108. (6). Rhythmus Sextus.

Maris stella, mater Christi,

salutaris hostiae,
Quae peccata tulit mundi

sacro suo sanguine
Et nos suae sanctae carnis

reficit libamine,
Dum in ara crucis eum

vidisses occumbere,
Et hunc Ioseph sepelisset

officiosissime,
Ioseph, sane memorandus

vir misericordiae,
Vere iustus, sicut Lucas

noluit omittere,
Militesque monumentum

custodirent sedule,
Ne facultas esset cuiquam

illuc gressum tendere,
Qui dolores habebantur

tunc in tuo pectore,
Quos angores sustinebas,

quis valet evolvere?
Nam si tantum eum planxit

Maria Magdalene.
Et si doluit Maria

Iacobi et Salome,

Sicut plane manifestant

verba sacrae paginae,
Quid egisse te putamus

veram matrem utique,
Ad quam dolor mortis eius

pertinebat proprie?
Vere fiebas, et ubertim

profluebant lacrimae,
Gemitusque columbino

promulgebas gutture,
Quamvis multae confortarent

te fideles animae
Et Iohannes, cuius eras

commissa custodiae,
Matrem maestam relevaret

filii solamine.
Et si ego, mater, illo

te vidissem tempore
Et, quod credo, tunc fuisset

mihi datum credere,
Consolatus te fuissem

certe flexo poplite,
Sed non vultu laetabundo

neque sicco lumine,
Sed. ut eras, gemebundam

compellens ex nomine

Suggessissem condolendo :

virgo mater, audi me,
Benedicta, quid vexaris,

quid fles amarissime?
Natus tuus hic, quem ploras,

ipse est rex gloriae,
Moriendo mortem nostram

superavit hodie.
Iam nunc init cum tyranno

certamen mirabile,
In quo iura dissolvantur

virtutis mortiferae,
Ut captivi educantur

ex inferni carcere.
Quibus actis mox resurget

victoriosissime,
Nam ab ipso portae mortis

contritae sunt ferreae.
Gaudet Adam viso sui

redemptoris lumine,
Exturbatur et pavescunt

infernales furiae,
Ipse princeps tenebrarum

forti vinctus compede
Damnum suum lamentatur

inrecuperabile,
Quia perdit, quos se nunquam

timebat amittere.
Tunc ad ipsum, quo devoto

fruebaris comite,
Qui haerebat tibi sagax

ut minister dominae,
Ad Iohannem gratiosum

haec curassem dicere
Ita, ut me tu audisses:

