132 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

(Luc XXI , 9 sq.). Haud miramur igitur si undique populi, in

tot rerum angustiis tantaque «pressura gentium » (ibid.), ad com-

munem Patrem oculos intendant, lucis, solacii speique aliquid

impetratum. Gui Nos filiorum exspectationi cum, pro facultate,

respondere cupiamus, paternum animum Nostrum, trepidum

equidem, sed miserentissimi Dei auxilio fidenter innixum aperire

volumus. Iamvero, si nullo non tempore homines christianae spei

virtute indigent, at ad eam, hac praesertim tempestate, acriore

studio se convertant oportet; pro certo habentes se suaque omnia

divino nutu gubernari. Animorum igitur anxitudo hac virtute

conquiescat; eamque excipiat ac sequatur sedula ad misericordia-

rum Patrem supplicatio, ut tandem aliquando humanae genti

meliora tempora arrideant. Quemadmodum Apostoli, feris flu-

ctibus iactati ac paene mersi, Christum complorantes supplica-

runt, ita nos omnes eorum precem geminemus: « Domine, salva

nos, perimus » (Mat. VIII, 25), ut nobis etiam quandoque fiat

« tranquillitas magna ». Cum vero qui ubique serpit, futuri belli

rumor omnes potissimum commoveat et pavore summo percel-

lat, rei consentaneum ducimus aliquid etiam adicere, quod Apo-

stolicum, quo fungimur, muniis a Nobis postulare videtur. Ite-

rum inter se digladiari populos, fraternum iterum cruorem effundi,

ac terra marique caeloque ad eaedem denuo vastitatemque omnia

detrudi, hoc tam immane scelus esset vesanaeque mentis furor,

ut fieri non posse omnino putemus, secundum effatum illud « Quae

contra ius fiunt, nec fieri posse credenda sunt ». Nobis enim per-

suadere non possumus, quibus populorum prosperitas atque for-

tuna cordi esse debeat, eos sibi creditam gentem non modo, sed

universam fere hominum consortionem ad excidium, ad ruinam,

ad interitum esse compulsuros. Atsi aliquis - quod Deus avertat,

quodque nunquam eventurum confidimus -infandum eiusmodi

flagitium moliri atque efficere sibi sumpserit, tum Nos contineri

non possumus quin Omnipotentem Deum, precem illam iterando,

moerenti animo rogemus: « Dissipa gentes quae bella volunt »

(Ps. LXVII, 3 1 ) . Quae quidem de morali novi cuiusque belli

impossibilitate dicta sint; sed et ipsa ad physicas res quod attinet