124. (14.) Post prandium.

1. Deus, qui corpora

creas et animas
Et cibis propriis

utraque recreas,
Tibi tam corpora

psallant quam animae,
Esse qui tribuis

illis et vivere.

2. Ignosce, Domine,

nostris excessibus,
Si plus quam decuit

gulae indulsimus,
Immo, piissime,

quia sic fecimus,
Tam hoc quam cetera

condono, quaesumus.

3. Hoc primi vitio

parentes exsulant
Et crebris posteros

aerumnis implicant,
Hoc naturaliter

est illis insitum
Et quasi filiis

hereditarium.

4. Immoderatior

et inter epulas
Si quid addiderit

culpae loquacitas,
Id quoque tuum est

tuis ignoscere,
Qui nobis spatium

reservas veniae.

5. Tuum est gratiam

dare supplicibus,
Ut sibi temperent

ab his et talibus,
Tuum est omnibus

modum praefigere
Atque praecipitem

naturam regere.

6. Peregrinantibus

nobis viaticum
Da necessarium,

tolle superfluum,
Sicque nos oneret

suppellex modica,
Ne tarde profugis

occurrat patria.

7. Quid in exsilio,

quaeris delicias,
Cum nudus utero

tandem hinc exeas,
Nudaeque naufragum

haerentem tabulae
Cautes excipiant

saxoso litore?

8. Qui spiritalibus

se cibis praeparat,
Non quaerat, qualibus

stercus conficiat,
Caelesti pane qui

saginat animam,
Ventris rugitibus

non quaerat similam.

9. Quem verae poculum

vitis inebriat,
Vini dulcedine

gulam non incitat,
Regum deliciae,

non Christi pauperum,
Sollicitudines

sunt istae gentium.

10. Terrena cogitant

hi, non caelestia,
Ponunt exsilium

sibi pro patria,
Sortem cum bestiis

hi suam faciunt
Et tales miseri

concives eligunt.

11. Averni facilem

descensum appetunt,
Caelorum arduum

callem refugiunt,
Ventre et pectore

reptantes penitus
Se iam attollere

valent nullatenus.

12. Ut pronas corpore

natura bestias,
Sic istos animo

facit edacitas,
Bacchi vel Veneris

templis assidui
In caeremoniis

ventris sunt prodigi.

13. Tu autem exsules

factos ingluvie
Per abstinentiam

reduc nos, Domine,
Nullumque deseras

tuorum inopem,
Qui vestis lilium

et pascis pauperem.

14. Nullum necessitas

premat inopiae,
Sed sit frugalitas

sufficientiae,
Sic ut sufficere

naturae valeat,
Non quod lasciviac

fomentum praebeat.

15. Perenni Domino

perpes sit gloria,
Ex quo sunt, per quem sunt,

in quo sunt omnia:
Ex quo sunt, pater est,

per quem sunt, filius,
In quo sunt, patris et

filii spiritus.