum beneficium. Hinc poterat a Dioecesi propria discedere, et iam repugnante Episcopo, iux ta sententiam P i - gnate l l . loc. cit. n. 3> Garz, de Benefic. par. 2 cap. *5. n. 102. Gal lemart . declarat, ad Conc. Trid. Sess. 23. c. 16 de Ref. et S. C. C. in Eugubina 21 Ian. 1797.

Nec obstat adscriptio si reapse facta fuit. Nam Triden- t inum in citato decreto loquitur de iis, qui inconsulto Epi-