Concursus 125

« praesertim in causa S. Congregationis Concilii 28 augu- « sti 1745 proposita in Policastren., § Altero-».

Demum veluti malam incusabat Orator examinatorum relationem ex eo quod indignum approbaverint atque inca- pacem ; indignitatem vero Coelestini probari contendebat, tum ex anonymo recursu, tum ex informatione Archiepiscopi quoad Coelestinum scribentis - Addere vero debeo quod si haec omnia scivissem, eumdem ad concursum non admisissem. - Quapropter concludebat de nullitate concursus ac de mala examinatorum relatione in casu dubitari minime posse.

Verum, posita etiam concursus validitate contendebat, non Coelestinum sed Ioannem approbationem mereri. Hoc ut ostenderet, animadvertebat, responsiones ad casus propositos adeo miseras ac debiles esse, ut ambo concurrentes vel parum vel nullimode versatos esse in theologia morali, facile appa- reret. Quod auctoritate duorum theologorum confirmabat. Dato tamen et non concesso Coelestinum aliquantulum supe- rare Ioannem scientia, illud certum retinendum esse subdebat, hunc requisitorum praestantia alterum longe antecellere.

Sane Ioannem dicebat esse provectioris aetatis, iam a pluribus annis approbatum, praevio examine, ad confessiones utriusque sexus excipiendas, directorem apostolatus orationis extitisse, propriis expensis publicam capellani reaedificasse, ac pluries et per plures annos coadiutorem in cura animarum fuisse, nec non oeconomi munus cum plena Ordinarii satisfa- ctione obiisse; ideoque non solum esse approbandum, sed magis idoneum altero esse iudicandum. Haec omnia pariter Theologorum ut supra, attestatione firmabat.

Iamvero si huiusmodi requisita, pergebat Orator arcto foe- dere ceu Concilium Tridentinum et Benedictus XIV iubent, consociata fuissent, Ioannes eumdem ac Coelestinus, ni forte maiorem approbationis gradum consequi meruisset. Cum igitur, iustitia duce, inter approbatos Ioannes esset recensendus, illud solum inquirendum subiungebat, cuinam parochialis esset adiudicanda.