134 OLOMUCEN.

Disceptatio Synoptiea.

GRATIA DENEGANDA VIDETUR. Non idem semper fuit sty- lus Sacrae Congregationis in huiusmodi dispensationibus con- cedendis. Plura enim referuntur exempla in quibus petita gratia denegata est. Sufficiat adducere casum cuiusdam Fran- cisci Decio Mediolanensis archidioecesis, propositum inter supplices libellos diei 18 Aprilis 1863, in quo cum dispen- satio irregularitatis ob amputationem sinistrae manus pe- teretur, licet testimonium Vicarii capitularis de illius mori- bus et de spirituali fidelium bono ob ven turo adesset, tamen responsio data est: non expedire. Et revera agitur de gra- vissimo corporis defectu, quo sacerdos minus aptus effectus est ad sacras Missae caeremonias peragendas, et cui nullum in posterum remedium praesto esse potest. In themate vero, uti videre est in allata relatione, non omnis populi admira- tio, neque in omnibus casibus fidelium scandalum, vel sin minus fastidium excluditur.

Nihilominus pluries, attentis peculiaribus circumstantiis et quibusdam adhibitis cautelis, facultas cum unica manu dextera celebrandi concessa est. Ad rem faciunt Litomericen. diei 24 Septembris et 17 Decembris 1864, Brixinen. diei 12 Septembris 1868 et Tor tonen, diei 18 Iulii 1868. Ita pari- ter die 27 Novembris 1852 in Bergomen, oratori, cui am- putatio tertiam solummodo brachii partem reliquerat, S. C respondit: « Dummodo celebret in oratorio privato, et si Epi- scopo videatur cum assistentia alterius sacerdotis vel diaconi pro gratia dispensationis et habilitationis. » Causae autem sacerdoti Tauber faventes in praesens non deficiunt. Eius enim pietas valde commendatur, et ministerii exercitium in tanta sacerdotum penuria desiderabile perhibetur, cum ex alia parte oratoris paupertas ad indulgentiam provocet. Ad- mirationem vero populi et periculum irreverentiae erga SS. Sa- cramentum ipse Emus Archiepiscopus amovet.

Quibus praenotatis, quaesitum fuit quomodo preces es- sent dimittendae.