130 EPISTOLA ENCYCLICA

(1) Epp. 1. m, ep. i. (2) Ps. Lxxii, 26.

(5) Ierem. I, 10.

vissimum officii munus exceperimus. Testantur, sic ille (1), la- erymae meae et voces et rag ¿tus a gemitìi cordis mei, quales nunquam de me, ullo dolore, memini exiisse ante diem illam, in qua sors illa gravis archiepiscopatus Cantuariae visa est super me cecidisse. Quod ignorare nequiverunt illi qui, ea die, vultum meum inspexerunt... Ego magis mortuo quam viventi colore similis, stupore et dolore pallebam. Huic autem de me electioni, imo violentiae, hactenus, quantum potui, servata ve- ritate, reluctatus sum. Sed iam, velim nolim, cogor fateri quia quotidie iudicia Dei magis ac magis conatui meo resistunt, ut nullo modo videam me ea posse fugere. Unde iam, non tam hominum quam Dei, contra quam non est prudentia, victus violentia, hoc solo intelligo me uti debere consilio, ut, postquam oravi quantum potui, et conatus sum ut, si possibile esset, ca- lix iste transiret a me ne biberem illum... meum sensum et vo- luntatem "postponens, me sensui et voluntati Dei penitus com- mi t tam.

Nec plane repugnandi causae, multae, et maximae, defue- runt Nobis. Praeterquam enim quod honore pontificatus, ob tenuitatem Nostram, nullo pacto Nos dignaremur; quem non moveret ei se successorem designari, qui, cum ecclesiam sex fere ac viginti annos sapientissime rexisset, tanta valuit alacri- tate ingenii, tanto virtutum omnium splendore, ut vel adversa- rios in sui admirationem traduxerit et memoriam sui nominis factis praeclarissimis consecrant ? - Dein, ut praetereamus ce- tera, terrebat Nos, quam quod maxime, ea quae modo est hu- mani generis conditio afflictissima. Quem enim lateat, conso- ciationem hominum gravissimo nunc, supra praeteritas aetates, atque intimo urgeri morbo; qui in dies ingravescens eamque penitus exedens ad exitium rapit? Morbus qui sit, intelligitis, Venerabiles Fratres; defectio abscessioque a Deo : quo nihil pro- fecto cum pernicie coniunctius, secundum Prophetae dictum: Quia ecce, qui elongant se a te, peribunt (2). Tanto igitur malo, pro pontificali munere quod demandabatur, occurrendum esse Nobis videbamus: arbitrabamur enim Dei iussum ad Nos per- tinere: Ecce constitui te hodie super gentes et super regna, ut evellas et destruas, et aedifices et plantes (3) ; verum conscii