quid est, beatissime,
Quae haec virtus est in caeli

senatoris pectore,
Quis affectus pietatis

virginis cum virgine?
Hanc confortas, ut non ploret,

et gemis tam anxie?
Dolor tuus facit eius

dolorem accrescere
Et, nisi tu cesses, ipsa

nequit se compescere,

Quia natum suum carum

diligit tenerrime.
Parce sibi, parce tibi,

vir gloriosissime,
Cessent fletus columbini,

cessent luctus aquilae.
Recordare scripturarum

et credens intellege,
Quia tali oportebat

haec impleri ordine.
Hic est, qui se mortem mortis

per prophetam Oseae
Et inferni mortem vocat,

si legisti, recole.
Iam antiquae transmutantur

legis ceremoniae,
Agnus Dei immolato

patri suo corpore
Holocaustum se pro nobis

obtulit placabile,
Docens sensum spiritalem

nos praeferre literac
Celebrando pascha sine

fermento nequitiae
Et pascendo sensus nostros

azimis iustitiae.
Sanguis, qui cum aqua fluxit

tunc ex eius latere,
Nos per eius passionis

fidem cum baptismate
Designat purifieandos

peccati prurigine.
Iam latronis positurus

animam in requie
Iustus iudex mutat legem

prioris sententiae
Cherubimque iubet ensem

flammeum deponere
Et ad gustum ligni vitae

lapsis viam pandere.
Iam caelestis gratulantur

senatores curiae,
Caritatis solidatur

libertas perpetuae.
Hoc est ergo, virgo mater,

funus istud lugubre,

Quod origo comprobatur

perennis laetitiae.
Unde gaude, imperatrix

famae celeberrimae,
Generosa et formosa

virgo, germen Abrahae,
Praeelecta et insignis

ex David progenie,
Vas sacratum et dicatum

Dei sapientiae!
Gloriare et exsulta

et lauda plenissime,
Quia Dominus virtutum

victo mortis principe
Corpus suum de te sumptum

sine viri semine
Immortale suscitabit

et incorruptibile ;
Et videbis et gaudebis,

patienter sustine)
Haec locutus praesumpsissem

propius accedere
Et adorans reverenter

et submisso capite
Manu mea genas tuas

lacrimis extergere,
Gratus tibi tali modo

cupiens exsistere,
Ut ipsa me consoleris

in die angustiae.
Quam felices illos, quibus

datum est hoc faceret
Quam felicem me, si velis

auribus percipere,
Quas indignus tibi preces

effundo cotidie,
Ut tu quam replevit Deus

habitans in homine
Et quae illum peperisti,

qui est sol iustitiae,
Qui egenum miseratus

erigit de stercore
Et, quae sunt infirma mundi,

dignatur eligere,
Ipsum poscas, ut det mihi

locum indulgentiae

Concedatque temptatoris

laqueos effugere,
Ut cor meum non declinet

in verba malitiae,
Ut non mihi dominetur

pestis arrogantiae,
Sum [qui] cinis et putredo,

vermium deliciae.
Tu es enim liberalis

honorificentiae,
Quam prae cunctis unxitDeus

oleo laetitiae,
Quia omnis in te venit

plenitudo gratiae,
, Quam per partes sanctus suis

spiritus dat munere.
Tu es decus mundi magnum

et incomparabile
In excelso tribunali

ab aeterno iudice,
Quem Iactasti, sublimata

tanta celsitudine,
Ut hanc nullus intellectus

possit comprehendere.
In vestitu deaurato

clara micans facie,
Super choros angelorum

in regali schemate
Consecuta praecellentis

honorem potentiae,
Coronata rutilanti

caput diademate
Vel ex auro vel ex magno

pretioso lapide,
Coram summa maiestate

virtutis uranicae
Melodizans harmoniae

carmen inexplebile
Et incircumscripto semper

illustrata lumine
Sanctus, sanctus voce magna

nunquam cessas psallere,
Pandens aures, si quis velit

sua vincla solvere
Nec dedignans miserorum

aerumnas attendere,

Sed parata invocaiiti

cuilibet succurrere.
O patrona peccatorum,

huc ad nos convertere,
Illustrato terras nostras

vultus tui sidere
Et ex illa sede tua

domum istam respice
Et commenda salvatori

locum hunc assidue
Ac benigna nostri memor

nos a malis eripe
Beneficiisque tuis

incessanter refove,
Qui nos tibi commendamus

satis necessarie,
Implorantes opem tuam

super nos descendere.
Pro peccatis quippe nostris

tribulamur undique
Et praevaluerunt in nos

hostium insidiae,
Qui nos dente genuino

non cessant corrodere
Et carpendo vitam nostram

mala sua tegere,
Quorum lingua graviore

nos affecit vulnere,
Quam si morsum pateremur

colubri vel viperae.
Quos tu mater ab incepto

refrena et cohibe,
Ne nos impedire possint

eorum calumniae,
Sed, quod contra nos conantur,

dissipa et destrue
Ac resistens forti manu

resistendo praevale.
Non habemus enim, qui nos

conetur defendere.
Sed praedones et tyranni,

satellites Satanae,
Genus malum, lupi graves,

servi avaritiae
Bona nostra devorantes

