Concursus 131

sita considerata minime fuissent. Non obstare dicebat, quia non fuit responsum concursum esse validum, sed non con- stare de nullitate, quatenus posito actu, pro eius validitate standum est donec contrarium probetur. Addebat speciem causae Anagninae esse valde diversam, nam ex septem duo tantum concurrentes approbati fuerunt; atque unum ex reie- ctis postulasse nullitatem concursus ex eo quod aliqui contra prohibitionem Episcopi luminibus usi fuissent. Hinc posito dubio de validitate concursus, cum approbati ius in re, ceteri ius ad rem haberent, responsum fuisse non constare de nulli- tate concursus, quia praevaluit ius in re. In casu vero ambo concurrentes reprobatos fuisse dicebat, inspecta solummodo eorum scientia, quae agendi ratio cum Tridentinis sanctio- nibus et Pontificum constitutionibus contraria reperta fuerit recursum fuisse a mala examinatorum relatione.

Post haec Orator transvolans ad secundam sua defen- sionis partem contendebat suo clienti deberi poenitentiariam praebendam, ob suorum requisitorum praestantiam, cum laurea in utroque iure sit praeditus, concursum alias ad parochialem cum laude peregerit, munus concionatoris et confessarii exple- verit laudabiliter et fideliter, ceu ipsa testatur Curia. His aequa lance perpensis, atque additis morum probitate ceteris- que animi dotibus, tot meritorum puncta conflari dicebat, ut maximum approbationis gradum mereretur.

Quo vero ad datas resolutiones nimium rigide iudicatum fuisse scribebat, namque quaestionibus tertiae, sextae, septimae et nonae concurrentem non adeo male respondisse dicebat ut illa tantum puncta meritus fuerit, quae eidem ab examinato- ribus attributa sunt.

Quapropter concludebat omnino suo clienti praebendam esse conferendam, tum ob eius qualitates et requisita, tum ob solutiones propositis quaestionibus datas; ac implorabat sanationem concursus, quatenus ea opus esse iudicaretur.

QUAE CONTRA ADDUCEBANTUR . Contra vero hactenus allata, advertebatur, propositam quaestionem duplici considerari posse