121. Hymnus de mundi finali iudicio.

1. Hic altissimus iratus
Cum faciet iudicia,
Hic ostendet suum latus,
Suos pedes ac brachia
Et quod fuit verberatus
In impia tristitia.

2. Iesu Christi passionem
Semper porta tu in mente,
Eius quaere lectionem,
Tu procura hoc attente,
Conculcabis tu draconem,
Qui offendit te repente.

3. Deus magnus iudicabit

Per ignem praesens saeculum,
Multos idem conquassabit
Recte videns per speculum,
Adimplebit atque dabit
Ruinasque periculum.

4. Sono tubae omnes surgent
Deo cunctique parebunt,
Ipsi rationem reddent,
Quam vitare non valebunt,
Peccatores forte lugent,
Iusti vero congaudebunt.

5. Quando erit dies irae,
Ut hic mundus finiatur,
Tu debes [hoc] certe scire,
Ut hic igne comburatur,
Erit tempus mortis dirae,
Omnis caro dissolvatur.

6. Erunt quidem multa signa
Ante diem iudicii,
Decerpentur cuncta ligna
Et actus aedificii,
Creatura nulla digna
Contra impetum officii.

7. Tremens erit omnis homo,
Cryptas quaerens et cavernas,
Non stabit[que] quis in domo,
Quis intrabit in cisternas ;
Adam, quid peccasti pomo?
Deus, servos non tu spernas !

8. Destruxisti moriendo

Tu [nam] certe nostrammortem,
Reparasti resurgendo
Nostram vitam atque sortem,
Tu peccata dimittendo
Atque nostram poenam fortem.

9. Hic sedebit iudex sagax
Rationes auditurus,
Demonstrabit suas plagas
Passionem relaturus,
Hic discernet vias pravas
Nimis iuste cogniturus.

10. Legentur cuncta opera

Per custodes [tunc] hominum,
Servitiaque onera
Scienturve per Dominum,
Retribuet hic munera,
Ut rationi consonum.

11. Deus iudex, actor, testis
Hic erit in officio,
Cunctis erit magna pestis
In ultimo iudicio,
Reddetur ratio (de)gestis
Virtute seu vitio.

12. Non intres in iudicium
Cum servis tuis famulis,
Iucunda tu officium,
Dimitte nobis parvulis,
Per sanctum sacrificium
Nos simus intus ianuis.

13. Dicet: ite, benedicti,

Hic in vitam vos aeternam,
Et vos ite, maledicti,
In aeterni ignis gehennam ;
Contra verbum supradicti
Non volabit quis per pennam.