rapaci ingluvie

Corda nostra repleverunt

aceto et aloe.
Consolare destitutos,

lapsis manum porrige
Et educ de luto faecis

et lacu miseriae,
Ne nos mortis sempiternae

comprehendant tenebrae,
Sed illustret mentes nostras

lux caelestis gratiae,
Dono cuius sordes tantas

possimus evadere,
Quibus membra sua mundus

polluit nefarie.
Tu es enim mater Christi

suavis memoriae,
Per quam nobis sunt apertae

paradisi ianuae,
Quae tam potens es in omni

bonitatis opere,
Ut omnino sit beatum,

qualis sis, agnoscere.
Benedictum nomen eius

sanctum et mirabile,
Qui per orbem tuum nomen

esse fecit celebre,
Per quod posset reis suis

peccata remittere.
Benedicant te per aevum

virtutes angelicae
Et Iohannes illi duo

virtutis egregiae,
Praecursor, evangelista,

quos amas praecipue,
Begni Dei cardinales

et olivae geminae,
Caritatis, puritatis,

pietatis unicae.
Hi ad laudem creatoris

te in omni tempore,
Dominatrix, benedicant

et tu me et ego te,
Quamvis multo praegravatus

peccatorum pondere.
Parce mihi, gloriosa,

nec vindictam accipe,

Quod placere tibi volens

loquar praesumptorie,
De qua quidquid dici potest,

totum est amabile
Et iucundum et decorum,

honestum et utile.
Pronum vero tibi constat

et omnino facile,
Ad quoscunque velis usus

angelos transmittere,
Quod exempla multa probant,

quae longum est promere.
Ideoque sanctum nobis

Gabrielem dirige,
Qui te matrem Dei sui

salutavit congrue
Atque sancto gravidari dam

praedicavit flamine
Absque generatione

naturalis copulae.
Ipsum ergo a te causi-

dicum nobis tribue,
Uti preces nostras tibi

dignetur suggerere
Caelestique corda nostra

curet medicamine,
Quoniam sunt vanitati

subdita cuperfluae.
Intellectus bonus cunctis

est diligentibus te,
Sicut matrem Dei sui

quis debet diligere,
In qua summum et aeternum

bonum est confidere.
Ad honorem eius, sacro

quem Iactasti ubere,
Quem tu nobis, benedicta,

sic placatum effice,
Ut ipsius pietatis

dono devotissime
Studeamus iugo eius

colla nostra subdere,
Ut ad urbem pacis nostrae

dirigantur semitae,
Ut praecincti lumbos iuste

vivamus et sobrie,

Ut cor nostrum impinguetur

caritatis adipe,
Ut condignos operemur

fructus praenitentiae,
Ut feramus ad altare

cor mundum et humile,
Ut sit illi holocaustum

nostrum acceptabile,
Ut spernamus blandimenta

vitae huius miserae,
Ut adversa toleremus

cum mansuetudine,
Ut non fiat fuga nostra

sabbato vel hieme,
Ut cor nostrum dilatetur

in beatitudine,
Ut os meum repleatur

laudis tuae carmine,
Ut patronam te precanti

digneris impendere,
Ne insultent unquam victo,

qui me quaerunt perdere.
Ne avertas tuam, quaeso,

faciem ab inope
Nec sine tutela tua

velis me relinquere,
Dum pererro vagabundus

in hac solitudine,
In convalle lacrimarum

laborans gravissime,
Quem fatigat vehementer

corpus istud fragile
Et temptationum torrens

impellit multimode.
Summe Deus, quis hic erit

finis in certamine?
Quis misellum liberabit

de tanta voragine?
O Maria, nomen bonum,

nomen memorabile,
O nomen, quod melius est

quam multae divitiae,
Balsamum aromatizans,

tus mirae fragrantiae,
Flos aeternus, rosa lenis,

lignum semper viride,

Stella solis claritatem

suo vincens iubare,
Semper mater, quia nunquam

eris sine subole,
Speciosa et suavis,

canticum laetitiae,
Praedicanda et laudanda

privatim et publice,
Non hic tantum, sed in tota

mundi latitudine
Et in caelis angelorum

dulci modulamine,
Quam amare nolle nullus

potest sine crimine,
Cui placere fide stare

et Deo est vivere,
Thymum, ex quo Dei apes

satiantur avide,
Unde creant scripturarum

mella multifarie,
Cum te circum volitamus

te fruendam exhibe,
Dum nos tibi commendamus,

vota nostra suscipe,
Dum te proni salutamus,

quamvis hoc rarissime,
Ave tibi corum tua

dicentes imagine,

Incorrupta et fecunda,

noli nos despicere.
Caelum caeli, domus Dei,

vas misericordiae,
Semper, quaeso, pia virgo,

mei reminiscere
Spiritusque veritatis

dona mihi obtine.
Ut me suo tueatur

sacro moderamine
Sitque meae prece tua

consolator animae
Et infundat peccatrici

oleum in lampade,
Quo parata possit sponso

caelesti occurrere.
Ave, virgo singularis,

sumas haec benevole.
Ave, templum gratiarum

omnium capabile,
Ave, cuius peccatores

pascunt elemosynae.
Gaude, felix, et ex ipsis

unam mihi porrige,
Ut sublata per hanc omni

hostium formidine
Sine fine possim Deo

gratias rependere.

O Maria, nomen bonum,

Nomen memorabile,
O nomen, quod melius est

Quam multae divitiae,
Balsamum aromatizans,

Tus mirae fragrantiae,
Flos aeternus, rosa lenis,

Lignum semper viride,
Stella solis claritatem

Suo vincens iubare,
Semper mater, quia nunquam

Eris sine subole,

Speciosa et suavis,

Canticum laetitiae,
Praedicanda et laudanda

Privatim et publice,
Non bic tantum, sed in tota

Mundi latitudine
Et in caelis angelorum

Dulci modulamine.
Quam amare nolle nullus

potest sine crimine,
Cui placere fide stare

Et Deo est vivere.

Dum nos tibi commendamus,

vota nostra suscipe,
Dum te proni salutamus,

quamvis hoc rarissime,
Ave tibi coram tua

dicentes imagine,
Incorrupta et fecunda,

noli nos despicere,
Caelum caeli, domus Dei,

vas misericordiae.
Pronum vero tibi constat

et omnino facile
Ad quascumque velis usus

angelos transmittere,
Quod exempla multa probant,

quae longum est ponere.
Ideoque sanctum nobis

Gabrielem dirige,
Qui te matrem Dei sui

salutavit congrue
Atque sancto gravidandam

praeconavit flamine
Absque generatione

naturalis copulae.
Ipsum ergo a te nobis

Causidicum tribue,
Uti tibi preces nostras

Dignetur suggerere
Caelestique corda nostra

curet medicamine,
Quoniam sunt vanitati

subdita superflue,
Sed tu, mater gloriosa,

misero compatere,
Tendens aurem, si quis petit

sua vincla solvere,
Nec dedignans miserorum

aerumnas attendere,
Sed parata invocanti

cuilibet succurrere.
O patrona peccatorum,

huc ad nos convertere,
Illustrato terras nostras

vultus tui sidere
Et ex illa sede tua

domum istam respice
Et commenda salvatori

locum hunc assidue
Ac benigne nostri memor

nos a malis eripe
Beneficiisque tuis

incessanter refove,
Qui nos tibi commendamus

satis necessarie,
Implorantes opem tuam

super nos descendere.
Pro peccatis quippe nostris

tribulamur undique

Et praevalnerunt in nos

hostium insidiae,
Qui nos dente genuino

non cessant corrodere;
Heu miser, cur sum natus

tanta mala cernere I
Mater pia, stella maris,

in hoc consolare me
Et amico Dei magno

Nicolao condole
Et ancillae Dei piae

Cunegundi condole,
Cuius paene iam defecit

honor reipublicae.
Esto eius interventu

custos huius vineae
Et circumdans eam muro

rapientes ab igne (1. abige)
Palmites[que], quos pro duxit

benedic et protege,
Ipsa quippe te dilexit

affectuosissime
Semper ardens esse tuae

commoda ecclesiae;
Ergo et tu servos eius

consequenter dilige,
Consolare destitutos,

lapsis manum porrige
Et educ de luto faecis

et lacu miseriae,
Ne nos mortis sempitemae

comprehendant tenebrae,
Sed illustret mentes nostras

lux caelestis gratiae,
Dono cuius sordes tantas

possumus evadere,
Quibus membra suus mundus

polluit nefarie.
Tu es enim mater Christi

suavis memoriae,
Ob quam nobis sunt apertae

paradisi ianuae,
Quae tam potens es in omni

bonitatis opere,
Ut omnino sit beatum,

qualis sis. agnoscere,
Benedictum nomen eius

sanctum et terribile,
Qui per orbem tuum nomen

fecit esse celebre,
Per quam posset reis suis

peccata remittere.
Semper, quaeso, pia virgo,

mei reminiscere
Spiritusque veritatis

dona mihi obtine,
Ut me suo tueatur

sacro moderamine

Sitque meae prece tua

consolator animae
Et infundat peccatrici

oleum in lampade,
Quo parata possit sponso

caelesti occurrere.
Ave, virgo singularis,

sumens hoc benigniter,
Ave, templum gratiarum

omnium capabile,
Ave, cuius peccatores

pascunt elemosynae.

Gaude, felix, et ex ipsis

unam mihi tribue,
Ut sublata per hanc omni

hostium formidine
Sine fine possim Deo

gratias rependere.
Benedicant te per aevum

virtutes angelicae
Et ad laudem creatoris

te in omni tempore
Omnes sancti benedicant

et tu me et ego te.